De eenzame zeiler op de oceaan

Wie weet wat er in het hoofd omgaat van een eenzame oceaanzeiler?

Ik heb mezelf vaak afgevraagd wat de lol kan zijn om in je eentje weken of maanden zonder land in zicht over de oceaan te zeilen. Ga maar na: steeds te weinig slaap, geen vers voedsel, en de ongemakken aan boord van een steeds maar bewegend schip. En dat soms bij storm en regen. Wat staat daar tegenover dat het toch de moeite waard is om alleen over de oceaan te zeilen? Vaak heb ik gedacht dat dit mensen zijn die op de vlucht zijn - dat ze proberen te ontsnappen aan hun problemen op het vaste land.  

Maar ik heb mijn mening moeten bijstellen - en dat wil ik u graag mededelen in deze blog.

Momenteel lees ik een boek over optimale ervaringen - dingen die je een heel voldaan gevoel geven. In dit boek staan een paar citaten afkomstig van solo zeilers op de oceaan (1).

Een van deze zeilers zegt dat het zit in het navigeren met het sextant - weten wat je positie is op basis van de stand van de zon. 

Ik ervaar een zeer voldaan gevoel, en ben tegelijkertijd verbaasd, dat de positie van de ver weg staande zon, geobserveerd vanaf een bewegende boot, in combinatie met het gebruik van een paar zeer eenvoudige tabellen, mij in staat stelt een klein eiland aan de andere kant van de oceaan met zekerheid te vinden.

Elke keer weer, voel ik dezelfde mengeling van verbazing, liefde en voldaanheid als dit nieuwe land in zicht komt, alsof het voor mij en door mij geschapen wordt. 

Dat laatste herken ik een beetje, van onze zeil tocht van La Spezia (Italië) naar Elba. De eilanden Elba (Italië) en Corsica (Frankrijk) waren bij mij redelijk bekend, van alle verhalen van mensen die er geweest waren en er enthousiast over konden vertellen. Je hebt foto’s gezien van bepaalde stukken van deze eilanden en hebt er wel ongeveer een voorstelling van het landschap. Hoe het dan in werkelijkheid is, is altijd afwachten.

Het meest magische moment voor mij was toen we bijna bij Elba waren aangekomen, en de zon achter Corsica onderging. Corsica was op dat moment ongeveer 50 mijl verder naar het westen. Door de ondergaande zon tekenden de vele hoge bergen scherp af tegen de horizon - Corsica leek wel op de rug van een gigantisch grote draak.

Eerder op de dag was Corsica nauwelijks te zien - het lag ver van ons af in het zuidwesten en met tegenlicht op een dag met felle zon zie je niet zoveel. Maar net nadat de zon ondergegaan was, werd het contrast tussen berg en hemel haarscherp en leek het of Corsica ineens uit het niets was ontstaan - het verscheen zo voor onze ogen, terwijl het een paar minuten eerder nog bijna niet te zien was. 

Zoiets ervaren kan alleen op zee. Vanaf nu is Corsica voor mij het drakeneiland. 

Een andere solo-zeiler komt met het volgende citaat:

Maar hoe talloos veel kleine oncomfortabele gebeurtenissen er op zee ook zijn, alles waar je je zorgen over maakt op het vaste land lijkt weg te vallen zodra het land van de horizon verdwijnt. Zodra je echt op zee bent, heeft het geen zin je zorgen te maken, immers, je kunt pas weer iets aan de problemen op het vaste land doen als je in een volgende haven bent aangekomen.

Deze zeiler is niet op vlucht - hij probeert niet aan zijn problemen te ontsnappen. Het is meer dat hij een tijd lang afstand kan nemen van de dagelijkse zorgen. Zeilend op zee ben je weg van de zorgen en sores van het normale leven op het vaste land. Je bent met je hele aandacht en concentratie bij de zee, je schip, de wind en de golven. Dan heeft je bewustzijn geen ruimte meer paraat voor de beslommeringen van het vaste land. 

De zee helpt enorm om dit gevoel van zorgeloosheid te bereiken. Ga maar na: wie op zomervakantie naar het zuiden gaat tijdens het hoogseizoen en daarom eerst 14 uur over de snelweg moet jakkeren, met lange file’s, zeer geconcentreerd en afmattend autorijden, te korte pauze’s en na verloop van tijd klierende kinderen op de achterbank, die zal de eerste dag van de vakantie als zeer stressvol ervaren. Pas na een dag of vier bijkomen op de vakantie bestemming ervaar je dan de kalmte en vrede van natuur om je heen.

Op zee bereik je dit gevoel vaak al na een paar uur, niet pas na vier dagen. Simpelweg is dit omdat er nauwelijks andere mensen zijn, en de natuur de overhand heeft gekregen op het moment dat de trossen los gaan van de havenkade. Zeilend beweeg je voort met het vredige tempo van golven, met het aangename suizen van een kalme wind, en met een frisheid in de lucht die je in een stad zelden zult vinden.

Klotsende golven ontspannen de geest. Je bewuste en onderbewuste komen tot rust - het weldadige van slapen ervaar je op een zeilboot met de ogen geopend. 

Zeilen voor de ziel.