Lange tocht naar Griekenland - 22 - Reparaties in Aktio

Zaterdag 20 juni.

Na een heerlijke rustige nacht opent het havenkantoor om 08:00 en gaat Edwin poolshoogte nemen. De haven staf is heerlijk relaxed en doet haar best om ons ook lekker ontspannen te houden. Ik doe het hele verhaal sinds Porto Vecchio: onderweg sinds 6 juni, 700 mijl varen, 15 juni in Zakinthos aangekomen, nieuwe regels van overheid, geen toegang tot havens tot 30 juni, anker probleem, overnacht in Vathi, Ithaca, havenpolitie op de kade, gesommeerd te vertrekken en daarom nu hier in Aktio voor reparatie. 

De dames en heren van de haven staf horen het verhaal met stijgende verbazing aan en begrijpen dat we dus ook vooral rust nodig hebben. Dat kan geregeld worden - de reparaties worden in een erg rustig tempo gedaan - dat geeft ons dagenlang de tijd om bij te komen. 

Zaterdag kunnen alleen de simpele klussen gedaan worden, maar is er geen tijd voor de reparatie aan de buitenboord motor. Zondag wordt niet gewerkt, dus op zijn vroegst op maandag of dinsdag kan het helemaal klaar zijn.

De werkvoorbereider neemt rustig de werkzaamheden met me door - anker vast maken, stoomlicht in de mast repareren/vervangen, startkoord van aanhangmotor repareren. Hij begrijpt het helemaal en met een grote grijns op zijn gezicht zegt hij dat dit niet snel uitgevoerd kan worden: “You will have to accept our hospitality.” Daarmee bedoelt hij dat we nog een aantal overnachtingen in de haven zullen moeten accepteren. Aan de grote grijns op mijn gezicht ziet hij dat dit ons zeer welgevallig is. Kortom: we begrijpen elkaar.

Er is ook nog iemand van de haven die naar de supermarkt in Preveza zal gaan, aan de overkant van de baai. We geven een boodschappenlijstje mee. Een paar uur later hebben we weer heerlijk vers fruit en verse groenten.

Dan komt er een man om het anker te repareren. Op zee met golfslag, is deze reparatie op het voordek bijna niet te doen, maar in een haven met een vaste wal naast het schip is het een eenvoudige klus. Eerst leggen we het anker op de kade naast de boeg van het schip. Aan het uiteinde van de ankerketting knopen we een touw vast. Dit touw gaat naar het anker, zodat de ketting aangetrokken kan worden. Dan anker en ketting aan elkaar vastmaken met een grote-maat-harp-sluiting en klaar is kees.

Tenminste, dat dachten we. Edwin is nog steeds moe en heeft het hoofd er niet goed bij - we hebben de ketting verkeerd geleid - alles moet weer los. Tien minuten later blijkt dat ook de tweede poging mislukt is. Sjouke Lute wordt er bijgeroepen; weet hij nog hoe dit moet? Ja hoor, hij weet het en laat zien hoe het moet. Een kwartier later is de klus klaar. De mechanicus gooit het anker met ketting voor het schip in het water, en met de ankerlier hebben we hem zo weer opgehaald en vast geborgd op de boeg. Lang leve een goed werkende ankerlier!

De dame van de haven biedt aan om met de havenpolitie van Preveza te bellen. Dat lijkt ons een uitstekend idee - een eerste stap in het legalisering-traject van onze aanwezigheid alhier. Ik vertel aan de dame van de haven alles wat ze weten moet en dan gaat ze bellen. Lang telefoon gesprek met de politie. Na afloop krijg ik een aantal aanvullende vragen van de dame van de haven: waarom is er bij aankomst in Zakinthos geen contact opgenomen met de havenpolitie? Leg ik allemaal netjes uit.

Weer een telefoon gesprek tussen de dame van de haven en de havenpolitie. De conclusie van dit gesprek is dat de havenpolitie beambte zegt: Laten we doen alsof dit gesprek nooit heeft plaatsgevonden; repareer de mankementen en kom niet met dat schip naar de haven van Preveza. 

Dan hoeft de politie niet te handhaven en is ons schip niet aantoonbaar in overtreding. Oef! Dat is een goede uitkomst. Ik begrijp inmiddels van het andere havenpersoneel dat de dame die het gesprek gevoerd heeft zowel verbaal erg sterk is, als ook goede contacten heeft met de politie. Een zeer fijne combinatie waar we vandaag profijt van trekken. 

Dan gaat Edwin de cruising tax betalen - in Griekenland moet je een bepaald maandbedrag betalen als je met een plezier schip in de Griekse wateren vaart - hier is een website voor waar je alles electronisch kunt invullen. Ik meende dat dit in de haven van aankomst geregeld kon worden, maar je dient het vooraf te hebben voldaan. Die omissie maken we nu goed en we betalen voor juni, juli en augustus. Als het schip niet in het water ligt ben je niet belastingplichtig.

In de middag komt de elektriciën. Met de bootsman-stoel in het spi-val gaat hij de mast in naar een meter of 12 hoog. Deze mast-klussen hebben we al een paar keer gedaan, dus we weten hoe dit vlot en veilig te doen. Hij is zelf zeer te spreken over onze assistentie. Het lampje blijkt kapot - dus haalt Edwin vliegensvlug in de scheep-artikelen-winkel op de haven een nieuwe lamp. 

Dan is er consternatie op de kade - we hebben een vis gevangen. Dat wil zeggen - er is een vis in onze rubberboot gesprongen. De vis ging flink spartelen en ligt nu in het laagje water onder de aluminium vlonders van de rubberboot. We proberen deze vis te redden door snel een paar emmers zeewater in de rubberboot te gooien. Daarna hijsen we de rubberboot op zodat vis en zeewater weer naar buiten spoelen. Of de vis het gered heeft weten we niet - hij is wel weer in zee gekomen.

Morgen zal de wind hard waaien vanaf zee- en daarom mogen we tussen de twee strekdammen liggen, zodat we minder last van de golven hebben. We maken ons klaar om de dieselmotor te starten en dit te varen. Maar dat is niet nodig, het havenpersoneel komt met man en macht en verhaald het schip met touwen en pikhaken. Dat doen ze erg handig, we kijken er met bewondering naar en hoeven zelf geen vinger uit te steken. We geven wel applaus als ze klaar zijn, wat met een minzame glimlach geaccepteerd wordt. Voor hen heel gewoon, voor ons een bijzondere verrichting.

In verband met de privacy wetgeving zijn de hoofden van de mannen onherkenbaar gemaakt.