De dag van de complimenten

Maaike Grytsje kreeg complimenten voor de professionele manier waarop ze de Bleu Magenta onder motor in de haven eerst de manoeuvre van anker ophalen stuurde en daarna de haven uit. Wat verderop waar we alle ruimte hadden, kreeg ze als opdracht een stuk achteruit te varen, met de hek van het schip tegen de wind in. Dat deed ze perfect. Compliment!

Sjouke Lute kreeg een compliment voor de anker manoeuvre. Het bleek dat een onderdeel van de ankerlier niet geheel correct functioneerde (voor de technici: een van de wielen waarin de ketting omhoog wordt gehesen slipte door). Koelbloedig en met volledig focus wist Sjouke Lute direct wat er aan de hand was (op Corsica hebben we dit ook een keer gehad) en wist het anker toch boven te krijgen door langzaam te hijsen. Ondertussen snelde Laurens Hendrik van voordek naar de gereedschapskist om een engelse sleutel te halen, en voor de schipper doorhad wat er eigenlijk mis was, hadden deze volmatrozen het anker boven en het euvel gerepareerd. Compliment!

Vorig jaar hebben we gemerkt dat het voor de veiligheid van het schip belangrijk is dat iedereen alle taken kan doen. Ook veilig varen van de rubberboot hoort daarbij. Vorig jaar heeft het ons anker gered, en schade aan de Bleu Magenta voorkomen dat Sjouke Lute en Laurens Hendrik de rubberboot konden varen terwijl de schipper de Bleu Magenta vrij hield van rotsen die akelig dichtbij kwamen. En daarom krijgt de bemanning nu rubberboot training. Een speciaal compliment voor Maaike Grytsje. Als stress-test had de schipper bedacht om op een stukje zee waar een lekkere golfslag stond te testen of ze de motor aankreeg voor we op lagerwal zouden drijven. Geheel onvoorbereid en zonder aankondiging stopte de schipper de aanhangmotor en vertelde doodleuk dat een gele boei, ongeveer 30 meter aan lij van de rubberboot, lagerwal was en dat ze maar zien moest of ze de motor op tijd aankreeg. Als het lukte zou Maaike Grytsje een frappé krijgen (koude Griekse koffie op speciale manier klaargemaakt, iets waar MG dol op is!).

Nou dat liet ze zich geen twee maal zeggen. De motor liep heel snel weer. En ze herhaalde dat daarna nog 5 keer, voor we door de wind en de golven naar de gele boei waren gedreven, zodat de schipper haar nu 6 maal een frappé schuldig is. Compliment!

Laurens Hendrik kreeg een compliment voor zijn theoretische kennis van ankeren. We hebben hem een boek in handen gedrukt met titel ‘Leidraad voor kajuitjachtzeilers - zeil opleiding en kustnavigatie’ van Richard Vooren. Dit bevat technische beschrijving van wat te doen in elk mogelijke situatie op een kajuit jacht. Het hoofdstuk over ankeren was een mooie opdracht begrijpend lezen. Een goede score hierop is belangrijk voor het schoolkeuze advies, en wat is er nu leuker dan oefenen met teksten van zeilende kajuit jachten! Dat sluit aan bij zijn belevingswereld en de kennis is direct praktisch toepasbaar. Vanaf nu is Laurens Hendrik gepromoveerd tot kennishouder ankertechniek. In die rol brengt hij voor elke anker manoeuvre een advies uit waar te ankeren, hoe te ankeren, en op welke manier. Compliment!

Maaike Grytsje kreeg een compliment voor haar observatie een fout in onze dieptemeter. Ze had gehoord dat een zeiler aan een visser vroeg hoe diep het in de haven was en het antwoord klopte niet met onze dieptemeter. En dus hebben we onze loodlijn gepakt en zelf proefondervindelijk bepaald wat de diepte was. Vervolgens kun je in de Raymarine instrumenten een ‘offset’ ingeven om de gemeten diepte weer te geven. Sommige schippers willen de diepte weten van waterlijn tot bodem, maar wij geven de voorkeur aan ‘diepte’ als het aantal meters water onder de kiel. Na een kwartiertje hadden we de Raymarine ‘depth offset’ van het ST60 instrument correct ingesteld. En zo kunnen we met een groot vertrouwen zeggen dat we nu ankeren met 2.6 meter water onder de kiel. Compliment!  

De schipper kreeg een compliment voor het maken van een nieuw bedieningstouw waarmee ons grootzeil in de mast gerold kan worden. Dat is een zogenaamd ‘rondgaand touw’ waar het ene uiteinde aan het andere bevestigd is, ongeveer zoiets als een slang die zij eigen staart opeet. Dat is een technisch lastige klus, die weinig zeilers beheersen. De offerte van de professional had een prijskaartje van 950 euro inclusief BTW. De schipper vond dat een waanzinnig hoog bedrag, omdat de materiaalkosten niet meer dan 75 euro zijn. En zo ging Edwin in de weken voorafgaand aan vertrek op youtube kijken naar filmpjes waarop in 15 minuten te zien is hoe je een splits maakt in een gevlochten polyester lijn met gevlochten koord. Na aanschaf van het benodigde gereedschap en twee lijnen van verschillende dikte sloeg hij aan het oefenen. En al snel had hij de techniek onder de knie. Drie maal kon hij thuis een splits maken. In de haven van Platarias was het moment daar om de reparatie uit te voeren. Nu moet ik er bij zeggen dat het ‘wel een dingetje is’ - je snijdt een koord door wat essentieel is om grootzeil te hijsen en te strijken. Mocht de splits van het nieuwe touw onverhoopt niet lukken dan kunnen we niet meer varen met grootzeil, en lig je dagen te wachten in een haven tot er een reparateur komt die het wel kan. Dus met die spanning in het lichaam toog de schipper aan het werk, direct na het ontbijt. Al snel bleek dat het zeer gemakkelijk splitsbare touw (waar thuis prachtige oefen splitsen mee waren gemaakt) niet door één van de knelpunten kon passeren. Dat touw viel af. Het andere, dunnere touw paste wel, maar dat liet zich veel moeilijker splitsen, omdat het uit een groter aantal strengen bestond met kleinere tussenruimtes. Ik zal u verdere technische details besparen, maar bij het invallen van de duisternis, na een hele dag zwoegen, was de splits nog steeds niet correct. 

Wat nu? De schipper ging maar even een wandeling maken en al lopende onderweg viel hem een oplossing in. Valsspelen! Tja, je bent uitvinder, of je bent het niet. De oplossing bleek als volgt. Men neme de beide einden van het touw, hale een stuk binnenkern van 30 centimeter eruit. Dan bindt men een stuk zeilgaren aan een lange haakpen (te verkrijgen bij het goed in Assen voor 50 cents), en steekt de haakpen van buiten naar binnen ter plekke waar de binnenkern is weggehaald. Zo komt het zeilgaren weer tevoorschijn in de holle ruimte aan het einde van het touw. Dat zeilgaren naai je aan een nieuwe binnenkern, die precies de benodigde lengte heeft, dus twee keer 30 is zestig centimeter. Hiervoor nam ik vier strengen van ultra sterk Dyneema touw (ik heb een klos van 4 mm dik aan boord, zeer nuttig), naaide die bij het uiteinde aan elkaar met het stuk naaigaren, en trok het zomaar ‘floep’ weer in de lege buiten mantel van het koord. Dan direct de nieuwe binnenkern vasthechten aan de buitenmantel (over de hele lengte van 30 centimeter), door het zeildraad dwars door de de buitenmantel en de binnenkernen te naaien. Dit op een manier waarbij de zichtbare draad steeds parallel loopt aan de tieren van de buitenmantel. Dan nog het punt waar beide uiteinden tegen elkaar komen netjes afwerken. Uiteindelijk bleek een stuk tape de snelste en dunste manier (zodat er niet een nieuw knelpunt ontstond). Deze techniek was in twee uur klaar! Onder luid gejuich konden we het grootzeil uitrollen en weer inrollen, terwijl de schipper met glimmende ogen nauwlettend de splits volgde op het rondje can cockpit naar mast en weer terug. Compliment!