Een nieuwe zomer in Griekenland is begonnen

Melancholisch namen we afscheid van de Bleu Magenta in augustus 2020. Ons trouwe schip dat ons helemaal van Nederland naar Griekenland gebracht had. Zoveel moois onderweg, zoveel onvergetelijk ervaringen, zoveel bijzondere mensen ontmoet.

Bijna 11 maanden later zijn we weer aan boord, om nog een zomer in Griekenland te zeilen. 

De blauwe lucht, de zacht warme zeebries, het klare water in vele tinten turkoois, de mooie eilanden in de Ionische zee, het heerlijke Griekse eten, de vriendelijke Grieken, de vele ontmoetingen op de kade, zeilen en zwemmen in een prachtige omgeving, ankeren op idyllische plaatsen. Het is niet moeilijk om uit te leggen waarom zeilen in Griekenland een droomreis voor ons is.

De realiteit op 2 juli 2021 is dat de wereld nog gebukt gaat onder de corona (COVID-19) besmettingen. Edwin reist vooruit en komt na een vlucht uit Amsterdam net voor zonsondergang aan in Aktio Marina, de plek waar ons schip 11 maanden op het droge gestald is geweest. Het is mijn taak om het schip vaarklaar te maken, het onderhoudswerk en de reparaties door de werf te inspecteren, en zelf een waslijst aan kleine klussen aan boord uit te voeren. Dit type werk doe je het liefst in maart bij een temperatuur van 15 graden, helaas moet ik het in juli doen bij 30 graden. Het voelt alsof je drie keer per dag de sauna in gaat, zweet uit al je poriën en geen tijd hebt om je koud af te spoelen. Het helpt wel om andere mensen op veilige afstand te houden. 

Al na een dag is duidelijk dat hier met een tropenrooster gewerkt moet worden. Op om 6 uur, werken tot een siësta, in de namiddag eten en in de uren voor zonsondergang weer een paar klussen doen. Het schip staat nu nog op het zand wat heet en stoffig is, dus een koele siësta zit er niet in. De enige manier is om je eraan over te geven, accepteren dat je plakt en het gevoel van irritatie te negeren. 

Vandaag is het 8 juli en is alles precies op tijd klaar gekomen en gaat de Bleu Magenta weer in het water. 13 ton wordt op een hydraulische wagen geladen en stapvoets over het terrein gereden. Op een plek langs de rij-route staat een camper naast een boot waardoor de tussenruimte tussen Bleu Magenta en camper akelig klein is. De chauffeur is echter zeer ervaren en heeft timmermansoog, en rijdt rustig door met minder dan 15 centimeter speling op een bakbeest van 30 meter lang. Oef, dat is gelukt. 

Even later staat de wagen met de Bleu Magenta onder de grote blauwe kraan, worden de hijsbanden aangebracht en hangt het schip in de lucht. 

Dan rijdt de kraan met schip langzaam naar de boothelling. Waar het water diep genoeg is wordt het schip heel langzaam en beheerst naar beneden gelaten en drijft de Bleu Magenta!

De hele operatie wordt uitgevoerd door een team van 6 personen die zeer op elkaar zijn ingespeeld, ze pikken de landvasten op, leggen de stootwillen uit en leggen het schip vast onder toeziend oog van de schipper die niets mag doen (vanwege aansprakelijkheid). Als ik aan boord wil gaan zie ik dat iemand mij voor is, dat blijkt de Volvo Penta monteur die de motor nog eens testen wil na de grote onderhoudsbeurt die hij heeft uitgevoerd. Waar hij zo snel vandaan kwam op precies het juiste moment is mij een raadsel, maar zijn test is snel en accuraat. Motor start als een zonnetje, vooruit en achteruit doet het, hij is tevreden! 

Dan ga ik achter het roer en wordt het schip door de mannen van Aktio Marina verhaald naar de kade net buiten de boothelling. Hier mag ik een nacht en een halve dag blijven liggen, zodat de rest van de crew morgen zo aan boord kan stappen. Bagage inruimen, opfrissen en dan kunnen de trossen los.

Zweetweek aan Zee

Een weekje bootwerk in deze haven is een belevenis op zich. Er liggen hier in drie havens ongeveer 3000 schepen, vrijwel allemaal zeiljachten tussen 10 en 40 meter, en overal is activiteit. De één brengt antifouling aan en zit onder de rode verfspatten, een ander schuurt het onderwaterschip en ziet eruit als een blauwe smurf. En allemaal lopen we regelmatig naar het havenkantoor, de winkel met scheepsartikelen of de ruimte waar de WiFi ontvangst goed is voor contact met de achterblijvers. Dus steeds zie je dezelfde mensen, die ook allemaal dezelfde interesse hebben in zeilen, een echte community-club. Mis je gereedschap, dan leen je dat bij een buurman, heb je hulp nodig bij het hijsen van de Genua, dan helpt de buurman. Je hoort allerlei talen: Grieks, Engels, Duits, Zwitsers, Oostenrijks, Frans, Italiaans, Nederlands, Suidafrikaans, Russisch en zelfs Noors.

Zuid Africa

Als ik hoog boven het terrein op het voordek met de rubberboot bezig ben wordt ik aangesproken door een mevrouw op een vouwfiets, of ik weet waar je verf kan krijgen in de kleur van ons schip. Ik ben op dat moment druk bezig, daarom spreek ik af dat ik over een uurtje als ik klaar ben even bij haar schip langskom. Dat blijkt de Beluga te zijn, een groot schip gebouwd in Sydney op de gerenommeerde Bruce Roberts werf. Het vaart nu onder Zuid Afrikaanse vlag en is twee jaar geleden door de schipper met zijn vrouw van Kaapstad (Zuid Africa) over de Atlantische Oceaan naar Gibraltar gezeild. Vandaar via Spanje. Mallorca, Sardinië naar Griekenland. Nee, met de blauwe verf kan ik niet helpen, maar wel met iets anders. Ze willen net beginnen met antifouling aanbrengen en dat is een flinke klus voor dit lange en brede schip. Ik besluit mij aan te melden ze te helpen. Daar zijn ze heel verbaasd over, niemand doet ooit vrijwilligerswerk aan antifouling. Ik heb ook wel een reden, dan kunnen ze mij mooi helpen de Genua op de Bleu Magenta te hijsen, en heb ik een paar uur de tijd om onder het verven ervaringen over zeilen uit te wisselen. Je komt niet vaak iemand tegen die dat stuk oceaan gezeild heeft. Bovendien is het schilderwerk in de schaduw en staat er een frisse bries zodat het werk ook nog relatief koel is. In ieder geval veel koeler dan werk wat ik aan dek van de Bleu Magenta zou kunnen doen. Ik praat honderduit met de schipper die vroeger veel catamaran gezeild heeft en zelfs aan de Ronde van Texel heeft meegedaan. De Beluga Crew is mij zo dankbaar dat ze me uitnodigen met hen die avond te dineren in Preveza, de stad net aan de overkant van het water. Ze hebben een rubberboot met aanhangmotor in het water liggen. Dus we stappen met zijn vieren in en flaneren dan wat over de kade. Daar ziet één van ons een grote vis in het water, met een haak in de bek. Kennelijk heeft een sportvisser deze gevangen, maar is het snoer geknapt, en uiteindelijk heeft de vis de strijd verloren. Als de vis op de kade ligt komt er pardoes een Griek aanrijden op een scooter. Hij doet een bod van 10 euro op deze vis van circa 5 kg. Een minuut later ligt de vis voor de voeten van de scooterrijder die direct weg snort. Ongetwijfeld gaat hij deze vis verpatsen aan een restaurant voor een veel hogere prijs. Catch of the day!

Een van de gespreksonderwerpen die avond is het mega luxe jacht, Al Lusail, van de zoon van de emir van Qatar, wat hier sinds een paar dagen aan een kade ligt. Dit schip van 123 meter lang kost een slordige 500 miljoen euro. Zoonlief is wel zo respectvol naar zijn vader, de emir van Qatar, dat de lengte van het jacht een hele meter korter is dan het Giga jacht van de emir zelf. Als dit patroon zich generatie op generatie zal doorzetten, zal uiteindelijk de zoon van dan heersende emir alleen nog een jacht van formaat roeiboot kunnen laten maken. Misschien wordt dat wel een heel breed schip!

De foto's  van het schip in de avondschemering van Preveza waren niet denderend, daarom hier een foto van hetzelfde schip vanaf de website:

https://visualhouse.com/al-lusail-the-123m-super-yacht

Zeeland

Ook zie ik op een dag het zeilschip Galatea, van een echtpaar uit Zeeland. Vorig jaar hebben we elkaar in een restaurant kort gesproken en ze leken wel gezellige mensen en we hebben daarom destijds telefoon nummers uitgewisseld. De Galatea gaat uit het water, maar nu nog even niet, en daarom krijg ik een kop thee op het achterdek. Net als we de eerste slok willen nemen is de ploeg van Aktio Marina klaar om de Galatea uit het water te halen, zodat we de thee op de kade opdrinken, terwijl we de verrichtingen van nabij volgen en can commentaar voorzien. In de dagen die volgen gaan we drie keer samen dineren en bij elkaar op koffie, thee, of een koel drankje. Ze zeilen al ruim veertig jaar en hebben alles in west Europa wel bezeild. Verhalen over mist bij Dover, ruw weer bij Lands end, onheil bij Ierland, verrukking in Portugal. Op veel van de plaatsen zijn wij ook geweest, zodat er veel aanknopingspunten zijn. Ook tal van andere onderwerpen komen aan de orde, we raken maar niet uitgepraat. 

Ook ligt een zeer bijzonder schip, de tweemaster 'Satisfaction' varend onder Nederlandse vlag, prominent zichtbaar bij het toegangshek. De enthousiaste eigenaar blijkt het schip zelf ontworpen én gebouwd te hebben en woont op het schip. Er is nu onderhoud nodig waarvoor het schip nu een tijd op de kant staat.