Zeilen voor de ziel

Terug in Nederland is mij vaak de vraag gesteld “Hoe gaat het nu verder met het zeilen ?”

Onze zeilende toekomst is een terugkerend thema bij belangstellenden die ons spreken over onze belevenissen onderweg. Zoveel moois gezien, daarvan krijg je nooit genoeg.

Of toch?

Het is een relevante vraag. Krijgt een zeiler ooit genoeg van de zee? Een zeiler kan je van de zee af halen, maar kan je de zee wel uit een zeiler halen? 

Zeilen heeft voor mij een spiritueel aspect. Op het water, midden in de natuur, voortgestuwd door de elementen, ver weg van de hectiek van een grote stad komt een mens tot zichzelf, tot de eigen kern. Daarmee is zeilen een spirituele activiteit die je los maakt van de beslommeringen en trivialiteiten van het dagelijks leven. Een kalme wind op de zee die rond je blote lichaam suist bewerkstelligd hetzelfde als mediteren. 

Het enige van wezenlijk belang voor een zeiler is of je een veilige haven kunt bezeilen voor de storm losbreekt. Al het andere wordt bijzaak: of we ooit nog een nieuwe regering krijgen, welke corona maatregelen nu weer bedacht gaan worden, of hagelslag altijd leverbaar blijft in Nederland, wie er welke sportwedstrijd wint.

Deze zomer zeilden we in Griekenland, van de Olympische spelen heb ik nagenoeg niets meegekregen. En ik heb het geen moment gemist. Het is toch eigenlijk triest anderen te moeten zien sporten terwijl je zelf een avontuur zou kunnen beleven. Meeleven met topsporters is een vreemd surrogaat wat je afhoudt van zelf dingen ondernemen.

Hoe gaan we verder? Er is keuze genoeg.

Zeilen in Griekenland verveelt niet snel. De Ionische eilanden, waar ons schip nu is,  worden wel de bestemming van de koningen genoemd, het gebied waar de aristocratie honderd jaar geleden begon watersport te bedrijven. En dat is waar: Ithaca, Kastos, Kalamos, Kefalonia, Zakynthos, Meganisi, Levkas, Paxoi en Corfu hebben prachtige natuur, schitterende kusten, veelzijdige vormen, een fantastisch zeilklimaat, heerlijk helder zwemwater van zeer aangename temperatuur, een gastvrij onthaal in elk Grieks stadje waar je komt en een heerlijke Griekse keuken. 

Van de zee tussen Griekenland en Turkije hebben we nog nagenoeg niets gezien, nog ruim 200 eilanden zijn er te gaan voor we ze allemaal gehad hebben.

Maar een zeilschip in stand houden is een dure hobby. Onderhoud, liggeld, verzekering, reiskosten. Kan bruin dat nog wel trekken? Dat zal de tijd moeten leren. In ieder geval is er veel moois te zien. Daarvoor hoef je niet de oceaan over te steken. 

De Algarve (zuidkant Portugal) is prachtig om van vlakbij te bekijken. Ankeren in de vroege ochtend bij windstil weer vlak bij de rotsen, en in de middag bij een stevige bries heerlijk mijlen maken.

De noordwest kant van Spanje met een soort van fjorden die diep landinwaarts lopen (de ria’s) zijn een prachtig zeil gebied waar je vele maanden of zelfs jaren plezier kunt beleven.

De Atlantische kust van Frankrijk is een zeilers Mekka, met alle Franse zeilfanaten die je daar tegen komt. Trimarans van dertig meter die rond de aarde racen binnen luttele weken, mini Transat scheepjes van ongeveer 6 meter die door een solo zeiler de oceaan over jakkeren, prachtig zeilend erfgoed gemaakt van hout, de vele getijde havens die droog vallen bij eb, de gigantische getijde stromen rond Bretagne en Normandië. Frankrijk biedt alles voor de zee zeiler, soms mooi weer, doorgaans goede wind.

En dan is er nog Ierland, het land waar magie, verbeeldingskracht en muziek deel uitmaken van de ziel van dit land. De ruige westkust, waar stormen ongenadig kunnen uitpakken voor zeilers, maar bij mooi weer prachtige herinneringen. Ben je een Galway girl, dan zul je daar toch een keer heen willen zeilen. Een rondje Ierland bij een mooie zomer zou een prachtige zeiltocht zijn.

De Engelse zuidkust, Wales en Schotland is ook zoiets. Cowes en Portsmouth zijn hier het epi-centrum, waar veel zeilers zich concentreren. Hoe verder naar het westen en noorden, hoe rustiger het wordt. Na Landsend, ten noorden van de eveneens mooie Scillies, kom je bij Wales en Schotland in steeds koudere wateren. Hier zeilen doe je niet met een bikini, maar met warm ondergoed. 

Schotland kent een uitgebreide archipel, waar woestheid, ruige natuur en schotse humor elkaar vinden in een blended Whiskey. Het is geen toeval dat hier de Whiskey werd uitgevonden, je moet toch ergens warm mee blijven.

Nog verder noordelijk zijn de Orkneys en Shetlands, ruige en desolate eilanden voor wie de eenzaamheid op prijs stelt. Dan ben je al weer bijna in Noorwegen. Dat land kennen we ook al zo goed. Hoe zou dat er uitzien vanaf een zeilboot? De fjorden! De kleine houten huisjes langs de kust! De route Bergen-Kirkenes wordt elke dag nog gevaren door de postboten van weleer (Hurtigruten). Zou je dat per zeilschip kunnen doen? En hoe lang ben je dan wel niet bezig?