Wahoo!

Onderweg kom je veel zeilers tegen. Tijdens ons verblijf in de haven van A Coruña in Spanje bijna 2 jaar geleden maakten we kennis met Henk en Houkje die wonen op hun prachtige catamaran Wahoo. Op de foto hierboven ligt de Wahoo voor anker vlak buiten Frikes in misschien wel de mooiste baai in de verre omtrek.

Sinds die kennismaking hebben we elkaar een paar maal getroffen in verschillende havens en zo is een goed contact ontstaan. Het bleek dat de Bleu Magenta en de Wahoo een week in ongeveer dezelfde wateren zouden zeilen en zo is het idee ontstaan om een stuk samen op te trekken.

De ontmoeting was afgesproken op het eiland Kalamos in de haven Porto Leone. De Bleu Magenta kwam aanzeilen vanuit Astakos in het zuidoosten, en de Wahoo vanuit het noorden vanaf Corfu en via Vasiliki op Levkas. 

Porto Leone is een natuurlijke haven, een baai tussen de rotsen. Hier anker je door bij de boeg het anker uit te gooien en daarna twee lange lijnen vanaf het hek naar het land uit te brengen. Dan lig je aan drie kanten vast en zal het schip nauwelijks meer bewegen. Zo passen er heel veel schepen in een natuurlijke haven, en heeft toch iedereen privacy.

Het toeval wil dat de Bleu Magenta wat eerder aankomt en zo kunnen wij alvast ons schip met anker en lange lijnen naar het land vastleggen. Dat is nog wel wat gedoe, omdat het schip door de wind nog steeds heen en weer gaat zolang de landlijnen niet goed vastgemaakt zijn. Gelukkig weten Sjouke Lute en Laurens Hendrik precies wat ze moeten doen en ze weten de Bleu Magenta goed vast te knopen voor de wind van de zijkant ons tegen andere schepen aan kan laten botsen.

Wat later komt de Wahoo ook Porto Leone binnenvaren en wordt met groot enthousiasme vanaf het dek van de Bleu Magenta verwelkomt. Dan helpen we Henk en Houkje met het uitbrengen van twee landlijnen voor hun schip en liggen we mooi naast elkaar, met een slordige 15 meter tussenruimte. Hier ligt de Bleu Magenta op de foto links, daarnaast catamaran Wahoo en nog een aantal andere schepen.

Hoe begroet je elkaar met deze tussenruimte? Het eenvoudigste is in het water springen, naar elkaar toezwemmen en elkaar in het water een knuffel geven. 

Het is het begin van ruim een week gezamenlijk plezier. We komen eerst bij door samen te zwemmen, koffie drinken, meer zwemmen, samen koken en eten, nog meer zwemmen, spelevaren met de SUP-plank, roeischeepje, rubberboot, nog weer meer zwemmen, wandelen, enzovoort.

Voor een wandeling op Kalamos gaan we een stukje met de rubberboot van de Wahoo, volgeladen met 6 passagiers. Henk laat even voelen hoe sterk de motor is en krijgt ons aan het planeren met een indrukwekkende hekgolf. De passagiers moeten zoveel mogelijk naar voren zodat het planeren sneller gaat.

Henk straalt, maar sommige anderen hebben zoiets van moet dat nou zo hard, zodat Henk het gas weer flink terugneemt. De indrukwekkende hekgolf gaat ondertussen onverdroten voort, en haalt ons daarom weer in. Daarbij rolt de hekgolf onder de rubberboot door, zodat een moment lang het achterschip opgetild wordt, en tevens de boeg verder naar beneden duikt. Omdat bijna alle passagiers al op de boeg zitten, duikt de boeg onder water, een golf van 10 centimeter dik klotst de boot binnen en we krijgen allemaal natte voeten. Grote hilariteit!

Maar een rubberboot heeft heel veel luchtkamers, dus het wordt geen duikboot. Dan maken we een mooie wandeling en klimmen daarbij een stukje een berg van Kalamos op, zodat we een mooi uitzicht krijgen over de woeste rotsen.

Henk en Houkje houden van wandelen!

Na een dag rust, hebben we zin in zeilen en gaan we naar Ithaca, waarvoor we eerst laverend tussen Kalamos en Kastos naar het westen zeilen.

 De Bleu Magenta heeft water en landstroom nodig en legt daarom aan in het haventje van Frikes. De Wahoo is met watermaker en zonnepanelen geheel zelfvoorzienend en gaat voor anker op een idyllische plek net buiten Frikes.

De Bleu Magenta blijkt niet goed op het anker te liggen, en we verhalen het schip van dwars op de kade, naar langszij de kade en liggen nu veel beter.

Het anker van de buurman, een Engelsman die net een week de blijde eigenaar is van een Yawl getuigde klassieke houten tweemaster, blijkt ook te krabben en dreigt daardoor schade op te lopen aan de boeg. De schipper zit een stuk verder in de haven op een terras en heeft niets in de gaten van de dreigende rampspoed, maar wij zijn wel alert en houden het schip af van de kade, terwijl Marttje de schipper waarschuwt. 

Schipper Tim komt ijlings aanlopen en is verlegen met de situatie. Hoe dit op te lossen? Hij kent zijn schip wel, is al vaak als meezeiler mee geweest, maar is sinds een week dus eigenaar en kapitein en weet daardoor zich nog niet in elke situatie te redden.

We stellen voor het schip ook langzij de kade te leggen en pakken dat voortvarend aan. Daarbij is het hekanker niet voldoende los te krijgen zodat dit anker los geworpen moet worden. Om te voorkomen dat het anker kwijt raakt, wordt de ankerlijn gezekerd met een drijvende boei. Wat later pikken Henk en Sjouke Lute met de rubberboot de boei weer op en kunnen zo het anker weer bergen.

Tim is enorm blij met alle hulp en geeft spontaan een fles ‘bubbels’, wat ons eigenlijk te gek is. Maar hij staat erop! Dan haalt Edwin een fles Ierse Whiskey en 3 glaasjes en nemen Tim, Henk en Edwin een gezamenlijke borrel om te vieren dat hij net eigenaar geworden is van dit prachtige schip.

Na al deze kadeperikelen is het dan echt tijd voor een diner maar blijken alle restaurants volgeboekt. De haven ligt vol met flottielje zeilers, vandaar de grote drukte. Nergens meer een tafel voor zeven personen te krijgen. Uiteindelijk vinden we een soort cafe snackbar waar nog wel wat warms te krijgen is en dat gaat er ook prima in.

De volgende dag is de was weer gedaan aan boord van de Bleu Magenta en gaan we naar de ankerbaai een stukje buiten de haven, waar de Wahoo al voor anker ligt. Het is hier een zeer beschutte hoek, zodat we het aandurven de twee schepen tegen elkaar aan te binden. Beiden hebben een anker uit bij de boeg, en heklijnen naar de rotsen. Hier liggen we prachtig, en kunnen nu zo overstappen van het ene op het andere schip.

De schippers weten zelfs met een getruukte touw constructie de schepen zo vast te maken dat de stootwillen vrij van elkaar blijven en dat hekgolven van passerende veerboten geen schade kunnen aanrichten. Ja de schippers leveren goed werk en hebben dus het bier wel verdiend!

Er is veel te doen. Koffie drinken, met wat lekkers van de bakker van Frikes, zwemmen, snorkelen, spelevaren, spelletjes en heerlijk bijkletsen over de avonturen van jarenlange zeilerei. 

Op de rotsen ligt nog een aangespoeld vissersnet, waar Sjouke Lute en Edwin een groot aantal drijfkralen en een handvol loodjes uit kan snijden. Hier maakt Edwin een waterdiepte meter van, die erg handig blijkt om tien meter achter het schip te kunnen meten of er genoeg water staat om veilig een landlijn uit te kunnen brengen.

Voor het diner richten Houkje en Marttje een heus buffet in, dat in de salon van de Wahoo uitgestalt wordt. Dit blijkt een groot succes, smaakt uitstekend en is heel gezellig.

Weer een dag later zeilen we van de ankerbaai bij Frikes met een mooie slag over zee langs het eiland Arkoudi naar de zuidwestpunt van Levkas. De Bleu Magenta gaat in de haven, voor de nodige walstroom. Het blijkt dat de warme Griekse zon (met af en toe temperaturen boven 35 graden Celcius) het uiterste vragen van onze koelkasten, en daarom de accu’s snel leegt trekt. Af en toe de koelkast vullen met een paar flessen gekocht ijswater en een nacht flink laten koelen blijkt goed te werken, daar kunnen we het een dag voor anker koud mee houden zonder dat de accu plat gaat. 

We gaan in een leuke Taverna aan de havenkade met zijn zevenen eten. Dat smaakt weer voortreffelijk. Henk is zeer content met de garnalen-saganaki schotel, een lokale specialiteit. De bediening blijkt een goedlachse Poolse dame die al geruime tijd hier woont en uitstekend Grieks spreekt (dat wil zeggen, wij kunnen dat natuurlijk niet beoordelen omdat we zelf het Grieks niet machtig zijn, maar het komt op ons zeer overtuigend over).

De volgende dag gaat de Bleu Magenta ook voor anker in de baai van Vasiliki, niet ver van de Wahoo, en tevens vlak bij het stuk zee waar veel gevorderde windsurfers met halve wind heen en weer scheuren, daarbij profiterend van de bijzondere wind die hier elke dag staat.

Sjouke Lute wil uiteraard ook surfen en geeft een demonstrate van zijn inmiddels verworven kunde van het windsurfen. 

Na nog meer koffie en steeds vrijer zwemmen trekken we ook een plan de campagne voor de volgende dagen. De vliegreis terug staat over een paar dagen op het programma, en er moet nog ergens PCR testen afgenomen worden om in het vliegtuig te mogen. Dit alles is te organiseren en we kiezen voor een driedaags programma wat ons uiteindelijk in Vonitsa moet brengen om nog juist op tijd de PCT test te kunnen laten afnemen. 

Eerst zeilen we op een dag van Levkas over naar de westkust van Kefalinia en ankeren in de prachtige baai van Assos, met uitzicht op een Venetiaans fort. Vanaf Vasiliki is dit een tocht van ongeveer 15 mijl, waarbij zeilend alle snelheden tussen een mooie 5.5 knopen en een schamele 0.5 knopen gehaald worden. Daar waar de eilanden een kaap effect produceren gaat het heel lekker, en op andere plaatsen staat nauwelijks wind. Het uitzicht bij Assos is fantastisch.

Vanaf Assos zeilen we terug naar het noordkaap van Kefalinia, en hier staat een lekkere wind (weer een kaap-effect) en zeilen we de Stenon Ithaca een stukje zuidwaarts tot we een mooie rustige ankerbaai vinden. Er ligt al een jacht en we passen er precies met drie schepen in. Laurens Hendrik en Edwin gaan nog een waterbouwkundig onderzoekje doen om vast te stellen dat de Bleu Magenta zelfs bij maximale ankerketting strekking in de meest ongunstige richtingen vrij blijft met kiel en roer van de rotsen. De daartoe verrichte metingen met expeditie scheepje Minimagenta scheppen zoveel vertrouwen, dat een heklijn naar de rotsen niet nodig blijkt en de schipper in de nacht rustig slapen kan, wetende dat het schip veilig ligt.

De enige smet op deze wederom prachtige ankerplek, is de aanwezigheid van een aantal wespen, die ook zo van onze zoete drankjes houden. Maar als de zon onder gaat zijn de wespen ook verdwenen en volgt een rustige nacht.

De volgende dag willen we het leeuwendeel varen van het traject Kefalinia naar Vonitsa, en doen dat door ten noorden van Ithaca en ten zuiden en oosten van Meganisi te zeilen naar een ankerbaai vlak bij de zuidelijke ingang van het Levkas kanaal. 

De wind is aanvankelijk zwak en zuidoostelijk, zodat we traag laverend naar Arkoudi zeilen. Dan blijkt dat het resterende stuk een perfecte kans is de genaker van de Bleu Magenta te hijsen. Dit Blauw-Witte bolle zeil van maar liefst 144 vierkante meters noemen we liefdevol ‘Grutte Pier’. De Wahoo heeft ook een dergelijk zeil, zij noemen het een Code-zero, en even later hebben beide schepen veel doek omhoog en stuiven met 8 knopen snelheid in de inmiddels tot 11 knopen toegenomen, en naar het zuidwesten geruimde wind.

Edwin is zeer verguld dat er na 23 maanden nu eindelijk eens foto’s gemaakt worden die Grutte Pier in volle glorie tonen. Het zeil is zo groot dat je het vanaf het eigen schip niet fatsoenlijk op de foto krijgt, maar vanaf de Wahoo maken Henk en Houkje prachtige opnamen, waar we ze zeer dankbaar voor zijn.

Dan neemt de wind nog wat toe langs de oostkant van Meganisi en stuiven we met bijna 9 knopen voorwaarts. Dit blijkt te veel van het goede voor de automatische piloot, en de Bleu Magenta loopt eventjes uit het roer en gaat flink scheef. Als de schipper met de hand stuurt is alles volledig onder controle en genieten we volop van de snelheid.

Maar is dit wel vol te houden? Wat nu als de wind verder toeneemt, kan Grutte Pier dan nog wel zonder kleerscheuren ingenomen worden? Gelukkig kennen we de lokale weer-fenomenen rond Meganisi en Levkas goed genoeg om te weten dat ten Noorden van Meganisi nagenoeg geen wind zal staan (de hoge bergen van Levkas houden hier alle wind tegen).

Deze schipperstheorie wordt een half uur later door de praktijk bevestigd, zodat we zonder enige moeite Grutte Pier weer kunnen strijken.

Dan is het nog een klein stukje naar een baai waar we zeer rustig onder de sterren kunnen slapen.