Lange tocht naar Griekenland - 5 - Uitrusten bij vulkaan eiland Ustica

Het eiland ziet er schitterend uit. Zo stel ik mij de Azoren voor.

Als we in de buurt van de haven zijn roepen we via marifoon kanaal 16 de haven op. De havenmeester vraagt wat we willen. Wij antwoorden: Graag een plek in de haven voor een nacht om bij te komen. We zijn een Nederlands zeil schip, onderweg van Corica naar Griekenland en moeten nodig slapen. We zijn op de hoogte van de corona situatie in Italie en zullen de regels respecteren. We zullen geen voet aan land zetten.

De haven meester zegt dat we standby moeten blijven op kanaal 15. Wat later krijgen we een oproep van de Kustwacht post van Ustica op kanaal 15. Zij zijn ingelicht door de havenmeester.

Zijn wij in nood? Nee, allen wel aan boord en technisch doet alles het (behalve dan ons rood/groene licht dat het niet bleek te doen de eerste nacht, terwijl het bij de test voor vertrek nog wel werkte). Een schip in nood wordt in de haven toegelaten. Maar wij zijn niet in nood, dus we mogen er niet in.

Als we nogmaals vragen om clementie: We zijn erg moe, er zijn 3 kinderen aan boord, we moeten slapen, mogen we een nachtje slapen en morgen om 09:00 weer weg?  

Dan blijkt er een mogelijkheid. Je dient een certificaat van gezondheid aan boord te hebben. Je vult een formulier in, gaat naar een Italiaanse doktor, die test of je geen corona hebt, daar krijg je een certificaat van, en dan mag je in een Italiaanse haven aanleggen, onder bepaalde beperkende voorwaarden. Deze mogelijkheid was ons niet bekend - ik heb de decreten van de Italiaanse overheid over zeezeilen gelezen maar daar stond het niet in. En de haven meester van Palermo, die ik meerdere keren aan de telefoon heb gehad in de voorbereiding heeft het mij niet gemeld.

Tja, hoe kom je aan een certificaat van een Italiaanse dokter als je geen voet op Italië mag zetten - het lijkt een onmogelijke situatie.

Dan zegt de kustwacht dat we kunnen ankeren. We krijgen de coordinaten, die we opnemen met een opname apparaat, zodat we dit foutloos kunnen programmeren in onze navigatie software.

Al deze tijd van marifoon overleg varen we rondjes net buiten de haven van Ustica.

Als de coordinaten van de ankerplek zijn ingevoerd zegt Sjouke Lute - hé, dat is leuk: de ankerplek is in de haven! Dat is zo, de waypoints liggen op de haven kades. Kennelijk mogen we aan die kades vastmaken.

Wat een opluchting! We varen de haven langzaam in, nemen de situatie in ogenschouw en kiezen dan een van de 4 mogelijkheden langs een rechte kade met een L-hoek. Hier kunnen we het schip vastmaken en vrij van de kade blijven zodat niemand aan boord kan en niemand er af kan. Een prachtige oplossing vinden we zelf.

Omdat het vrijwel windstil is vastmaken niet moeilijk - wat wel lastig is dat we alles met touwen gooien moeten doen, we hebben immers geen hulp van de kade. Uiteindelijk liggen we vast.

De vreugde is van korte duur. Er komt een auto van de kustwacht naar beneden en een kustwacht beambte stapt uit. Hij spreekt ons aan. Ik herken de stem, dit was de man die ik over de marifoon gesproken heb. Hij zegt: dit is niet de anker plek die ik jullie gewezen heb.

Ik zeg: dat is wel zo. Een spraakverwaring heen en weer. Dan zegt hij, wacht even, rijdt weg, en komt een paar minuten later weer met een A4-tje met een kaartje en de anker plekken en coordinaten. 

Het blijkt dat we in onze haast de noorderbreedte met een minuut verkeerd hebben ingevoerd, wat door een bizar toeval ons precies in de haven bracht.  

We pakken ons schepnet zodat de kustwacht man, die Andrea blijkt te heten, de papieren in het schepnet kan leggen. We liggen namelijk te ver van de kade om het met de hand over te reiken. Uit een inspectie van dit papier blijkt dat we inderdaad verkeerd zitten. 

De kustwacht man spreekt goed engels, en is vergezeld van iemand die alleen Italiaans spreekt. Ze zijn zeer vriendelijk en behulpzaam, maar zijn verplicht de overheids regels inzake de COVID-19 / Corona situatie uit te voeren. Ze willen wel, maar mogen niet.

We leggen het nog maar een keer uit. Onderweg naar Griekenland, al ruim twee etmalen onderweg, willen alleen maar slapen. En misschien, als het niet teveel moeite is diesel tanken. Dat laatste mogen we wel, maar blijkt praktisch niet uitvoerbaar. Het water bij de kade met diesel pomp is te ondiep voor ons schip en jerrycans voor diesel hebben we niet. 

Dan vraagt de kustwacht man of we een Cerificaat Sanitario hebben. Dat blijkt een papier te zijn waarop staat dat we COVID-19 vrij zijn. Nee dat hebben we niet. 

Na heen en weer praten blijkt dat er geen legale manier is om ons hier te laten overnachten. We mogen doorvaren naar de haven van Palermo (ongeveer 40 mijl) want daar zijn betere mogelijkheden dan hier, of naar de ons gewezen ankerplek. Als we bij ankeren problemen hebben mogen we bellen met de kustwacht post van Palermo waar we het telefoon nummer van krijgen.

We kiezen voor het laatste. Vriendelijk nemen we afscheid van de kustwacht man. Het zou hier goed toeven geweest zijn als er geen corona geweest was.

We varen kalm vlak langs de steile wanden van dit vulkanische eiland naar de ankerplek, een stukje verderop.

Het eiland is prachtig.

Het inspireert Maaike Grytsje tot een Ustica lied, op de wijze die we geleerd hebben op Radio Corsica. 

Dan komen we bij de ankerplek. Dat is schrikken, op een afstand die je minimaal zou willen hebben van de rotsen is het nog 50 meter diep, maar we kunnen in maximaal 20 meter diep water ankeren, met onze ketting van 62 meter. We moeten dus akelig dicht bij de rotsen. Dit ziet er niet goed uit. Maar we zijn zo moe, en het weer is heel rustig, dus laten we het maar proberen.

We varen wat heen en weer om het beste plekje te vinden waar we kunnen ankeren. Met een blik in de ogen van waar-zijn-we-nu-helemaal-mee-bezig laten we het anker vallen. Het lijkt niet te houden, we krabben. Dan besluiten we: dit kan niet.

Wat nu?

We halen het anker weer op, er zit een groen langwerpig blaadje aan dat het van de bodem heeft meegenomen.

Crisis overleg. Doorvaren? Terug naar de haven van Ustica? 

We liggen bijna stil op de vlakke zee en besluiten eerst te gaan dobberen. De motor gaat uit zodat het in ieder geval geen diesel kost.

Dit dobberen blijkt zeer aangenaam. We kunnen rustig in de zon zitten en de prachtige lava rotsen bekijken. We roepen op marifoon kanaal 16 de kustwacht van Ustica weer op. Geen antwoord. 

Dan zoeken we het telefoon nummer van de kustwacht in Palermo en bellen. Dat gaat met horten en stoten. Bij de vierde keer bellen krijg ik een verstaanbaar engels sprekende man aan de lijn die heel erg zijn best doet ons te helpen.

Hij probeert ons aan een papier te helpen waarmee we de haven kunnen betreden. Hij heeft telefonisch overleg gehad met een Italiaanse dokter die zijn handtekening wil zitten, als we zelf onze lichaamstemperatuur meten en een formulier naar waarheid invullen. Een half uur later heb ik het formulier in mijn e-mail inbox ontvangen.

Weer crisis overleg. Omdat we nu al een paar uur dobberen en nauwelijks van onze plek komen besluiten we dat we feitelijk op een drijfanker liggen. Als we een halve mijl uit de kust gaan zullen we langzaam westwaarts drijven verder van Ustica af komen en goed kunnen slapen.

Dus we zetten de motor een paar minuten aan en zijn we ver genoeg van de kust om weer rustig  te kunnen dobberen.

In de tussentijd heeft Marttje een warme maaltijd bereid die we zeer smakelijk opeten. Heerlijk, spaghetti met verse courgette, daar knap je van op.

Edwin doet een poging het formulier in te vullen maar realiseert als snel dat dit lang gaat duren. Je moet het printen, invullen, ondertekenen en scannen en opsturen. Printer hebben we niet aan boord, dat wordt een lastige klus met electronisch knippen en plakken. Bovendien is het bijna eind van de werkdag, dus gaan we het antwoord op tijd krijgen om nog de haven in te komen. Is het wel de moeite waard hier nu tijd in te steken?

Er is iets wat mij nog veel erger dwars zit, we varen al twee nachten zonder deugdelijk rood/groen navigatie licht. Nu we veel dichter langs de kust komen en dus veel koers-kruisende vissers en veerboten kunnen tegenkomen is dat een groot gemis.

Hier dobberend op vrijwel vlak water is de perfecte kans om het licht te repareren. Op zondag midden op de Tyrreense zee had ik het onder het zeilen ook geprobeerd te repareren - dat was jammerlijk mislukt. Nu deed ik nog een poging bij Ustica - en wonderwel lukte het nu uiteindelijk wel - met een grote vreugde kreet van schipper op het voordek.  

Inmiddels doet Sjouke Lute verwoede pogingen het Italiaanse formulier in te vullen - dat is geen sinecure.

We zetten de generator aan en zorgen ervoor dat de accu’s voor de nacht weer vol genoeg zijn.

Om 19:30 voelen we ons weer enigszins uitgerust, we hebben vandaag alleen maar onder motor gevaren, een uurtje in de haven van Ustica gelegen, en een paar uur rondgedobberd in de buurt van onze ankerpoging. 

Dan komt het voorstel: laten we rustig doorzeilen - de zee is zo kalm dat we goed kunnen slapen, en voor wie wacht heeft is het vannacht niet zwaar. Dat voorstel wordt geaccepteerd en Sjouke Lute en Edwin zetten het volledige grootzeil en trimmen de boot zo dat hij zo comfortabel mogelijk vaart. Met ongeveer 3 knopen varen we in de richting van Vulcano, waar wel goede ankerplekken zijn. Vulcano is 88 mijl vanaf hier.

Dat is mooi - dan zijn we morgenochtend 24 mijl dichter bij Vulcano is de verwachting.

Zo gezegd, zo gedaan. Sjouke Luke haalt de vlag nog even binnen, en zwaait ermee alsof het een samoerai-zwaard is. Het silhouet op de achtergrond is Ustica.

Hier ziet u de route kaart van ons verblijf bij Ustica. Aankomst rond 13:00. Vele rondjes buiten de haven tijdens het marifoon verkeer met de havenmeester en de kustwacht. Om 15:00 zijn we kort in de haven geweest. Daarna dicht langs de kust naar de ankerplek waar we rond 16:30 probeerden te ankeren, wat mislukt is. Daarna hebben we ons laten dobberen (geen zeil, geen dieselmotor aan) van 16:40 tot 19:30. In die tijd was de zee als een spiegel en was het vrijwel windstil in de luwte van het eiland. Rond 19:40 zijn we weer gaan zeilen.