Het mysterie is opgelost. Het wetenschappelijk bureau van de Bleu Magenta rapporteerde u al tijdens de etappe van Imperia naar Genua dat er zeer veel kleine verticale transparante schijfjes op het water dreven. Tijdens de de tocht van La Spezia naar Elba zijn we er in geslaagd er een paar op te vissen met een schepnet.
En vandaag kreeg ik een exemplaar in handen van het prachtige boekwerk Mediterranee - Mer Vivante (Middellandse zee - levende zee) uitgegeven door de Lions Club in Frankrijk. Dit boekje wordt gratis verspreid onder badgasten en watersporters om een beter begrip en grotere waardering voor alle flora en fauna van de zee te stimuleren. Ook belangrijk: wat wel en niet te doen op het water om het leven van de zee niet te verstoren of te beschadigen. Waar je bevoordeeld niet moet gaan ankeren.
Op pagina 107 van de 20e editie van dit boek stond een foto die we herkenden - dat was het wat we uit het water hebben opgevist. Het blijkt onder biologen bekend te staan onder de Latijnse naam Velella Velella. Bingo! Nu we de naam van dit wezentje hebben is het een peuleschil uit te zoeken wat het is.
Op de engelstalige wikipedia heb ik een beschrijving opgezocht waar ik u wat uit citeer (het biologisch vakjargon heb ik zoveel mogelijk weggelaten).
Velella is een op veel plaatsen voorkomende vrij zwevend roofdiertje dat aan het oppervlak van de open oceaan leeft. Het is algemeen bekend onder de namen zee-vlot, bij-de-windse zeeman, paars zeil, klein zeil, of gewoon Velella.
De meeste Velella zijn minder dan ongeveer 7 cm lang. Ze zijn meestal diepblauw van kleur, maar hun meest voor de hand liggende kenmerk is een klein stijf zeil dat de wind vangt en ze over het oppervlak van de zee voortstuwt. Onder bepaalde windomstandigheden kunnen ze met duizenden tegelijk stranden.
Velella's zijn vleeseters. Ze vangen hun prooi, meestal plankton, door middel van tentakels, die in het water hangen, met gifstoffen. Als je een Velella hebt aangeraakt is het verstandig om het gezicht of de ogen niet aan te raken (er kan jeuk ontstaan).
Velella leeft in warme en gematigde wateren in alle oceanen van de wereld. Ze leven op het grensvlak tussen water en lucht, met de drijfveer boven het water, en poliepen die ongeveer een centimeter onder het wateroppervlak hangen. Offshore schippers komen soms duizenden Velella's tegen op het wateroppervlak.
Het kleine stijve zeil steekt de lucht in en vangt de wind op. Velella-zeilen staan echter altijd in de richting van de wind, waarbij het zeil kan fungeren als een soort van aërodynamische aandrijving, zodat de dieren de neiging hebben om onder een kleine hoek ten opzichte van de wind naar beneden te varen.
Omdat Velella geen andere middelen heeft om zich voort te bewegen dan zijn zeil, is hij overgeleverd aan de heersende winden om zich over de zeeën te bewegen, en is hij daardoor ook onderhevig aan massale strandingen op de stranden van de hele wereld.
In het voorjaar is er een massastranding die optreedt langs de westkust van Noord-Amerika, van Brits Columbia tot Californië, beginnend in het noorden en zich over een aantal weken naar het zuiden bewegend. In sommige jaren worden zoveel dieren bij de vloedlijn achtergelaten door terugtrekkende golven, dat de lijn van stervende (en vervolgens rottende) dieren vele centimeters diep kan zijn, langs honderden kilometers strand. Er zijn ook massastrandingen gemeld aan de westkust van Ierland.
Zoals veel Hydrozoa heeft Velella een tweeledige levenscyclus, met een vorm van generatiewisseling. De diepblauwe, bij-de-windse zeilers die door veel strandgangers worden herkend zijn de poliep-fase van de levenscyclus. Elk "individu" met zijn zeil is echt een hydroïde kolonie, met veel poliepen die zich voeden met oceaanplankton. Deze zijn verbonden door een kanaalsysteem dat de kolonie in staat stelt om het voedsel dat door de individuele poliepen wordt ingenomen te delen. Elke by-the-wind zeiler is een kolonie van geheel mannelijke of geheel vrouwelijke poliepen.
Tot zover Wikipedia
Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Velella
Ik moet even bijkomen. Dit wezentje lijkt mij de grondlegger van het zeilen. Wellicht heeft een Polynesiër of een Phoenicier dit wezentje gezien en is toen op het idee gekomen om volgens dit principe een zeilboot te bouwen: een drijflichaam met een verticaal oppervlak dat de wind vangt.
Wat kunnen we nog meer van de natuur leren? Ik ga goed opletten. U ook?
Reactie plaatsen
Reacties