In de vroege ochtend zon laat Pylos zich van haar beste kant zien. Wandelt u even mee?
Het is stil in de haven, het grote plein met de platanen is nog leeg.
De Admiraal die de slag bij Navarino won heeft hier een standbeeld.
De baai van Pylos, Navarino, is nog helemaal stil - in 1825 was hier dus die grote zee slag - men zegt dat je nog vele jaren op heldere winterdagen wanneer het zicht in het water goed was de masten van de gezonken schepen kon zien.
Je kunt hier heerlijk zwemmen - en er is een douche op het strand waar we ons heerlijk hebben gewassen, gesopt, afgespoeld en dat alles nog een keer.
De havenpolitie zit op de bovenste etage van dit witte gebouw. De politieman was binnen een minuut met me klaar - nadat ik de drie belangrijke documenten aan hem had laten zien - Griekse vaar belasting, boot verzekering en de door de Politie van Zakínthos afgestempelde Crew list.
Ooit was er een zeer rijke koning Nestor - hij had hier in de buurt zijn kasteel en heeft meegedaan aan de oorlog tegen Troje met een grote vloot van schepen, samen met de Atheners en andere Griekse koningen. De naam van Nestor - de oudste van de koningen - leeft nog voort in dit instituut.
We weten van Nestor en de oorlog tegen Troje van de Illias en de Odyssee, twee epische gedichten van Homerus. Daar kun je lezen dat de zoon van Odyssee, Telemachus, op zoek ging naar zijn vader en raad ging vragen bij Koning Nestor. Hij kwam aan bij "Sandy Pylos" in deze baai, iets ten noorden van de grote baai van Pylos.
Van het paleis van Nestor is niets meer over behalve de fundamenten - ooit werd het door een rivaliserende macht tot de grond afgebrand.
Het kasteel Neokastro, dat de ingang van de baai van Pylos bewaakt, is nog helemaal intact.
Als je door het kasteel loopt hoor je zeer luide krekels.
Er is ook een expositie over onderwater archeologie en een bijzondere video waar wordt uitgelegd hoe dit in zijn werk gaat. Duikers gaan met een bijzondere duik uitrusting onder water aan de slag - minutieus en zorgvuldig.
In het winkeltje bij deze expositie koop ik een boek over de geschiedenis van Pylos bij Kalliopi, een Griekse jongedame. Zij heeft een tatoeage op haar arm waarvan de strekking is dat ze aan het einde van haar leven geen dromen meer heeft, maar veel herinneringen aan dromen die ze waargemaakt heeft. Dan vertel ik haar over onze zeiltocht van Nederland naar Griekenland - onze versie van de tekst van haar tatoeage.
In een ander museum in Neokastro is een prachtige collectie waar je de rijke geschiedenis van deze streek kunt ontdekken. Ooit droegen de soldaten hier helmen gemaakt van de slagtanden van Everzwijnen.
Maar nu zie je vooral katten in het straatbeeld.
Verder heeft de stad veel bloemen.
Als je de heuvel achter het plein oploopt kom je bij een kerk.
De uitzicht vanaf de kerk is als volgt.
En uiteindelijk kom je weer in de haven. De visser gaat koffie halen.
In de haven van Pylos is er een winkel met scheepsbenodigdheden. De eigenaar heet Fotis en is een hele gezellige man. Come in my friend, zegt hij als ik binnen kom. Direct schenkt hij een bekertje limonade voor me in. Hij vraagt waar ik vandaag kom - Nederland - en zegt direct Rotterdam! I have been many times in Rotterdam.
Hij zat op de grote vaart. Met schepen geladen met containers voer hij over de wereldzee. Hij was marconist. Tut-tut-tut-tuuut-tuuut, zegt hij ter verduidelijking.
Votis bedoelt de morse code die marconisten vroeger gebruiken om over lange afstand radio boodschappen over te seinen. Ik antwoord met Tut-tut-tut Tuuut-tuuut-tuuut tut-tut-tut, de morse code voor SOS. Hij herkent het direct. Een vakman.
Ik zoek een fles Campingaz - hij heeft een fles van eigen merk met dezelfde sluiting voor een goede prijs.
Dan wil ik nog een stuk slang - ik heb onlangs in een boek gelezen hoe je zonder morsen van de ene tank naar de andere tank kunt overhevelen - dat hebben we binnenkort wellicht nodig voor de generator benzine.
Ook heeft hij lampen - een voorraadje 12 volt lampen voor onze navigatie lichten aan boord hebben. Sinds ons vertrek uit Heeg heb ik er drie moeten wisselen, dus een paar reserve lampen is hard nodig.
Als ik naar de touwen kijk, zegt hij dat het prima touw is voor een scherpe prijs.
Ik twijfel en zeg; “misschien morgen”.
“Hoelang blijf je in Pylos?” vraagt Fotis.
Drie dagen, we zijn met dat blauwe schip wat in de haven ligt. Die had hij al lang zien liggen, mooi schip zegt hij. Dat ben ik uiteraard met hem eens.
Terwijl we zo praten verkoopt hij ook nog een hengel aan een werkman die zo te zien deze week hier in een huis aan het bouwen is - voor ontspanning in de avond uren.
Dan geeft hij mij nog twee flesjes olijfolie mee - uit zijn eigen boomgaard. Voor op de salade. Als het lekker is kan ik die kopen in grote flessen.
Bij het afrekenen geeft hij mij ook nog twee euro korting. Van sommige professionele voetballers van de generatie van Johan Cruyff is bekend dat ze aan het einde van hun voetbal carrière een sigarenwinkel begonnen. Iets dergelijks heeft Fotis gedaan - na zijn werkzame leven op zee is hij een winkel in zee-spullen aan wal begonnen.
Bij Fotis lijkt het erop dat hij een onverzadigbare behoefte heeft aan communiceren - het lijkt niet zozeer om winst te gaan, maar om contact. Dat hij van beroep marconist geworden is, lijkt mij een zeer gelukkige keuze.
Fijne man, Fotis.
Reactie plaatsen
Reacties