Langs de fjorden van de Peloponnesos naar Porto Kayio

We liggen voor anker naast het Fort van Koroni.

Koroni sluimert nog in de opkomende zon.

Voor we weer gaan zeilen willen we eerst nog wat boodschappen gaan doen, met de rubberboot varen we langs de vissersboten van Koroni.

Het water in de haven is helder.

Op de weg terug zien we hoe een lantaarnpaal geverfd wordt.

Sjouke Lute vaart de boot weg van de anker locatie.

We varen vandaag 40 mijl over de Golf van Messiniakos, richting zuid-oost. Het doel is Kaap Tainaron ronden en dan nog een paar mijl naar het noorden naar de natuurlijke haven Porto Kayio.

Kalamata, de grote stad in dit gebied, laten we in het noorden liggen. 

Vandaag is de wind gunstig voor een lange genaker slag over bakboord. Omdat de wind zal draaien hebben we eerst halve wind (uit zuidwest), later zeer ruime wind (uit west). Daarom kiezen we ervoor zonder grootzeil te varen en direct de genaker te hijsen. Zonder grootzeil kun je namelijk de genaker makkelijker trimmen zonder storende invloed van het grootzeil. Dit blijkt een uitstekende zeilvoering - het gaat fantastisch. 

Als de snelheid boven de 7.5 knopen komt zijn er een aantal aan boord met een blik van moet-dat-nu-zo-hard-en-zo-scheef.

Hierop antwoordt de schipper met een blik van Waar-heb-je-het-over-Zo-komen-we-toch-lekker-snel-in-de-haven-Zo-scheef-gaan-we-niet-Er-zijn-bijna-geen-golven-en-eigenlijk-liggen-we-heel-rustig.

Maar dan blijkt dat bij genaker zeilen je heel gemakkelijk de snelheid kunt regelen. Bii oploeven neemt de bootsnelheid toe - dat komt omdat de vaart-wind plus de ware-wind samen een sterkere schijnbare wind geven die harder tegen het zeil blaast, waardoor de snelheid toeneemt.

Bij afvallen, neemt juist de schijnbare wind af en ga je dus langzamer.

En dus is het een spelletje van steeds wat oploeven en weer afvallen om op de ideale snelheid te blijven. Daarmee kan iedereen zich vinden - en een aantal crew leden gaat er bij slapen - maar de schipper heeft enorm veel plezier.

Terwijl we hiermee bezig zijn is er wel een complicerende factor - er zijn hier een stuk of 5 grote schepen (meest gigantische olietankers, die te oordelen aan de waterlijn leeg zijn). Ze liggen niet voor anker, het is hier meer dan 500 meter diep, en varen dus zeer langzaam in dit gebied.

De schepen liggen mijlen uit elkaar en het is voor ons niet moeilijk een koers te vinden waar we vrij blijven van al deze schepen.

Wat doen al deze lege olietankers hier? Wachten ze hier af tot de vraag naar ruwe olie weer toeneemt? Is dit het bewijs dat er momenteel meer aanbod dan vraag is naar ruwe olie op de wereldmarkt?  

Dan komt de oostkant van deze golf in zicht - het contrast met wat we afgelopen week zagen is heel groot. Waar we eerder in de Peloponnesos gewend waren aan de weelderige groene begroeiing bij de Ionische kust, zien we nu een landsschap van ruige en kale bergen. Imposant hoog en steil - de hoogste is ongeveer 2200 meter hoog. 

Dan komen we in de buurt van een bijna verticale rotswand van ongeveer 200 meter hoog - dit is Capo Grosso. Over een kust lengte van ongeveer 5 mijl lijkt dit een enorme muur van grijze en rode massieve rots. Het lijkt een desolaat gebied - vrijwel zonder begroeiing. Onherbergzaam, ruig, steil. Geen spoor van leven, geen mens, geen dier.

Deze kust lijkt wel op de fjordenkust van Noorwegen!

Als we een paar mijl verder zijn zien we toch een spoor van leven - het stadje Yerolimena, dat half op de berg, half in een diepe inham gebouwd is - rond dit stadje is er wat groene begroeiing, elders is het kaal en steil.

Dan komen er een stuk of 8 grote schepen - ze varen allemaal naar het west-noord-westen en houden Kaap Tainaron en Nisos Sapientza aan stuurboord. Het lijkt hier wel even druk als bij de straat van Gibraltar!

Omdat wij vlak langs Kaap Tainaron varen hebben wij geen last van deze schepen - ze houden minimaal 5 mijl afstand tot de rotsen. In totaal hebben we vandaag ongeveer 15 grote schepen gezien in een paar uur tijd.

Op Kaap Tainaron staat een vuurtorentje - het is ons een raadsel hoe die hier gebouwd is. Er lijkt geen weg te zijn - en een kade is er ook niet - alsof dit gebouw uit de lucht is komen vallen. 

Dan varen we een paar mijl naar het noorden en lijkt het landschap een kruising van Schotland en Noorwegen - ruig-glooiende en kale bergen en fjord-achtige inhammen met steile wanden.

De derde grote inham is Porto Kayio - een natuurlijke haven die aan drie kanten beschermd is door bergen - alleen bij harde oostenwind lig je hier niet goed, maar bij de heersende noorden winden is dit een perfecte plek.

Er liggen 5 andere jachten - in diverse prijsklassen - voor anker. Een dozijn kleine motorbootjes liggen aan boeien vlak bij de kade. Er zijn ook een paar taverna’s - zo zegt de onze almanak. 

Marttje maakt een lekker diner dat even voor zonsondergang opgediend wordt.