Meganisi is een klein Grieks eiland in de Ionische Zee en ligt ten oosten van Levkas. Het heeft een zeer bijzondere vorm - met heel veel baaien. Ook ligt het goed beschut tegen de westenwinden die hier vaak in de middag waaien. Daardoor is het een perfecte plaats voor ankeren.
Wij gaan echter niet voor anker maar naar een haven. We varen van de baai van Vlikho (eiland Levkas) naar een haven aan de noordkant van Meganisi bij het stadje Vathi. Hier vieren we de laatste echte vakantie dag - vanaf morgen is het een paar dagen keihard werken om de boot klaar te maken voor de winterstop die bij ons op 5 augustus begint.
De kustlijn van Meganisi is bij onderstaand kunstwerk gebruikt voor een schilderij - het hangt bij een klein restaurant in Vathi.
Vergelijk dit schilderwerk maar eens met de vorm van Meganisi. In de wapperende haren (de noordkant) kun je overal ankeren. De lange smalle landtong naar het zuid-oosten (de arm en de hand van het schilderij) is een steile richel van solide rots - hier woont niemand. Aan de noordkant, in drie van de baaien, zijn dorpjes, waarvan Vathi er eentje is.
Als we Vathi binnenvaren zien we een de marina waar we zowaar een reservering hebben (normaal zien we wel waar we komen, maar voor de laatste dag hadden we zin in meer luxe en gegarandeerde stroom van de kade). Marina Odyseas blijkt een haven voor de Jet Set - hier liggen veel grote en zeer luxueuze jachten - schepen met 15 man / vrouw personeel voor een welgestelde eigenaar.
Hier ligt onder andere het superjacht Nautilus.
We krijgen een mooi plekje in een golf-vrije hoek.
De marina heeft heel veel landen-vlaggen wapperen op de pier. Helaas hangt de Nederlandse driekleur er een beetje zielig bij, wat Sjouke Luke een doorn in het oog is - maar dat kan hij snel fiksen.
Dat is beter - de twee tegenvoeters bij elkaar Nieuw Zeeland en Nederland.
Bij binnenkomst worden we geholpen door een marinero afkomstig uit Oosterrijk met de naam David. Hij wil graag professioneel zeiler worden en is bezig zijn certificaten te halen en doet deze baan in de haven om relevante ervaring op te doen. In Griekenland zijn veel mogelijkheden - je kunt schipper of crew worden op zeilschepen die verhuurd worden inclusief bemanning (voor gasten die zichzelf niet vertrouwd genoeg voelen om het schip zelf te zeilen). Of je kunt mee als schipper op een Flottielje (een groep zeilschepen die onder begeleiding een week samen varen). Of - als je echt goed bent en geluk hebt - mee als professionele crew op een van de grote klassieke 30+ meter schepen die in de zomer over de Middellandse zee cruisen, damwel aan de klassieke regatta's meedoen.
Hier komt een mooie tweemaster binnen - een recent gebouwd schip met een hele klassieke lijn. De schipper was zeer behendig in het manouvereren - om het schip dwars te positioneren gebruikte hij het schroef effect - af en toe heel hard en heel kort de motor in de vooruit - waardoor de kont van het schip naar stuurboord werd weggezet. Het maakt veel lawaai en geeft enorm schroefwater, maar de manoeuvre was perfect en zeer beheerst gedaan. Petje af voor deze schipper.
Dan komt er nog een mega jacht binnen er wordt de loopplank klaar gemaakt.
Er is vlakbij de haven een mooi kiezelstrand met helder water waar we heerlijk kunnen afkoelen.
Marttje en Edwin gaan in de namiddag het stadje verkennen - er blijkt nu weer een mondkap-plicht te zijn als je een winkel binnen wilt gaan. Dat is een recente maatregel nu in Griekenland er weer een stijging van het aantal corona besmettingen geconstateerd is.
We slenteren wat langs de winkels en de kade en zien dan een schip met een Canadese vlag liggen. Die zijn ver van huis. Even een praatje maken. We zien de schipper op het achterdek bezig een takeling te maken op een tamp van een lijn. Als we hem aanspreken nodigt hij ons direct op zijn achterdek uit - zo te zien heeft hij wel zin in een praatje.
De Canadese man blijkt Miles te heten en is net met pensioen. Een paar jaar eerder heeft hij een jacht de Noord Atlantische Oceaan overgezeild met hulp van zeilende vrienden van Ottawa (Canada), via de Saint Laurent Seaway, langs New Found Land naar de Azoren en daarna naar Portugal. In de havenstad Lagos is destijds zijn vrouw aan boord gestapt en zijn ze door de Middellandse zee gaan cruisen. Dat doen ze nu een paar jaar gedurende een paar maanden per jaar. Het jacht wat ze nu hebben is vorig jaar aangeschaft en heeft een veel ruimere cockpit wat op de Middellandse Zee meer comfort en ruimte geeft.
Miles roept zijn echtgenote Sarah erbij en dan praten we honderduit over onze gezamenlijke ervaringen met zeilen - een groot deel van de route hebben we beiden gedaan. Een prettig gesprek met hele lieve mensen. We spreken af dat we morgen als we wegvaren even langs hun boot zullen varen, zodat zij de Bleu Magenta ook kunnen bekijken.
In de avond gaan we laatste dag van de vakantie vieren met een diner bij een restaurant in de haven.
Voordat het eten geserveerd wordt is er nog tijd voor basketbal op een veldje vlakbij. Sjouke Luke en Laurens Hendrik doen een partijtje tegen een paar Italiaanse kinderen - Sjouke Luke is twee koppen groter dan de Italianen en buit dat voordeel goed uit.
De volgende dag varen we uit Meganisi - tenminste - dat zouden we willen. Het megajacht Nautilus is ons net voor en heeft problemen met het anker - er zit een lijn van een mooring in verstrikt en er moeten assistentie komen van rubberboten van de haven. Wij moeten tien minuten wachten terwijl de megajacht roerloos midden in de haven ligt en alles blokkeert.
Dan mogen wij ook en varen eerst langs de boot van de Canadezen Miles en Sarah.
Ondertussen vaart de Nautilus een groot stuk achteruit - om maar niet te hoeven keren in voor hem nauw vaarwater. De klassieke tweemaster vaart hem hier voorbij.
Dan wil iedereen de Nautilus wel passeren
Op weg naar Preveza zien we heel veel zeiljachten varen - een stuk of vijftig. Hier is een catamaran die aan het vlinder varen is.
Nu moeten we nog 18 mijl naar Preveza, een stuk hiervan is via het Levkas kanaal, wat we al eerder hebben gevaren. Toen waren we het enige schip voor de brug - vandaag gaan er 14 schepen in een keer door.
Deze schattige boot heeft een scooter op de uitbouw achter.
Vlak voor de drijvende brug ligt deze tweemaster.
We zijn mooi op tijd: om 13:00 zal de brug open gaan en we hebben twintig minuten speling - goed kijken of de brug voorbereidingen maakt om open te gaan.
Nee - hij is nog dicht.
Twee schepen gaan in het kanaal voor anker terwijl ze wachten op het openen van de brug.
Wij gooien het hek van het schip in de wind en kunnen het schip nu vrijwel stil op een plek laten liggen met de motor langzaam in de achteruit - een kwestie van kalm blijven.
Ja, de brug gaat open - en het hele gevaarte draait 90 graden zodat er alle ruimte is om te passeren.
Dan nog 6 mijl over de Ionische Zee voor we bij de invaart naar Preveza zijn - we kunnen nog een lekker rak aan de wind zeilen en klokken af en toe 6.5 knopen.
Er heerst een weemoedige sfeer aan boord - dit is de laatste keer zeilen van ons jaar op zee. Weldra is het voorbij. Het jaar is omgevlogen.
Reactie plaatsen
Reacties