Niets

Deze blog is speciaal voor u.

Zeker als u vandaag weinig tijd hebt. En al helemaal als u gestresst bent.

Deze blog gaat over niets. Het niets om precies te zijn.

Stel u zit achter een tafel (ga anders maar even zitten, dat maakt het makkelijker u in te leven in deze blog).  

U hebt even 2 minuten niets te doen. Waar denkt u dan aan?

Denk u aan zorgen, aan gedoe, aan ellende? 

Of denkt u aan plezierige herinneringen, verlangen naar wat komen gaat en zoete dagdromen?

Denk u aan de grote thema’s als de wereld, het milieu en onze toekomst?

Of denk u meer aan de dagelijkse beslommeringen?

Wat u doorgaans ook denkt, probeert u nu eens, met de ogen dicht, twee minuten lang aan niets te denken.

(pas over twee minuten verder lezen)

Zo, is het gelukt?

Het is heel erg moeilijk kan ik u zeggen, om twee minuten aan niets te denken. 

Je hoort iets, een geluidje, en direct gaat je brein proberen te achterhalen wat dat is. 

Je voelt iets in je lichaam, en direct gaat je hand erheen om te voelen wat dat is.

Je zit niet lekker, je gaat anders zitten, en snel dwalen je gedachten af naar iets wat je nog moet doen vandaag, of iets wat je per ongeluk bent vergeten.

Wij zijn geconditioneerd door de wereld waarin we leven.

We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan

We kunnen nu niet blijven, we kunnen nu niet langer blijven staan. (Herman van Veen)

De economie vraagt om efficiënte productie, het huishouden vraagt om aandacht en zorg, de staat vraagt om burgerlijke gehoorzaamheid, onze individualiteit vraagt om eigenheid, de politiek vraagt om afwijken van de gevestigde orde, weggebruikers vragen om voorrang, en onze electronica vraagt doorlopend onze aandacht. Een complex mengsel van tegenstrijdige vragen. 

De natuur heeft vooral last van over-bemensing, maar aan de natuur wordt niets gevraagd. Tenminste, maar weinig mensen vragen iets aan de natuur. 

Je kunt je leven lang doorgaan zoals in het liedje van Herman van Veen. Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Soms maken we onszelf wijs dat dit een fijne manier van leven is, midden in het leven staan, vol actie. Bruisend leven. 

Maar als je zelfs geen twee minuten aan niets kunt denken is er iets grondig mis.

Vandaag keek ik een tijd lang naar de golven van de zee die kalm tegen de rotsen aankwamen - weinig spectaculair, weinig geluid, het zonlicht was gedempt door een laagje bewolking. Eigenlijk wel rustgevend.

Ik was aan het kijken naar het water, en daarna werden mijn ogen glazig. Een minuut of vijf later schrok ik plotseling wakker. Waar was mijn geest geweest? Ik had aan niets gedacht! Ik was alleen in het nu. 

Je kunt ook naar de wind in het gras kijken, of op je rug gaan liggen en naar de wolken kijken. Dat zijn prima manieren om aan niets te denken.

Waarom eigenlijk? De natuur heeft een grillige regelmaat - elke volgende golf is iets anders van vorm dan de vorige (dat is het grillige), maar de golven komen met regelmatige tussenpozen (dat is de regelmaat). 

In het menselijk leven, daarentegen, is het vaak het één of het ander. Een straat vol identieke flats is te veel regelmaat om aangenaam voor de mens te zijn. Wie in een drukke straat probeert over te steken heeft hinder van te veel grillige weggebruikers. 

De juiste mengeling van regelmaat en grilligheid zou voor de mens wel eens heel rustgevend kunnen zijn - laten we de natuur daarom goed bekijken door de bril van regelmaat en grilligheid. 

Een beetje grillig - niet helemaal perfect. Dat is best mooi. Die scheiding in het haar hoeft niet heel strak te zijn. De streep op het wegdek mag best de bocht volgen. De schets bij het wiskunde proefwerk mag je best een beetje slordige lijnen maken (als alle gegevens er maar bij staan). 

Wie grilligheid in het leven accepteert heeft een groot voordeel. Het help om het leven te nemen zoals het op je afkomt. 

Wat je niet kunt ontlopen kun je altijd nog omarmen (Shakespeare). 

Denk nu nog eens terug aan de twee minuten dat u probeerde aan niets te denken. Grote kans dat u zich nu niet eens meer herinnert waar u een paar minuten geleden aan dacht. Zo belangrijk was dat allemaal dus niet. 

Geniet daarom nog maar even van een paar minuten rust in uw leven, een paar minuten zonder rennen, springen, vliegen, duiken, vallen en weer opstaan.

Als iemand u straks zorgelijk aankijkt en op meewarige toon aan u vraagt: “Waar denk jij in ’s hemelsnaam aan?” Dan kunt u antwoorden:

Niets.