Lange tocht naar Griekenland - 24 - Tijdrekken in Amvrakikos Kolpos

Vanaf Preveza maakt de zee-arm eerst een haakse bocht naar rechts, en een paar mijl verder een haakse bocht naar links. Daarom is deze Kolpos heel goed beschut - er komt zelfs bij westerstorm geen deining vanaf zee de zee-arm binnen. Vroeger werd dit gebruikt om de handelsvloten te laten ankeren - de Venetianen bouwden hier Forten om de baai goed te beschermen.

We varen langs visserij installaties - het lijkt erop dat hier vis gekweekt wordt.

Dan zien we een scheepswerf waar de wachttijd voor reparatie een paar decennia is.

En wat verderop is weer een prachtige plek voor een vakantiehuis.

Dan maakt de zeeram een haakse bocht naar links en komen we op het veel grotere water. Het gaat nu een beetje waaien en dus zetten we zeil. Eerst varen we naar het noorden waar in de ochtend dolfijnen langs de zandbanken op vis jagen, zo hebben we gehoord.

Dolfijnen zien we niet, maar wel drie Schildpadden. Ook bij Preveza hadden we al een paar keer grote Zeeschildpadden gezien, naar schatting een meter lang.

Als de diepte terugloopt van 30 naar minder dan 12 meter draaien we naar het zuidoosten en zeilen we langs een aantal eilanden met bossages bovenop en mooie zanderige stranden. Het ziet er paradijselijk uit. Als we hier kunnen ankeren zou dat prachtig zijn. We varen aan de lijzijde van het grootste eiland (wat een paar honderd meter lang is) en proberen dichtbij te ankeren. Inmiddels waait het 15 knopen en staan er golven van ongeveer 40 centimeter, zodat we dicht onder het eiland in de luwte willen ankeren om lekker rustig te liggen.

Helaas is het erg vlak - op meer dan 500 meter afstand van het eiland is het nog maar 5 meter diep, en er kunnen hier rotsen onder water liggen. Dat vinden we eng en comfortabel liggen we nog niet. Daarom varen we weer een stukje oostwaarts naar dieper water en gaan dan verder naar Noord-Oost waar we in de luwte van een lange landtong goed kunnen ankeren. 

Op driehonderd meter van de kust loopt de diepte terug tot 2.2 meter onder onze kiel en laten we het anker vallen. Hier liggen we perfect - veel privacy en een prachtig uitzicht.

Er vliegen steeds vogels langs - veel witte reigers. Ze slapen allemaal op een steile rots hier vlakbij - een hele kolonie met zeker een paar honderd witte reigers.

Helemaal enthousiast worden we als we een pelikaan zien vliegen - deze vogels zijn zo groot als een zwaan en vliegen met een majestueuze gratie. Na een paar vleugelslagen gaan ze over in glijvlucht - vlak boven het water waar ze door het grond-effect een betere lift krijgen. Zo kunnen we heel economisch vliegen, wat gezien hun grote lichaam geen overbodige luxe is.

Een enkele keer strijkt een pelikaan een eind verderop in het water neer zodat we de snavel goed kunnen bekijken met een verrekijker. Prachtig.

Dan zijn er nog een stuk of wat sternen die steeds van een meter of 10 hoogte in het water duiken om vis te vangen.

In deze zeeram zit veel vis. Dat blijkt uit een hele vissersvloot die vanaf een aantal kanten rond zonsondergang gaat varen. Er zijn een stuk of 10 schepen die vlak bij elkaar vissen - zou alle vis precies op die ene plek zijn, of varen ze achter degene aan die gisteren het meest gevangene heeft?

Het is een warme dag en het water nodigt uit tot zwemmen. Het is hier minder helder dan rond Ithaca, waar we zwommen in zeer helder water. We meten de temperatuur van het water en het blijkt 26 graden te zijn, dat is een paar graden warmer dan het buitenzwembad van Veenhuizen waar we in andere zomers regelmatig zwemmen.

We leggen een paar stootwillen aan een lange drijvende lijn zodat je al zwemmend kunt uitrusten. Aan het eind van de middag staat er een lekkere windkracht 4. Wie wat afgekoeld is van het zwemmen laat de wind het water opdrogen - en dat geeft een heerlijke verkoeling. De lucht temperatuur is 28 graden en in de felle zon onder de blauwe hemel is het flink warm.

We hebben een zonnescherm over de cockpit staan (een Bimini noemt met dat ook wel) en dat geeft ons de schaduw die we hard nodig hebben.

We eten heerlijk een diner op het achterdek en genieten daarbij van uitzicht op groeiende onweerswolken die aan de noordoostkant van deze zee-arm ontstaan als de vochtige zeelucht moet opstijgen in de thermiek die is ontstaan is boven de hellingen van bergen die de hele dag in de felle zon warm zijn geworden. Bijna elke dag zie de wolken groeien, maar nooit krijgen we er regen van, want met de noordwesten wind waaien ze naar het vaste land van Griekenland - en laten het daar vaak en hard regenen. Daarom is deze kant van Griekenland zo prachtig groen. 

Na zonsondergang komen er veel muskieten op de boot af - we hebben ultraviolette lampen die heel wat vliegen vangen, maar een aantal weet ons toch te bijten in arm, been, bil of gezicht.

Zondag 28 juni.

We worden wakker met de opkomende zon. Zouden er dolfijnen zijn? We speuren het vlakke water af met de verrekijker maar zien niets. Er vliegen wel veel witte reigers langs en ook zien we een paar keer op wat afstand de kop van een schildpad boven water komen - dat doen ze om de paar minuten om even een hap lucht te nemen - daarna duiken ze weer naar een paar meter diep om op kwallen te jagen.

Plotseling is er beroering in het water. 

Het zijn tientallen vissen die vlak bij de waterspiegel zwemmen. 

De hele dag liggen we voor anker op dezelfde plek als gisteren. 

Af en toe zetten we de generator aan om stroom te maken voor de accu’s. Het blijkt dat met de tien liter benzine die in onze jerrycan past, we gedurende drie etmalen lang in onze stroombehoefte kan dekken. Uit wat sommetjes blijkt dat we ongeveer 4 kWh (kilo-Watt-uur) per etmaal nodig hebben voor drie accu’s, twee koelkasten, lampen, navigatie instrumenten en de diverse laptops, telefoons en electronica die we aan boord hebben. We moeten dagelijks ongeveer 4.5 uur laden met de 900 Watt generator, wat de capaciteit van onze accu’s met ongeveer 18.5 Ah verhoogt.  

Deze generator heb ik voor 300 euro nieuw gekocht in Spanje, in Gijon, en blijkt een zeer gelukkige keuze. Hij is klein genoeg om in de bakskist onder het voordek te passen (hij past precies door het luik), hij was licht genoeg om een kilometer door de stad naar de boot te sjouwen, en hij is krachtig genoeg om de boord accu’s in een redelijke tijd op te laden. Wie van tevoren een aggregaat koopt zou kunnen proberen een nog stiller exemplaar te vinden - het lawaai is hinderlijk. Toch ben ik erg blij - als de accu in de alarm stand komt vanwege te lage spanning is een half uur met de aggregaat genoeg om het weer goed te krijgen - probeer dat maar eens met zonnecellen of een windmolentje. 

Het is weer een warme dag en dus gaan we regelmatig zwemmen rond de boot. Sjouke Lute en Laurens Hendrik maken onder luid geschreeuw bommetjes, en ook de andere drie hebben natte pret.  

Er is ook weer dikke pech vandaag - de laptop die we gebruiken voor navigeren is vastgelopen - we krijgen alleen een blauw scherm dat een onduidelijke foutmelding geeft. Nazoeken op internet levert op dat het Blauwe Scherm beter bekend staat als The Bleu Screen of Death - door een of andere bug in Windows 10 kom je hier niet meer uit. Er staan op diverse websites methoden hoe je dit kunt verhelpen. Edwin is er uren zoet mee maar het helpt geen zier - om gek van te worden.

Dan gaan we over op plan C - de laptop van Laurens Hendrik heeft ook de navigatie kaarten van Stentec geïnstalleerd. Deze zouden we dus ook kunnen gebruiken, ware het niet dat de koppeling met de instrumenten van ons schip hiermee nog niet is gemaakt. Weer een uur later krijgen we dit wel voor elkaar - de ShipModuul Miniplex drivers kunnen we downloaden van internet op een manier waar Windows mee leven kan, en de eerste dertig pagina’s van de handleiding van ShipModuul blijken genoeg om de software correct te configureren voor de GPS, dieptemeter, windmeter, en log van ons schip. Zichtbaar opgelucht komt de Schipper weer op het achterdek - we kunnen weer navigeren en veilig varen met het schip. Tijd om bij te komen is er niet, direct gaat de telefoon van mensen die willen weten hoe het met ons gaat.

De nacht is weer warm. 

Maandag 29 juni.

We willen vandaag bootschappen doen en varen daarom 6 mijl naar het dorpje Vonitsa wat aan de zuidwestkant van de Amvrakikos Kolpos ligt. 

Boven het dorp torent een Venetiaans Fort uit, dat hier al vele eeuwen de veiligheid moet garanderen. Gelukkig komen we met vredelievende bedoelingen en hebben we van het Fort niets te duchten.

Twee mijl voor we bij Vonitsa zijn zien we plotseling heel veel kwallen in het water - ongeveer elke meter 3 kwallen. Dit duurt een kwartier, en plotseling zijn alle kwallen weer weg. Kennelijk zitten ze alleen in de stroming die van zee afkomt en dagelijks heen en weer gaat met het beetje eb en vloed wat hier is.

Als we in de buurt van de haven van Vonitsa komen besluiten we 300 meter van de kade te gaan ankeren. Hopelijk zijn hier minder muskieten dan de afgelopen twee dagen - we liggen beschut genoeg tegen golven. 

Laurens Hendrik blijft achter op de Bleu Magenta om ons schip tegen eventuele Venetiaanse Hordes te verdedigen, en de andere vier gaan aan boord van de Mini-Magenta (zo noemen we onze rubberboot tegenwoordig). De 6 pk Yamaha doet het uitstekend en brengt ons snel naar het haventje. Wel jammer dat we de lege benzine jerrycan waren vergeten, nu moeten we twee keer overvaren.

Maar dat is geen straf, want het uitzicht is subliem.

Ons afval hebben we meegenomen en kunnen we kwijt in containers op de kade. Maaike Grytsje gaat naar de supermarkt die vlak bij de kade is, Sjouke Lute en Edwin gaan op zoek naar de benzinepomp een stukje verder het dorp in, en Marttje bewaakt de Minimagenta vanaf een terras 20 meter van de kade met een heerlijk koele Frappé (een ijskoude Griekse drank op basis van opgeklopte oploskoffie).

Bij de benzine pomp blijkt er 12 liter benzine in onze 10 liter jerrycan te passen. Als we op de weg terug langs de supermarkt komen gaat Edwin naar Maaike Grytsje toe om te helpen sjouwen terwijl Sjouke Lute de laatste tweehonderd meter naar de Minimagenta loopt met de jerrycan.

En kwartiertje later zitten we allemaal aan een lekkere Frappé. Zeer tevreden met de inkopen en het dorpje overwegen we te dineren in één van de diverse Taverna’s die hier langs de haven te vinden zijn. Edwin vaart eerst alle boodschappen met de Minimagenta naar de Bleu Magenta. Laurens Hendrik heeft ook wel zin in diner aan land en acht de kans op entering van ons schip gedurende die tijd klein genoeg dat we geen bewaking hoeven achterlaten op het schip.

Een kwartiertje later is de hele crew op de kade en heeft Marttje een goede Taverna gevonden waar de Minimagenta pal voor kan liggen zodat we haar in het oog kunnen houden tijdens ons diner.

Het is erg rustig - we zijn de enige klanten. Als we goed en wel op het terras zitten komt er een man aanlopen van het terras ernaast met een pul bier in zijn hand. Dit blijkt een Zweed uit Stockholm die nu op een zeilboot woont - hij wil een paar jaar in Griekenland en Turkije varen en dan nog oversteken naar de Caribische zee en later nog verder. Hij vertelt dat hij in Zweden alles heeft verkocht en nu na een arbeidzaam leven heerlijk wil genieten van zee en zon. Zijn schip ligt momenteel in de haven van Vonitsa, hij wacht nog oplevering van nieuwe zeilen wat niet helemaal zonder problemen gaat.

Als het diner op is maken we nog een kleine wandeling op de kade en varen dan weer terug met de Minimagenta naar ons moederschip. Er blijkt toch een invasie geweest te zijn in onze afwezigheid - een zwerm muskieten die we met de Muggen-Maffia methode te lijf gaan. 

Bij zonsondergang komen de vissers in actie en leggen een net vlak bij onze boot.

De nacht is zoel - kouder dan de 26 graden van het zeewater kan het hier niet meer worden.

Dinsdag 30 juni. 

Vandaag is de laatste dag van de Griekse Corona maatregelen betreffende schepen uit het buitenland - hier hebben we reikhalzend naar uitgekeken.

We maken een planning van de komende weken en besluiten een rondje Peloponnesos te gaan zeilen in de tijd die ons nog rest tot de scholen na de vakantie weer gaan beginnen. Laurens Hendrik maakt een voorlopige navigatie van Preveza via Levkas, Zakinthos, Pylos, Koroni, Monemvasia naar Nafplion. Edwin zoekt er havens bij en verfijnt daarmee de navigatie.

Er zal een paar dagen weinig wind zijn, en dan twee dagen met goede wind. We besluiten daarom vandaag het stukje naar Preveza te zeilen (10 mijl) zodat we morgen buitenom rond Levkas kunnen gaan. Vanaf daar hopen we in een paar dagen met een aantal stops Pylos te bereiken - een mooie haven in een grote baai. We zullen zien hoe dat gaat. 

Laurens Hendrik heeft zin om te roeien - maar omdat er toch al een lekker briesje staat zekeren we de boot met een hele lange lijn - zo kunnen we hem binnenhalen voor hij op lagerwal raakt.

Eerst gaan we zwemmen - rond koffie tijd in de ochtend. Daarna wil Sjouke Lute nog surfen, waarvoor de wind nu perfect is. Hij maakt een paar mooie slagen op de Mistral Malibu.

Dan wil ook de schipper nog eens kijken of hij het surfen na een kwart eeuw niet verleerd is - hij krijgt de Malibu in plané en suist achter de Bleu Magenta langs wat veel enthousiaste reacties op het achterdek veroorzaakt.

Wat later mag Siouke Lute hem oppikken met de Minimagenta (onze rubberboot) - het was leuk maar nu wint de verstandigheid het van de dapperheid - de plank is toch wel erg wiebelig als je dit 25 jaar niet gedaan hebt. 

Dan gaan we zeilend terug naar Aktio, het waait inmiddels 18 knopen en we doen direct 8.5 knopen op vol tuig, dus reven we maar weer een stuk.

Met deze lekkere wind kunnen we laverend terug naar Aktio - de west-zuid-westen wind staat zodanig dat we alle haakse bochten van de zeearm in één slag kunnen doen. Deze keer stuurt Edwin op de hand - met zichtbaar plezier - om elke windvlaag om te zetten in extra hoogte. Door de heuvels rond ons is de windrichting niet constant, maar wijkt steeds af waar de wind rond de heuvels waait. Als je door krijgt hoe die afwijking is, kun je dat in je voordeel gebruiken door de slagen goed te kiezen. Hetzelfde effect heb je bij het Skutjesilen bij Lemmer, waar bij zuidwesten wind de beste slag in het kruisrak altijd over bakboord naar de dijk van de Noordoostpolder ligt - deze "heuvel" geeft een iets ruimere wind dan de slag over stuurboord.