Rondom het Iberisch schiereiland

Sinds 23 augustus zijn we in Spanje, en daarmee op het Iberisch schiereiland (Spanje + Portugal + Gibraltar). Inmiddels is het 103 dagen later en staan we op het punt Spanje te verlaten en naar de Franse Cote d’ Azur te varen.

Hoe is ons het Iberisch schiereiland bevallen? Van Spanje had ik een bepaald stereotype beeld (hete zomers, droog terrein, stierenvechten, voetbalfanatisme, sangria en paella). We hebben een land ervaren dat veel meer is dan dat.

De noordwest kust van Spanje was subliem - groene bergen. De hoogste toppen, de Picos de Europa, hebben we met de auto bekeken en zijn prachtig. Zelfs in hartje zomer lag er bovenop nog sneeuw.

De mijlpaal La Coruna bereiken en dan zeilend de haven binnenkomen - een echte belevenis. De Torre de Hercules kennen we nu en zullen we ons leven niet meer vergeten.

Santiago de Compostella was een belevenis - niet te voet maar per zeilboot naar deze bedevaartsplaats was een mooie ervaring. Voor toekomstige wandelaars van deze tocht - er zijn diverse paden die langs de kust (of eigenlijk vanaf de kust) naar Santiago de Compostella gaan - deze hebben een subliem uitzicht op de Atlantische oceaan - een echte aanrader.

Dan de vele ria’s in noordwest Spanje - Viveiro, Cedeira, Camarinas, Arousa - allemaal prachtig. Wie in een wonderschoon landschap wil zeilen met mooi weer en goede wind tussen de dolfijnen hoeft niet verder te zoeken - de Spaanse ria’s zijn een droomlocatie. We hadden zelfs het geluk een keer te surfen in een baai, diep in de Ria de Arousa, waar dolfijnen zwommen. 

Het stadje Baiona, de laatste haven in Spanje was zeer sfeervol, met een fort aan zee waar je om heen kunt lopen en de replica van de Pinta van Columbus als beeldbepalende elementen.

Gaandeweg naar de grens met Portugal wordt de kust vlakker, de bergen verdwijnen, en de kust wordt een lang zandstrand, af en toe door rotsen onderbroken.

In Porto werden we verrast door heerlijk eten - de Portugese keuken is anders dan de Spaanse, maar zeer gevarieerd en erg smakelijk. Ook de blauwe druiven die Edwin kocht waren de lekkerste van die soort ooit door hem gegeten (druiven van ongeveer 4 cm dik !).

De stad Porto is ook bijzonder - gelegen op twee hoge rotsen met daartussen een rivier. Prachtig tegelwerk in het Centraal Station waar de complete geschiedenis van Portugal is afgebeeld. 

Voor Maaike Grytsje waren Lissabon en de stad Batalha het hoogtepunt van Portugal. Lissabon, zeer sfeervol vanaf het water, met de vele gebouwen die de rijke geschiedenis van het Portugese Rijk doen herleven. De mannen van stavast, Hendrik de Zeevaarder met al zijn volgers, Vasco Da Gama, Magelhaen, de grote navigatoren die de wereld bevaarbaar hebben gemaakt.

In Batalha hebben we het klooster van Batalha bezocht, een uniek complex uit de veertiende eeuw, gebouwd na de historische overwinning van Portugal op Spanje, de directe oorzaak dat Portugal nu een onafhankelijk land is. Een klooster waar een koning, zijn koningin en hun kinderen begraven zijn. Een klooster waarvan een deel een open dak heeft - nooit afgemaakt, maar toch prachtig.

Verassend mooi was Peniche - een 60 meter hoge rots in de branding waar je wellicht de mooiste kaap wandeling van Portugal kunt maken. 

In Figueira da Foz waren we verrast dat de avonden zo vochtig en klam waren - tot we er achter kwamen dat dit niet door de temperatuur kwam, maar door de fijne mist van druppels die door de woeste branding met de zeewind naar onze haven werd geblazen. Hier was ook de speciaalzaak waar Edwin een paar flessen met goed advies heeft gekocht. Inmiddels ben ik fan van de Witte Port die ik daar kocht, inderdaad veel subtieler en verfijnder dan Rode Port van dezelfde leeftijd. 

De sfeer van Seixal was bijzonder, liggend aan een baai van de Rio Tejo, de rivier die zowel door Madrid als door Lissabon stroomt en in de Atlantische Oceaan uitkomt. Indrukwekkend was hier het nog springlevende zeilende erfgoed - houten schepen uit 1920 die nog dagelijks bevaren worden met toeristen, van een schoonheid die je maar zelden ziet. Ook de mensen dragen de liefde voor schepen en zeevaart in zich - elke stad aan de kust heeft een schip in haar stadswapen. 

En dan de grote kapen die we gerond hebben, bij de invaart naar Lissabon en de zuidwestpunt van Portugal - indrukwekkende rotsen, met golven die tientallen meters opspatten, en waar de wind elke keer verrassend hard is.

Vlak bij de laatste kaap, Cabo Sao Vicente, aten we het lekkerste ijs van onze tocht Alice, in het stadje Sagres. 

Wat mij ook heeft verbaasd was de Spaanse en Portugese zon, talloze dagen met een azuurblauwe, wolkenloze lucht. Wel wat anders dan de Nederlandse Bloemkool Wolken die je zo vaak in de zomermaanden ziet.

De Algarve, de zuidkust van Portugal is een op zichzelf staand gebied met een ander klimaat en een ander uiterlijk. Hier is de deining van de Atlantische Oceaan geheel verdwenen, en het lijkt erop dat het wind profiel elke dag hetzelfde is - windstil bij het ontbijt, een zachte koelte bij de koffie, een matige koelte bij de lunch, een harde wind bij borreltijd - en na het begin van het Portugese diner (acht uur) neemt de wind weer af tot hij na zonsondergang rond middernacht weer helemaal windstil is. De kust is afwisselend rotsen in allerlei kleuren en vormen en mooie zandstranden tussen hoge rotspartijen in. De mooiste kun je alleen per boot bereiken, zo steil zijn de rotsen.

Het stuk Spanje aan de Atlantische kust tussen Portugal en Gibraltar is anders dan de Algarve, hier zijn de rotsen grotendeels weg en is het allemaal vlakker. Ten zuiden van Cadiz komt er weer meer relief, en vanaf Cabo Trafalgar tot de straat van Gibraltar worden de bergen steeds steiler en hoger, met de hoogste aan de Afrikaanse kant van de straat van Gibraltar. Het is ook bijzonder om te zien dat er ongeveer elke 5 minuten een groot schip door dit water vaart, het volume van de handelsvaart van de wereld wordt hier zichtbaar.

Gibraltar is bizar, uniek, en een belevenis. Een stukje Engeland, ooit door een gezamenlijke actie van de Engelse en de Nederlandse vloot veroverde rots, onder Engels bestuur gekomen en dat altijd gebleven. De apen bovenop de rots zijn ook al zo eigengereid - de enige in het wild levende primaten van Europa. Bovenop de rots kijk je de straat van Gibraltar in en zie je de Atlantische Oceaan, naar het oosten zie je de Middellandse Zee, en naar het noordwesten kijk je over de meer dan 100 meter diepe baai van Gibraltar die vol ligt met grote schepen voor anker. De dag dat we bovenop de rots waren was het weer ook nog onstuimig met vele kilometers hoge onweerswolken die her en der in de omtrek voor hoosbuien moeten hebben gezorgd, maar voor ons vooral fotogenieke uitzichten hebben opgeleverd.

De zuidkust van Spanje is een lang lint van steden en rotsen, rotsen en steden. De Sierra Nevada is vanaf Malaga te zien, en wij zagen hem met sneeuw op de bergtoppen. Dit zeer gevarieerde gebergte moet prachtig zijn om te doorkruisen, voor de liefhebbers van paardrijden is dit een droomlocatie.

Ook bijzonder was Granada, de stad van de Sierra Nevada, met een frisse berglucht, die mij deed denken aan wat ik me voorstel bij de Himalaya. Hier is het Alhambra, het grote Moorse Paleis, beeldbepalend. Dit bouwwerk is in de Spaanse genen gaan zitten, en heeft via het meesterbrein van Gaudi in Casa Vicens in Barcelona een nieuwe vorm gekregen. Wie het Alhambra in al zijn schoonheid wil bekijken moet wel een paar weken van tevoren kaartjes reserveren.

Almerimar is een speciaal stadje aan de zuidoost kant, een plaats waar zeilers-met-winterstop elkaar opzoeken. Goede haven, die zeer sfeervol met de straten van de stad is verweven. Hier maak je gemakkelijk vrienden, elk schip heeft zijn eigen verhaal. Zeilers uit Canada en Nieuw Zeeland hebben we hier aangetroffen.

Na Cabo de Gata kwamen we aan de zuidoostkust - hier is een groot natuurgebied vol rotsen met weinig bewoning (en dus ook weinig havens). We hadden het geluk dat we bij de diesel pomp van de vissershaven in Carboneras mochten overnachten, andere plek was er niet (een groot stuk verderop, in Torrevieja, zou dat niet mogen, daar is er een politieverordening tegen overnachten aan een brandgevaarlijke benzinepomp).

Cartagena was ook een prachtige bestemming, ooit gevestigd door de zeehandel van Carthago (nu Tunesië) en later bevolkt door Romeinen. Goed om de geschiednis van het Mare Nostrum te leren kennen. Tijdens de eeuwen dat het Romeinse rijk in vrede leefde - omdat ze overal de baas waren rond de Middellandse Zee), was het Mare Nostrum (de Romeinse naam van de Middellandse zee) een vrijhandelszone - eigenlijk een soort voorloper van de Europese Unie. Hoe lang zou het nog duren voor we weer een vrijhandelszone krijgen met de landen van Noord-Afrika en de EU samen?

Cartagena zullen we ook niet vergeten als heksenketel, golven van alle kanten bij de harde wind van zee die op de rotsen weerkaatsten. 

Vanaf Alicante voel je dat je weer een een zeer toeristisch gebied komt - minder rotsen, meer stranden en heel veel hoge flats. Vanaf zee lijkt het hier wel op de Belgische kust, ook zo volgebouwd. Bij Benidorm was ik juist verrast door het natuurschoon, de rotsen in zee en de bergen achter de stad zijn vanaf zee beeldbepalend, maar zijn niet het eerste wat je op de televisie over Benidorm ziet.

Valencia, de parel aan de oostkust en de havenstad die het dichtste bij Madrid ligt is de bakermat van de paella, die overheerlijke Spaanse specialiteit die we mochten smaken in Burriana. Mooie stad, veel te zien, zeer afwisselend. Een rivier droogleggen en omtoveren tot groen lint door een stad met moderne esthetisch verantwoorde architectuur is een recept dat meer steden zouden mogen volgen.

Barcelona is een klasse apart - alles klopt hier. De architectuur van Gaudi, wat ons betreft mag dit in de top tien van mooiste gebouwen van de wereld, maakten diepe indruk. De enige kathedraal in de wereld waar nog aan gebouwd wordt staat hier, de Sagrada Familia. Overal in Barcelona staan bijzondere gebouwen, elke straat weer wat anders te zien. Hier kun je kilometers lang van winkel etalage naar de volgende te lopen. Ook de lange wandelpromenade La Rambla, van haven naar stadscentrum is bijzonder. De red velvet muffins in het cafe links naast Casa Battlo kan ik iedereen aanraden. De Jugendstil stijl is hier nog volop te zien.

En nu zijn we alweer aan de voet van de Pyreneeën, de met sneeuw bedekte toppen kunnen we vanuit de haven van Roses zien. 

Edwin