Dinsdag avond 9 juni 2020 werden we verschrikt door windhozen ten noorden van het vulkaan eiland Filicudi. Gelukkig waren wij aan de zuid kant van Filicudi en liep het voor ons met een sisser af. De wind die we kregen was maar 13 knopen, windkracht 4. Daarna viel de wind weer weg.
Edwin heeft de Zonsondergangs dienst van 20:00 tot 23:00. We willen bij het krieken van de dag bij Vulcano zijn waar we kunnen ankeren. Hoe komen we daar veilig, wetende dat de atmosfeer hier nu erg instabiel is en er nog meer buien zouden kunnen komen. We zetten een koers uit ten noorden van Salina, en dan ten oosten van Salina en Lipari naar Vulcano. Bij de westenwind hebben we dan altijd luwte van de vulkanen en aan de oostkant is alle ruimte op zee als er veel wind zou mogen komen om waar dan ook heen te varen.
Bij een snelheid van 2 knopen over dit traject komen we dan op het gewenste tijdstip bij Vulcano aan. We moeten eerst een slag aan de wind over stuurboord en moeten dan gijpen en over bakboord zuidwaarts zeilen naar Vulcano.
Maar de wind valt nu weer helemaal weg. Voor de wachten is het plezierig dat ze niet hoeven te gijpen, dus zet Edwin de motor aan en vaart 4 knopen zodat het punt van gijpen wordt bereikt aan het einde van zijn wacht.
Dan komt de volgende verrassing. Terwijl iedereen slaapt en de schipper op het achterdek naar een punt ten noordwesten van Salina stuurt, zijn er allemaal groene lichten op het water. Ze lijken van rechts naar links te bewegen. Dat kunnen geen schepen zijn, zou je denken, want dan zou je een rood navigatie licht moeten zien. Wat is dat? De kleur groen is ook anders dan je van een navigatie licht zou verwachten, een soort mint-groen met streepjes boven elkaar.
Heeft het toenemende tekort aan slaap en de adrenaline van de windhozen de schipper nu in de reep? Krijgt hij waanvoorstellingen? Of zijn dit geesten van de vulkaan?
Een kwartier later wordt het duidelijk, een van de groene lichtjes komt op mij af en passeert mij aan bakboord op een meter of honderd afstand. Het zijn heel kleine vissersbootjes die met dit licht iets proberen te vangen. Ze varen heel langzaam en kennelijk mogen ze met deze navigatie lichten varen. In totaal zij er ongeveer 20 van deze bootjes in een gebied van 2 bij 2 zeemijl.
Ik probeer door de linie van de vissers heen te breken voor Sjouke Lute de Venus wacht gaat beginnen. Dat lukt door koers te houden. Ons witte toplicht staat aan, 21 meter boven het water, en daarmee veel hoger dan de vissers, dat valt wel op.
Maar kan ik zo Sjouke Lute aan een wacht laten beginnen. Ik besluit van niet. Ik ga hem helpen.
Dus maak ik hem wakker een kwartier voor aanvang van zijn dienst. Als hij aan dek komt probeer ik hem eerst rustig te maken. Er is een spektakel van lichten. De maan is nog niet opgekomen, dus zijn er duizenden sterren te zien aan de lucht. Achter ons ligt de vulkaan Filicudi met vage lichten, aan stuurboord de vulkaan Salina met een vuurtoren en veel lichten van huizen op het land. En om ons heen twintig vissers met groene lampjes. Dan is oostwaarts nog de lichten van de vulkaan eiland Panaria te zien.
Ik leg hem rustig al deze lichten uit en geef hem tijd om te wennen aan dit alles. Hij zoekt op de navigatie uit wat het lichtkarakter is van de vuurtoren van Salina (Long Flash, 3 seconden), en dat klopt met wat we zien. Dan de posities van de vulkanen om ons heen ten opzichte van de koers. Dat klopt ook allemaal.
Sjouke Lute wilde graag de melkweg zien en daarvoor zijn de omstandigheden nu uitstekend. Ook zien ze Jupiter en Saturnus aan de hemel waar later de maan rond 01:00 zal opkomen.
Verrassend is wat we in het water achter de boot zien. Honderden zilverachtige vlekken in het water, tot een meter of 3 diep. Het blijkt dat dit reflecties zijn van ons heklicht. Als we dit licht bedekken met de hand verdwijnen ze zilverachtige vlekken. Maar wat zijn het? Wat reflecteert hier? Geen idee.
Ook zien we bioluminescentie in het water - algen die van zichzelf een groenachtig licht produceren als ze beroerd worden door de langsvarende boot.
We zetten het grootzeil in de juiste stand, zetten de zuidelijke koers, die we met ruime wind met grootzeil over bakboord kunnen varen. Dan zetten we de motor even in neutraal en blijkt dat we 1.5 tot 2 knopen snelheid kunnen halen. Dat is perfect. De motor gaat uit om 23:23 en dan gaan we genieten van de sterren en alle andere lichtfenomenen.
Dan is de schipper erg moe omdat hij vandaag een paar uur heeft gezeild met genakker, en sinds het romantische diner om 19:30 continue is touw is geweest. Hij besluit te gaan liggen op de salon bank om in twee minuten tijd weer op het achterdek paraat te kunnen zijn als het nodig is.
Maar het is niet nodig. Sjouke Lute is voor deze taak toegerust en heeft veel plezier in het observeren van de wereld om hem heen. Na een uurtje geeft hij de schipper bevel nu eindelijk echt te gaan slapen; de maan is op gekomen en het zicht is nu veel beter geworden. Dat laat de schipper zich geen twee keer zeggen.
De sterrenwacht heeft Maaike Grytsje. Ook zij heeft veel plezier deze nacht met de kalme tocht. Er komen nog twee wat grotere visser-schepen (zeg 10 meter) langs die wel de normale navigatie verlichting voeren (rood bakboord, groen aan stuurboord, wit toplicht, wit heklicht). Ze zijn goed te zien en blijven goed vrij van het schip.
Marttje neemt de zonsopkomst dienst (04:00 -07:00) voor het laatste stukje langs Lipari naar Vulcano.
Even na 6 uur in de ochtend van woensdag maakt ze Edwin wakker met de mededeling: We zijn vlak bij Vulcano, het regent een beetje, we kunnen over een minuut of twintig ankeren.
De schipper maakt zich weer klaar, een blik op het navigatiescherm van onze Stentec software laat zien dat dit helemaal klopt. Dus maken we Sjouke Lute en Maaike Grytsje wakker voor de anker manoeuvre. Maaike Grytsje kan dit niet waarderen, want ze ligt nog geen drie uur in haar kooi, maar het moet toch.
Als we de baai naderen zien we dat er een jacht voor anker licht in. Bingo! Ankeren kan hier.
Als we wat dichterbij komen zien we dat er meer-boeien zijn. Dit bestaat uit een blok beton op de bodem, met een zware tros verbonden aan een boei die aan het wateroppervlak drijft. Je maakt hier een touw aan vast en klaar ben je.
We varen behoedzaam naar de eerste boei toe. Heel snel loopt de diepte terug van 50 meter naar 10, naar 8, naar 6. We varen langzaam verder en een bootslengte voorbij de boei is het ook nog diep genoeg. Conclusie: deze plek is veilig ook als de wind draait naar het oosten.
Dan nog even vastmaken. Dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan. We moeten een touw door de tros van de boei heen wurmen, maar de tros is zo kort dat de boei niet boven water te tillen is. Pogingen met de pikhaak lopen op niets uit.
Dan krijgt iemand het idee om een lasso te gooien om de boei (dat idee komt vast van de vele Lucky Luke en Blauwbloezen strips die de crew heeft gelezen). Met een perfecte lasso worp heeft Sjouke Lute de boei te pakken. Dat is één.
Dan verlengen de de lasso met een touw en leiden dit aan onze stuurboord achter klamp, waar het schip wat lager is. Zo krijgen we de boei vlak bij ons achterschip. Dan duikt de schipper onder de zeereling door en kan de lasso-lijn zo strak trekken dat de boei net iets boven water komt. Met een laatste inspanning rijgt hij onze sterkste zwarte landcast door het oog van de tros: hebbes. Dat is twee.
Dan moet Sjouke Lute er een paalsteek in maken, dat lukt de schipper niet meer.
Dit touw leiden we weer naar de boeg en maken het vast. Bingo, dat is drie, we liggen vast.
Eindelijk rust na 4 volle etmalen volcontinu zeilen, 380 mijl (= 704 kilometer) sinds Porto Vecchio, een afmattende tocht.
Precies op dat moment komt er een regenboog aan de westelijke hemel. Het lijkt een teken - alsof onze beschermer ons begroet.
We doen op het voordek een groeps-hug. Wat hebben we goed samengewerkt als team. We zijn meer dan blij hier te zijn en in deze beschutte baai een paar dagen te kunnen ankeren.
Hier onder staat de onze route kaart van maandag avond (zonsondergang), ten noorden van Salina, ten oosten van
Reactie plaatsen
Reacties