We zeilen van Igoumenitsa (Griekenland) westelijk richting het eiland Corfu en genieten van het mooie weer en een zwakke wind, 2 Beaufort.
Dan ziet de roerganger iets in het water drijven, op ongeveer 500 meter afstand. We loeven wat op zodat we erheen kunnen zeilen. Met de verrekijker zien we dat het een grote zwemband is, een drijvende donut van ongeveer anderhalve meter doorsnede.
De windrichting is zuidwest, dus deze komt vanaf de zuidoostkant van Corfu naar ons toe drijven. Wellicht staat er nu een meisje op het strand the huilen dat haar zwemband is afgedreven de zee op. Zij is hem kwijt. Wij zien hem drijven.
We wilden al lang eens een echte man over boord manoeuvre doen, en dit is dus een buitenkansje voor ons. Edwin neemt het roer, Maaike Grytsje wordt aangesteld als de kijkwacht, en iedereen kijkt reikhalzend naar de zwemband die dichterbij komt.
Door de zwakke wind hebben we maar weinig snelheid, ongeveer 2 knopen. De zeilstand is perfect om de ‘snelle ronde’ te doen. We zeilen eerst aan lij van de band voorbij, alsof de band op dat moment overboord gegaan is. Dan varen we twee bootslengten door met de zeilen over stuurboord, gaan overstag, zetten grootzeil helemaal dicht en doen niets met de genua schoot.
De genua staat nu ‘bak’, de wind komt er van de verkeerde kant in. We zeilen heel kalm aan loef van de zwemband in de richting tegenovergesteld aan waar we zonet vandaan kwamen. Vanaf hier hebben we overzicht en alle tijd om te bedenken hoe we de zwemband gaan inhalen. We kiezen voor de pikhaak methode. Dan is het zaak voor de roerganger om eerst te gijpen, zodat de genua weer de wind van de goede kant in het zeil krijgt, dan aan lij van de zwemband langs zeilen, en op de juiste plek weer door de wind zodat we aan loef van de zwemband uitkomen. Deze gijp is goed te doen, ook bij heel harde wind, omdat het grootzeil vast in het midden staat.
Door de zwakke wind manoeuvreert de Bleu Magenta heel traag. We komen uiteindelijk in de goede positie, maar de zwemband drijft veel langzamer af door de wind dan verwacht. Ik had gedacht dat die net als een rubberboot vrij snel naar lij zou afdrijven, maar kennelijk heeft de wind nauwelijks grip op de donut vorm. De iglo’s van de Inuit hebben ook een vergelijkbare vorm om sneeuwstormen te doorstaan.
Het betekent dat we niet binnen bootshaak afstand van de zwemband komen, en we drijven zelf sneller af door onze zeilen dan de zwemband. Dan zetten we de motor aan en proberen we het nog een keer. We varen precies dezelfde ronde nog een keer, maar hebben nu meer controle over onze snelheid en positie. Weer gaat het op precies dezelfde manier weer mis.
Dan varen we de ronde nog een keer en proberen nu de zwemband tegen de Bleu Magenta aan te laten drijven. Dat lukt, en met een goede prik van de bootshaak is de zwemband aan boord.
Het lijkt op ringsteken, maar dan zonder fries paard en sjees, en met een zeiljacht van 14.5 meter en 52 paarde krachten.
Wat hebben we hiervan geleerd? Allereerst dat er opschudding aan boord was en dat de coördinatie nog wat te wensen overliet. De kijkwacht functioneerde perfect, maar door het vlakke water en de zwakke wind was de zwemband van grote afstand met het blote oog te zien.
Voor degene aan het roer is het zaak het schip, de wind en de koers in de gaten te houden, en alleen te kijken naar hoe de arm van de kijkwacht wijst. Voor goed sturen is alle concentratie nodig. De manoeuvre van overstag gaan en varen met de fok bak werkt heel goed. Je blijft vlak bij de man overboord en vaart veel langzamer zodat alles in gereedheid gebracht kan worden voor binnenhalen van de drenkeling.
We konden nu niet ons reddingstouw gooien. Dat doe je normaal als je in de buurt van de drenkeling komt, waarna je een rondje om de drenkeling vaart die dan ergens deze lijn kan pakken. Maar onze zwemband had geen handen, dus moest de pikhaak er aan te pas komen.
De zwemband past precies in onze rubberboot, en ligt nu klem onder het bankje en goed vastgebonden tot weer weer ergens gaan zwemmen.
Reactie plaatsen
Reacties