Donderdag 2 juli.
We worden wakker met een stralende zon en een fris windje in de baai van Sivota (zuid kant van eiland Levkas, Griekenland).
Wat gaan we nu doen? Naar Patras, waar we een electronisch formulier voor hebben ingevuld?
Eerst maar eens bellen met de politie van Patras. Het eerste telefoon nummer bleek incorrect. Het tweede telefoon nummer was van de centrale politie in de stad, vanwege mijn vraag krijg ik het nummer van de haven politie.
Met de functionaris van de haven politie had ik een goed gesprek. Ik leg de situatie uit. De eerste vraag van de politie was - waar zijn jullie nu dan? Ten westen van Levkas, op de Ionische zee, was mijn antwoord, om niet direct op een overtreding betrapt te worden.
Dan moet u met de kustwacht bellen. Ik kreeg het nummer.
Het vierde telefoontje was daarom met de kustwacht. Als ik bel hoor ik een blikkerige versie van Eine Kleine Nachtmusik van Mozart. Als ik die riedel twee keer geluisterd heb krijg ik iemand aan de lijn die gelukkig redelijk goed engels spreekt. Ik leg weer het verhaal uit - gezin uit Nederland, privé zeiljacht, wil graag Griekse wateren binnen varen.
Zeiljacht uit Nederland? - … - ogenblik - ik moet even overleggen. De volgende scene zou zo in een lachfilm kunnen worden opgenomen.
De functionaris gaat overleggen met de collega’s in een kantoortuin - maar vergeet het geluid uit te zetten - dus kan ik alles horen. Het gaat in het Grieks maar uit een paar woorden kan ik afleiden dat het over Nederland (onze nationaliteit) gaat. Opgewonden stemmen - uit de toonhoogte, het spreektempo en de geagiteerde articulatie kan ik afleiden dat er geen consensus tussen de collega’s is. Na twee minuten komt de kustwacht functionaris weer aan de telefoon en zegt - hello, yes?
Yes sir, antwoord ik. Hij zegt dat ze geen flauw idee hebben wat ze met ons aanmoeten. De nieuwe regels van 1 juli staan het passagiers van buitenlandse Cruiseschepen en Ferries toe om Griekenland binnen te komen. Maar voor plezier schepen zijn er geen regels - ze kunnen er geen wijs uit worden. Hij vertelt het mij met hoorbare ergernis - zoiets als - hoe kunnen we nu ons werk doen als de regels niet duidelijk zijn en ook nog eens elke dag veranderen.
Ik besluit heel begripvol te doen en zeg dat ik ze een dag geef om het uit te zoeken, dan zal ik morgen nog wel weer eens bellen. Ik wens de man veel kalmte toe en wens hem sterkte in deze situatie. Ik denk bij mezelf - Op kantoor in chaotische hectiek is immers veel erger dan heerlijk in een jacht aan een steiger in Sivota - maar dat houd ik uiteraard voor mezelf. De kustwacht is blij met deze wens en hangt op.
Dan barst ik in lachen uit - onbedaarlijk. De andere crew leden van de Bleu Magenta kijken mij niet begrijpend aan - wat kan er zo leuk zijn aan de kustwacht te bellen?
Uitleggen kan ik het niet - alle emoties sinds 15 juni komen er nu als een lachstuip uit. Dat is altijd nog beter dan een huilbui - en opluchten doet het mij zeker. Mijn humeur is prima na deze ontlading. Dan leg ik het verhaal aan de crew uit en vertel dat we inmiddels zover gevorderd zijn dat we in de praktijk gewoon in Griekenland zeilen en zowat alles doen waar we zin in hebben - zeilen, aanleggen, ankeren, zwemmen, surfen, bootschappen, eten in restaurant, diesel, benzine, water tanken. Het enige is de laatste formaliteit die maar niet komt, maar ook geen belang meer lijkt te hebben.
Een soort Monthy Python kolderieke situatie - Much Ado about Nothing.
Goed - we gaan over op de orde van de dag. Van onze man in Zakinthos hoor ik dat het beter is om naar Zakinthos te komen, dan Patras, dan kan hij me door de formaliteiten sluizen. Dat klinkt me als muziek in de oren. Maar het is te ver zeilen in een dag om Zakinthos te bereiken, daarom zeilen we vandaag 30 mijl van Sivota naar een ankerbaai ten noorden van het woeste rotseiland Oxia. Eerst varen we de baai van Sivota uit.
Het wordt een prachtige dag - we hebben 10 tot 15 knopen wind, eerst halve wind (door de vorm van Levkas), later op meer open water een ruime wind waarmee we tussen 5 en 7 knopen zeilen.
Onderweg zien we ten noorden de zuidkust van Levkas, ten westen Ithaca en Kefalonia, ten oosten het vaste land van Griekenland. En aan diverse kanten allerlei kleine en middelgrote eilanden: Meganesi, Kalamos, Kastos, Arkoudhi, Atoko, de Dragonères archipel, Vromones, Makronisos, en de imposante rots van Oxia.
Onderweg zien we een stuk of acht zeiljachten, een vrachtschip en 4 grote veerboten.
Door de lekkere wind is het een stuk koeler op het achterdek dan gisteren en eigenlijk zeer aangenaam zeilweer. Het uitzicht maakt de dag fenomenaal mooi. Je merkt hier dat in het open water tussen twee eilanden er flink meer wind staat, en in de luwte achter een eiland flink minder. De luwte kan 5 tot 10 mijl lang zijn. De kunst is dus om zoveel mogelijk de gebieden met open water op te zoeken, dat lukt aardig. Daar waar we toch in de luwte komen gebruiken we die om rustig koffie te zetten.
Na een lange slag over bakboord met ruime wind, gijpen we een keer om de laatste 6 mijl naar de noordkant van Oxia met een ruime wind slag over stuurboord te kunnen voltooien.
Oxia is een woeste rots waar niemand woont. Er is wel visserij in de baaien rond het eiland.
Het vasteland naast Oxia is een laagland wat bij de delta van een rivier hoort - vlak bij deze kust is het zanderig en is daarom in theorie perfect voor ankeren. Als we aankomen valt de wind vrijwel weg tot minder dan 4 knopen - het water is vlak en het blijkt ook in de praktijk een prima ankerplek.
Om ons heen zien we visserij - kweek van vissen in grote ronde structuren die in het water drijven. Op een zandrichel, ongeveer 500 meter ten noorden van ons staan een paar in elkaar geflanste onderkomens - zo te zien gemaakt van afval hout gecombineerd met oude caravans.
Er zijn wel mensen bij - maar of dit goedkope vakantie huizen zijn dan wel een krottenwijk aan zee is kan ik u niet vertellen.
Nog geen minuut voor anker zit Marttje er zeer luchtig gekleed bij.
De schipper neemt een duik in het heerlijke water, de anderen houden het bij een douche op het achterdek.
Dan moeten er inlichtingen ingewonnen worden over vliegen naar Griekenland. Kan dat nu vanuit Nederland? Kun je vanuit Griekenland weer naar Nederland vliegen? Marttje besluit te bellen met Wim en Elly, een echtpaar uit Zeeuws Vlaanderen die we in een restaurant in Aktio kort hebben gesproken en waar we contact gegevens mee hebben uitgewisseld. Zij zijn een week geleden van Nederland naar Griekenland gevlogen.
Marttje belt Elly - “Hallo, ik ben Marttje. We hebben elkaar gesproken in het Restaurant in Aktio, ik ben van de Bleu Magenta.”
Elly: “O ja, dat herinner ik me.”
Marttje: “We willen graag wat meer weten over jullie vliegreis van Nederland naar Griekenland.”
Elly: O, dan geef ik je Wim even, die weet dat soort zaken.
Marttje krijgt Wim aan de lijn en stelt haar vraag nog een keer. Wim begint uitvoerig antwoord te geven over de route, de vliegmaatschappij, formulieren, COVID-19 testen. Als hij zo een paar minuten uitleg geeft begint er een radartje in zijn hoofd te draaien. “Met wie praat ik eigenlijk?”
Elly hoort het en zegt - “Dat is die vrouw van die grote blauwe boot met de kindertjes die aan de kade lag in Aktio Marina.”
Wim: “Ooooh, ja nu weet ik het weer.” Dan maakt hij zijn verhaal af.
Hoe prachtig en stil het hier ook is, we moeten de generator aanzetten om onze accu’s weer op te laden. En dus bromt het op het voordek, een paar uur lang.
De bijna volle maan komt op twee uur voor zonsondergang. We eten na zonsondergang - salade, macaroni en sperziebonen-uit-een-pot.
Dan komt er een diepe rust over de boot - in de verte horen we af en toe een hond blaffen, verder is het stil.
Om 04:40 wordt Edwin wakker. De boot schommelt - even kijken. Om ons heen op bijna een kilometer afstand zien we de felle lampen die horen bij de visserij installaties. De sterren stralen. Jupiter, Saturnus en Mars zijn te zien. Het is bijna windstil, de zee is vrij glad.
Sjouke Lute is kennelijk net ook wakker geworden en kijkt bij de ankerwacht - het scherm op onze navigatie software waarop je kunt zien of je nog goed voor anker ligt. Je positie sinds het moment van ankeren is daar te zien. We blijken nu een 360 graden rondje om het anker te hebben gedaan, door een lichte bries uit het oosten.
Dan valt het Edwin op dat er een rood waarschuwingslampje op het controlepaneel brandt. De service batterij is maar 12.1 V en geeft een alarm.
Dan hebben we dus de generator gisteravond niet lang genoeg aan laten staan. Edwin zet de koelkist uit (die neemt de meeste stroom) en gaat de generator aanzetten. De generator staat nog op het voordek (als we in de cockpit zitten hebben we dan minder last van het lawaai). Maar nu kan hij beter verhuizen naar het achterdek zodat de uitlaatgassen niet door alle open ramen naar binnen komen (het ankeren houdt ons immers met de boeg in de wind).
Edwin doet schoeisel aan, een hoofdlamp op, een reddingsvest aan, en strompelt dan naar het voordek om de generator en het verlengsnoer te verplaatsen. Op het achterdek vult hij nieuwe benzine bij, dat is altijd een precisie klus - je mag er niet te veel in doen want dan stroomt de benzine over het dek. Met de nodige voorzichtigheid gaat dat goed.
De jerrycan benzine wordt weer veilig opgeborgen en dan moet de generator aan. Ik trek aan het startkoord, de generator gaat loeien, maar valt direct weer uit. Nog een keer trek ik aan het startkoord, hij start, maar valt na drie tellen weer uit - het gele lampje van overbelasting gaat branden - kennelijk wordt er meer vermogen afgenomen dan de generator leveren kan. Balen!
Maar de aanhouder wint - de vijfde keer blijft de generator doorlopen. Marttje gaat weer naar bed, Sjouke Lute was al weer gaan slapen, Edwin blijft erbij om de generator weer uit te zetten zodra het kan om de nachtelijke stilte weer terug te krijgen. Ik vul de tijd met het schrijven van deze blog. Veertig minuten later kan ik weer gaan slapen.
Reactie plaatsen
Reacties