Vogelspotten

Bij een meertje vlak bij onze boot zijn flamingo’s. We gaan kijken. Vanaf de weg kun je ze zien. Dan haasten we ons naar een plekje waar je ze nog beter kunt zien. De flamingo’s zitten in een gebied waar vroeger aan zoutwinning werd gedaan.

Hier staat een laagje water van ongeveer 10 centimeter diep. Hier zitten veel insecten (onder andere schaatsenrijders). Daar komen vogels op af die insecten eten.

We gaan er heen en dan zien we nog een witte reiger.  

We zien ook een heel mooi geel vogeltje, ongeveer zo groot als een spreeuw. Op het wateroppervlak zie je hier ook heel veel insecten.

Een stukje verder zien we zwart-witte vogels op hoge rode poten. Ze zoeken met hun snavel in het water naar eten. 

Ook zien we hier veel witte reigers bij elkaar.

Daarna gaan we naar huis eten en slapen.

De volgende dag gaat Laurens Hendrik weer naar de flamingo’s. Als hij bij het meertje aankomt staan de flamingo’s er niet meer. Bedroefd gaat hij dan maar de andere vogels bestuderen. Als hij een stuk verder is gelopen ziet  maar dan ziet Laurens Hendrik 60 flamingo’s! Gelukkig, ze zijn er nog.

Erg blij gaat hij deze vogels door bestuderen. Hij eet een paar koekjes die hij van Marttje heeft gekregen.

Na goed kijken heeft Laurens Hendrik deze informatie gekregen.

Flamingo’s eten krabbetjes. Als de groep eet, houden een paar de uitkijk naar gevaar. 

Als ze in een kleine groep zijn, bijvoorbeeld tussen 3 en 6 flamingo’s, dan eten ze allemaal en kijkt er eentje af en toe op.

Als ze slapen doen ze de snavel tussen de veren en staan ze op één poot.

Als je dichterbij komt dan ongeveer 35 meter, dan worden flamingo's zenuwachtig. Ze gaan praten - dat doen ze door te gakken, ongeveer zo als ganzen doen. Kom je dichterbij dan 30 meter, dan vliegen ze weg.

Laurens Hendrik heeft tussen twee groepen flamingo’s in gestaan daarna vlogen ze naast en over hem heen - te mooi voor woorden. Van mensen die hier wonen hebben we gehoord dat de flamingo’s hier een paar weken per jaar zijn - in het voorjaar. We hebben dus geluk dat we ze hier gezien hebben.

Van de witte en zwarte vogels weten we niet hoe ze heten. Ze hebben poten zo als de flamingo’s (het onderbeen buigt naar voren vanaf de knie). Ze eten insecten. De lengte is ongeveer 15 centimeter. Als ze in het water staan is hun staart erg spits.

Witte reigers zijn bijzonder schuw. Ze vliegen snel op. Ze jagen op kleine visjes. Volwassenen zijn ongeveer 1.1 meter hoog. Ook hebben we er een van 50cm gezien, een kind waarschijnlijk. Als twee witte reigers dicht bij elkaar vissen krijgen ze ruzie - de ene jaagt de ander weg door met de vleugels te gaan slaan.

De plek waar al die vogels zijn heet De Salinas - het zout win gebied. Hier zijn een paar gebouwen die vroeger voor winning en zout opslag werden gebruikt. Deze gebouwen worden zo te zien al heel lang niet meer gebruikt en zijn helemaal vervallen.

Hoe win je zout?

Nou het zit zo. Ze hebben een grote oppervlakte waar het heel ondiep is. Hier wordt af en toe zout zeewater in genomen. Tussen de zout bekkens in zit een looppad tussen houten planken waar je droog langs kunt.

Dan wachten ze een lange tijd. Door de hete zon verdampt het water en blijft het zout achter. Het zout vormt kristallen, ongeveer zoals suiker. Als de kristallen droog zijn, is het een dikke korst. Dit wordt met een schep afgegraven, verzameld, gemalen en in een zak of een pot gedaan.