Zeilen naar Antibes

Het is 1 februari 2020 en we zeilen weer voor de eerste keer sinds onze winterstop. Eerst maken we de boot vaarklaar: de beschermhoezen van de roeren, de tafel, en de genua gaan eraf.

Na de laatste havenformaliteiten vertrekken we voor het eerste tochtje van 100 meter, om diesel te tanken in de haven. Helaas pindakaas, de tank blijkt gesloten. Iemand op het werfterrein erachter weet me te vertellen dat in de haven van Saint Raphael de pomp wel open. En zo varen we de twee kilometer van Frejus naar Saint Raphael langs de boulevard die we zo vaak hebben gelopen rond de kerstdagen.

Met 170 liter diesel erbij varen we in de richting van Cannes. We willen de eerste dag een korte afstand doen, iemand had ons gewaarschuwd dat je wel weer zeeziek kunt worden als je een lange tijd niet gevaren hebt en dus doen we het rustig aan. Dat doet de wind ook: 5 knopen uit het westen. We hebben de wind in de rug maar maken weinig snelheid.

Dit geeft ons wel de tijd om Saint Raphael vanaf de zee te bekijken - we zien het beeld van de engel Raphael i het park aan zee, de kathedraal Notre Dame waar we voor kerst de mooie lichtshow op gezien hebben, het reuzenrad en de havens vol met plezierjachten. 

In de kalme wind hebben we een half zonnetje dat net zo’n beetje door het dunne wolkendek heen kan komen. Tijd voor een kop koffie.

Naar Cannes is het 17 mijl, maar bij de 2 knopen die we bij deze omstandigheden kunnen zeilen duurt dat wat te lang. Dus Gerrit gaat weer aan en we glijden rustig langs de kust. Gisteren kwamen we hier langs met de auto - we zoeken de plek waar we koffie hebben gedronken op de rotsen bij een strandje - het is even zoeken maar dan zien we het liggen.

En stuk verder is het kiezelstenen strand van Dramont waar de geallieerde landing was in augustus 1944. Vanaf zee zie je de afzonderlijke stenen niet, maar lijkt het strand egaal grijs. Wel heel bijzonder dat hier alleen grijze stenen liggen want alle omringende bergen zijn van de rood-bruine kleur van het Esterel massief, wat door een vulkaanuitbarsting van 250 miljoen jaar gelden is ontstaan. Hoe al die grijze stenen op dit ene strand zijn gekomen is mij een raadsel maar zal een geoloog mij vast wel haarfijn kunnen uitleggen.

We varen verder langs de Cap Rouge (de rode kaap) en zien de bergtoppen waar we gisteren bij inde buurt waren. De zon breekt vol door en de rode kaap doet zijn best er op zijn voordeligst uit te zien - we genieten ervan met volle teugen. De wind haalt aan en de motor kan uit, met 5 knopen zeilen we in de richting van Cannes.

We maken een tijdje lang kan-grappen (Cannes-grappen) maar die zal ik hier niet herhalen. Wat is de beste bestemming voor vandaag is de vraag. De windvoorspelling van windy.com bezorgd ons hoofdbrekens. De komende dagen zal het ten westen van Frejus heel hard waaien, en verder naar het oosten is het door de beschutting van de bergen een stuk rustiger. Er is zelfs een groot verschil tussen Cannes en 10 kilometer verder naar het oosten: Antibes. Omdat de haven van Antibes heel goed beschut ligt tegen elke windrichting, en we luwte hebben van de bergen bij de verwachtte harde wind uit zuidwest tot noordwest, kiezen we voor Antibes.

Dat is een mijl of 8 verder varen, maar de wind haalt aan tot 20 kopen en met 8 knopen zeilen we er vlot heen op een koers bijna voor de wind. Na de laatste kaap van de dag komt Antibes in zicht. Er wordt hier volop gezeild door kleine boten. Een groepje optimisten is bij 22 knopen wind aan het planeren met verbazingwekkend hoge snelheid - zo te zien halen ze ongeveer 8 knopen. 

Verderop zijn 420-ers aan het zeilen. We zien ook skiffs met een indrukwekkende genaker. Een groepje van 4 lasers met begeleiding van een snelle rubberboot kruist onze koers. Op volle snelheid planeren ze met halve wind. De boten hebben een frans zeilnummer - kennelijk wedstrijdboten. Misschien zijn dit wel aanstormende Franse talenten waar we op de volgende olympische spelen van zullen horen.

Van grote afstand kun je de haven van Antibes zien - hier liggen veel mega-jachten van 40+ meter - de luxe speeltjes van de happy few. 

Of de happy few wel zo happy is weet ik niet - aan boord van deze schepen zie ik niemand lachen. Later begrijp is dat de mensen aan boord waarschijnlijk de ingehuurde bemanning van deze schepen is - veel boten overwinteren in Antibes en gaan in de warmere maanden cruisen in de Middellandse zee. 

Als we de boot bij de aanleg steiger manoeuvreren worden we van alle kanten belaagd door een vloot van 10 meter lange zeilboten die probeert de haven in te laveren. En ze slagen erin in het gat van 8 meter tussen ons en de steiger door te varen. Normaal gesproken mag je in een haven niet zeilen - maar daar trekt men zich hier niets van aan. Edwin was vroeger geen haar beter, hoe dichter langs een varend motorschip langsvaren hoe leuker, vooral als de stuurman rood aanloopt (mijn persoonlijk record gevestigd nabij de brug in de vaart van Echtenerbrug is 50 centimeter). En daarom vaar ik maar een stuk terug en geef de zeilers alle ruimte. 

De Veille Port (oude haven) is ontworpen door Vauban, dezelfde ingenieur die ook de haven van Toulon heeft ontworpen in opdracht van Lodewijk de veertiende. De oude haven wordt aan de zeekant beschermd door het Fort Carré . In het donker is dit fort prachtig blauw-wit-rood uitgelicht in de kleuren van de Franse nationale vlag.

Een dag later worden we wakker met blauwe lucht en windstil weer. In Frejus, hemelsbreed ongeveer 25 kilometer verderop, waait op dit moment een windkracht 6. Dergelijke grote verschillen in windsterkte zijn hier vrij gewoon, maar komen je in het platte Nederland bijna nooit voor.

Bij het heldere zicht zien we de met sneeuw bedekte bergtoppen achter Nice. Ook is duidelijk dat het vliegveld daar ergens aan de horizon moet liggen, elke paar minuten komt er wel een vliegtuig aan dat de landing inzet. Ooit ben ik geland op dit vliegveld van Nice en dat is best spannend - het begin van de baan is in zee gelegd en bij de landing vlieg je tot een minimum hoogte van ongeveer 10 meter boven zee - je denkt echt dat de piloot het mis heeft en dat je in zee stort - maar op het nippertje komt alles toch goed. 

Marttje en Edwin maken een wandeling langs de vestingmuur, het strand en de oude binnenstad. Het is hier sfeervol. De terrassen zitten helemaal vol - de lunch in Frankrijk is immers een instituut waar niet aan getornd mag worden. 

Antibes is een mooie stad met een sfeervol centrum - hier houden we het wel een paar dagen uit. De weersvoorspelling zegt dat we tot woensdag of donderdag moeten wachten voor de volgende etappe. 

Edwin