Schaatsen op Elba

Het was een mooie dag om Elba te gaan bekijken, dus we gingen lekker met de bus naar het stadje Porto Azurro. We stapten de bus uit en we zagen daar toch iets leuks. BOEM een grote witte tent met een schaatsbaan erin!

Ik (Sjouke Lute) smeekte aan mijn ouders of ik alsjeblieft mocht schaatsen. Nadat ik het waterpeil met 2 meter krokodillentranen heb laten stijgen, mocht ik er dan eindelijk in. Maar toen we daar binnen vroegen of we mochten schaatsen stond daar een meneer in  de weg. Hij zei ''boebediBAbedieboebedieBAbedie'' en we snapten er niks van behalve zijn gebaren, we mochten er niet in.

Gelukkig liet Marttje de moed niet zakken en vroeg of iemand anders het kon vertalen voor ons. Er was een docente van een school uit Elba aanwezig en zij vertaalde het wel eventjes voor ons. De kinderen die nu aan het schaatsen waren kwamen van een school uit Elba die een reservering hadden voor deze baan op dit moment - ze waren op excursie in het stadje Porto Azzuro.

Na wat heen-en-weer gepraat in het Engels, met simultaanvertaling naar Italiaans door de docente werd een compromis uitonderhandeld. Alleen als we goed konden schaatsen, en geen gevaarlijke dingen zouden doen, was de kans op ongelukken zodanig klein dat het risico genomen kon worden. Ook moest er nog even 15 euro afgerekend worden met de baas van de schaatsbaan. Prima, daar konden we ons in vinden.

Nadat we passende schaatsen hadden uitgezocht en aangetrokken konden we  het ijs op. En wat was het leuk!

We moesten er als eerste nog even weer inkomen, maar na 2 minuutjes haalden we iedereen in. Maar na een paar wedstrijdjes met Maaike Grytsje kom je er toch weer achter hoe saai Nedelanders toch weer zijn dus probeer je te praten met nog meer andere kinderen: Hey shall I push you on your sledge? Potverjanhinnekont, die Italiaanse kinderen konden me natuurlijk weer niet verstaan, dan maar het internationale ijs-slee-duw-gebaar. Dus na wat gekke blikken kon ik eindelijk beginnen met duwen!

(Ik hoop hier niemand boos mee te maken) maar italianen zijn voor zover ik weet niet zo heel goed in schaatsen. En als er dan opeens een vreemd jongetje met een haarkleur die je nog nooit gezien hebt aankomt en je vraagt of hij je mag duwen. En dat het ook nog eens hard gaat, is dan best leuk.

Ondertussen raakten Marttje en Edwin aan de praat met de Italiaanse docente, Carlotta. Ze vertelde dat deze 22 Italiaanse kinderen het volledige leerlingen bestand was van de middelbare school van het stadje Marciana op Elba. Oef, dat is weer eens heel wat anders dan 33 kinderen in één parallel klas, zoals Maaike Grytsje vorig jaar had. Carlotta was geboren op het vaste land van Italië ergens in Toscane, en had gekozen voor een baan op Elba omdat het zo heerlijk wandelen met haar hond is in de vrije natuur van het eiland. Ze woonde wel in de stad waar de veerpont naar het vaste land vertrekt, zodat reizen naar het vasteland relatief snel gaat. Dat ze daardoor elke dag 40 minuten (enkele reis) met de auto moest rijden om de school te bereiken nam ze voor lief, dat vond ze geen verschil met het vaste land.   

We vroegen Carlotta of we ook foto's van de leerlingen op onze website mochten zetten. Vanwege privacy wetgeving mocht dat alleen wanneer de gezichten onherkenbaar gemaakt zouden worden. Dat hebben we in deze foto's gedaan.

Na een kwartier werd Sjouke Lute toch wel moe en maakte hij het internationale sorry-maar-ik-ben-best-wel-moe-en-moet-daarom-stoppen-gebaar.