Camaret sur Mer naar Lorient

Vandaag een lange tocht van Camaret sur Mer naar Lorient

Zeer gunstige windverwachting (NW-W 15 knopen) heeft ons doen besluiten een poging te wagen een marathon zeiltocht te doen over 80 mijl.
Dit brengt ons halverwege île d'Yeu  (de springplank naar Noord Spanje) en is bij het weer van vandaag te doen.

We gaan eerst een stukje op de motor het zeegat van Camaret sur Mer uit. Als de laatste rotsen van Pen Hir aan onze linkerkant verdwenen zijn zetten we koers pal zuid en hijsen de zeilen.
Al gauw lopen we ruim 7 knopen over de grond bij halve wind.

Het is bewolkt, maar droog, de wind is 15 knopen uit het noordwesten.

We hebben het tij mee, door de baai van Douarnenez, en dat moet ook want we komen over twee uur bij Pointe du Raz, een beruchte plek in Frankrijk waar je zeilend alleen doorkomt met stroom mee.
Onze timing is goed en we hebben de stroom vol mee (dat kan bij de matige wind dwars op de stroom) en bereiken zeilend in de nauwste deel van de passage een pieksnelheid van 10.7 knopen speed over ground.

Als we dit gehad hebben zijn we plotseling omringd door een groep van ongeveer 12 dolfijnen, wat een prachtig gezicht. Even later zitten we in hele vreemde stroming, een wervel van het getij. Deze was nog erg vriendelijk, maar we begrijpen dat vandaag de omstandigheden heel gunstig waren (probeer dit niet met stroom tegen en harde wind).

Aan de andere kant van de Pointe du Raz lijkt het wel een andere dag te zijn. Hier breekt de zon door, is er minder wind, en staat de windrichting westelijk. Hier wordt volop gezeild door schepen uit Audierne .

Het zeilen wordt nu echt een pleziertocht. We zien heel vaak dolfijnen (in totaal negen keer, vaak groepen van 3 - 5 dolfijnen, soms grotere groepen).

Zo komen we heel plezierig langs Pointe de Penmarc'h (een kaap met een vuurtoren) en varen we verder.
De stroming blijkt gunstig in een slag naar het zuiden, en we kiezen de meest ruime koers die we bij de deining en de windsterkte kunnen doen.
We vinden zo een comfortabele koers waarbij al gauw een deel van de bemanning slaperig wordt en gaat pitten. Laurens Hendrik blijkt kampioen tukje doen, het lukt hem om 3 uur overdag te slapen (maar ja, hij heeft gistermiddag lang gesurfd).

Maaike Grytsje krijgt creatieve inspiratie en maakt een mooie tekening (zie foto). 

We passeren de archipel van Glenan (in de baai buiten Concarneau). Hier zien we veel speedboten, catamarans, en een mooie logger getuigde tweemaster, typisch Frans.

Edwin staat met verbazing te kijken naar een Frans jacht, een koerskruiser. Ze hijsen een spinnaker, met grootzeil over stuurboord. Wij varen over bakboord en ze moeten dus volgens het geldende reglement voor ons uitwijken, maar ze lijken ons helemaal niet gezien te hebben, zo druk waren ze met het hijsen van de spinnaker. Uiteindelijk blijven we 3 bootslengtes verwijderd van elkaar, en is er dus geen acuut gevaar voor aanvaring, maar het is wel bedenkelijk om op deze manier een spinnaker te hijsen.
Enfin, zij gaan naar het oosten, wij naar het zuiden.

Dan wil ook Edwin een dutje gaan doen, om te ervaren hoe dat voelt op volle zee.
Stef neemt het roer en Sjouke Lute navigeert langs de laatste rotsen van Glenan.

De wind zwakt steeds verder af en Lorient is nog 15 mijl. We besluiten de motor aan te zetten en te genieten van de nu stille zee.
Marttje tovert een warme maaltijd van nasi-bruine bonen-tesjetten en sla op tafel. Dit eten we in de cockpit met smaak en veel hilariteit op ("Kaapse Raasdonders").

We laten Ile de Groux rechts liggen (Port Tudy achten we niet diep genoeg, en is bovendien vaak erg vol met passanten, volgens de Reeds Almanak).
Daarom op naar Lorient waar we op de linkeroever koers zetten naar Port Kernevel.
We varen met laagstaande zon langs de vestingwerken van Lorient (Port Louis) en varen door naar Port Kernevel, die recht tegenover de door de duitsers in de tweede wereld oorlog gebouwde U-boot onderhouds werf ligt. Dit enorme betonnen complex is door de geallieerden in de oorlog diverse malen gebombardeerd maar het dak is zo dik beton dat dit geen schade aangericht heeft. Na de oorlog hebben de Fransen geprobeerd met dynamiet het complex te ontmantelen, maar ook dat bleek niet mogelijk. Daarom staat het er nu nog steeds, als een soort monument. er schijnen nu creatieve start-up bedrijven in te zitten.

Edwin