Sneeuw!

We varen naar het oosten. Ten noorden van ons liggen Torremolinos en Malaga, namen die bij veel vakantie gangers bekend zullen zijn. De kust is bergachtig, met pieken rond de 1500 meter hoog. Je ziet een snelweg op een meter of 200 boven zeeniveau, aangelegd over de flanken van de berg. Waar er een dal is, vult een viaduct de leegte tot de volgende bergflank. 

Dit is Andalusia, een streek vol tradities. Tradities waar de Spanjaarden zo mogelijk nog trotser op zijn dan in de rest van dit mooie land. Flamenco! 

Tradities zijn mooi. Wat zou Schotland zijn zonder doedelzak, Zwitserland zonder St Bernardshond, Oosterrijk zonder Jodelen, en Italië zonder Cappuccino?

Het is eigenlijk wel mooi om te zien dat sommige tradities de wereld hebben veroverd. Cappuccino, pizza en Italiaans ijs kun je in het grootste gedeelte van de wereld wel krijgen. 

Doedelzakken als export product doen het minder goed, maar toch kwam ik er een tegen in Santiago de Compostella, benieuwd of die daar ooit door een Schot is achtergelaten. In Engeland hebben ze een spreekwoord: 12 Schotten en een doedelzak zijn genoeg voor een opstand. 

Afgelopen nacht lagen we in de Puerto Deportivo de Fuengirola, 55 mijl varen vanaf Gibraltar. We kwamen bij zonsondergang binnen en hadden nog juist voldoende licht om gemakkelijk te kunnen aanleggen. 

De haven heeft hier vaste steigers van beton, geen drijvende steigers. In de Middellandse zee is bijna geen eb en vloed, want al dat water zou door de Straat van Gibraltar moeten worden aangevoerd en afgevoerd, en daar is die zeestraat veel te klein voor. Daarom hebben de meeste havens hier geen drijvende steigers.

Ook lag de haven behoorlijk vol met zeiljachten, die in med-mooring stijl aangemeerd zijn: met het hek naar de kade, met de boeg aan een anker en boord-aan-boord met de buurman. Zo passen er zoveel mogelijk boten aan een kade.

Omdat we gisteravond laat waren meerden we op goed geluk aan op de kopse kant van de steiger. Dit blijkt de steiger waar morgen om 11:00 de veerboot aanmeert, maar als ik havenmeester Paco beloof dat ik dan allang weg ben, mogen we blijven liggen. Dat is fijn, dan kan Marttje beginnen met het eten, en kunnen de jongens douchen.

De haven is mooi, met een goede golfbreker, en een paar kleine vissersboten (schattige bootjes, volgens Maaike Grytsje). We liggen goed beschut tegen golven en slapen op spiegelglad water als marmotten. 

Het voelt in de avond ook warmer, het water is hier een graad of 5 warmer dan aan de west kant van Gibraltar, het Middellandse Zee effect. Een lekkere zoele avond. Er zijn nog wat restaurants open. Ik hoor een Noorse dame op een terras bellen. Nå må du legge deg, så kan vi spise, hoor ik haar zeggen. Kennelijk belt ze met haar kind, aan wie ze zegt dat die op bed moet, zodat pappa en mama nu kunnen gaan dineren. Het lijkt erop dat dit kind pech heeft, papa en mama op vakantie, kind uit logeren in Noorwegen.

De meeste terrassen zijn leeg en dicht, het seizoen loopt hier ook ten einde.

Aan de kade ligt een jacht met “Seiling i Hellas” op de giek, met een Noorse vlag in het bakboord want en een Griekse vlag in de vlaggenstok op het achterdek. Kennelijk is dit een boot die aan noren wordt gecharterd vanuit Griekenland, maar het is veel verder weg dan je in een weekje charteren zou kunnen varen. Dan zie ik ook een ARC vlag bij dit schip, ze willen vast meedoen met de toertocht van de Canarische eilanden naar Santa Lucia in de Caribische Zee. Die tocht vertrekt op 10 november, dan moeten ze nog flink doorzeilen om de start te kunnen halen. 

Vandaag staat de wekker vroeg. We willen een half uur voor zonsopgang varen. Precies 0800 gaan we los van de kade. Vertrekken is een makkie, het kleine beetje wind dat er staat, drukt ons van de kade af, dus we hoeven alleen maar voor en achterlijn gelijktijdig te vieren en glijden weg van de kade. 

Er zijn al een paar vissersboten langs gekomen en ook nu gaan er net twee weg. We houden even in, om de landvasten en de stootwillen in de beschutting van de haven te kunnen binnenhalen, en varen dan achter de laatste visser aan, zodat die voor ons als wegwijzer kan dienen. Vlak buiten de haven liggen op veel plaatsen boeien van vissers, dus ik neem aan dat zij ze zien en ontwijken. 

Na 300 meter is de kust vrij en varen we precies de opkomende zon tegemoet. Hier kleurt de horizon eerst rood, dan oranje en de wolken worden van onderen zacht geel-oranje aangekleurd. Dan is er een klein wolkje dat fel geel wordt, en een minuut later zien we de zon opkomen.

Er is nog niet veel wind, een knoop of 5, dus we moeten nog wat op de motor door. Dat had windy.com ook voorspeld, dus we varen nog een stuk verder. Om 8:40 zetten we het hele grootzeil bij, en direct ligt de boot veel rustiger. 

Als we wat verderop komen, merken we dat de luwte van de bergen voorbij is en komt er 15 knopen wind. We zetten de halve genua en trimmen de boot met halve wind op een snelheid van ongeveer 7.5 knopen speed-over-ground. Heerlijk.

De Bleu Magenta ligt hierbij veel rustiger, en de doffe dreun van de dieselmotor maakt plaats voor het geluid van ruisend water dat langs de boot glijdt. Het doet denken aan de branding, maar is zachter en gelijkmatiger, en klinkt zeer rustgevend. Als je een tijdje naar het geluid luistert, en naar de zonneschijn op de golven kijkt ben je helemaal in het nu. Vroeger bestaat niet meer, aan morgen denk je niet, je bent alleen in het nu.

Twee uur later draait de wind, en zeilen we praktisch voor de wind. De genua staat onrustig omdat hij door het grootzeil afgedekt wordt. We experimenteren wat met kleine koerswijzigingen, maar dat werkt niet. Dan rollen we de genua maar weer in en keert de rust weer aan boord. De snelheid is nog steeds goed, en we proberen vandaag een mijl of 90 af te leggen.

Dan kijk ik naar de kust en zie een berg in de buurt van Malaga die volgens de kaart 1960 meter hoog is. Boven op de berg ontstaat een wolkenband. Dit zijn wolken die door de opstuwende stroming over de bergrug ontstaan (afkoelende lucht, condensatie). De wind voert de wolken mee, in oostelijke richting, langs een bergkam. Het ziet er heel mooi uit. Maaike Grytsje vergelijkt het met het toepetje van Donald Trump, maar ik vind deze wolken mooier dan dat.

Dan komen we in de buurt van Motril en geloven we onze ogen niet. Boven op de bergen, die hier nog wat hoger zijn, ligt sneeuw! Een blik op de kaart leert dat dit de bergketen Sierra Nevada is, de hoogste bergen in zuid Spanje. Vermoedelijk zien we bergtop Pico Veleta van 3392 meter hoog, ongeveer 40 mijl bij ons vandaan. Op de boot is het nog 20 graden, per 100 meter hoogte is het ongeveer 1 graad koeler, dus vanaf ongeveer 2000 meter zou er sneeuw kunnen liggen. Gisteren heeft het bij ons geregend, dus misschien heeft dezelfde neerslag zone hier sneeuw afgeleverd.

De uren gaan voorbij. Dan schift de wind nog verder, en moeten we gijpen. We zetten de motor bij, halen de giek zover mogelijk in, wachten tot de wint even wat luwt en gaan dan snel met het  achterschip door de wind. Op deze manier vermijden we de klap die je anders bij een gijp bij deze windsterkte (17 knopen) zou hebben. 

Dan gaat de motor weer uit en varen we heel gestaag 7 knopen, bijna plat voor de wind. 

Het is 16:00 en we krijgen zin in wat hartigs. Op de een of andere manier is gebleken dat we een mineralen tekort hebben. Onze natrium chloride behoefte vullen we aan door het consumeren van in zonnebloemolie gebakken aardappelschijfjes. Krokant en smaakt eigenlijk best lekker. Je zou er bijna een tarwe smoothy bij willen drinken.

Dan is het nog een paar uur te gaan tot de geplande haven. Het is vast donker als we daar aankomen, maar de haven is goed verlicht en goed betont, dus we wagen het erop. Een lange dag vandaag betekent dat we morgen niet hoeven varen, en dat is ook fijn. Bovendien willen we graag zo lang mogelijk van de vandaag zeer gunstige wind profiteren.

Uiteindelijk zijn we in Almerimar terecht gekomen - de volgende dag nam ik deze foto van de sneeuw op de bergen van de Sierra Nevada, met deze vliegende man ervoor.

Edwin