Miro, Amoroso en de Ziel van de Rivier

Vandaag is het 1 oktober en dus is het feest: Edwin en Marttje zijn 21 jaar getrouwd. We gaan daarom met de veerpont naar Lissabon om leuke dingen te doen.
Vanaf Cais de Sodre nemen we de metro naar Martim Moniz. Vanaf hier kun je de kleine, charmante tram nemen. De meest toeristische, lijn 28, heeft een lange rij wachtenden en dus nemen wij de andere. Er staat net een tram klaar die alle wachtenden voor ons kan meenemen, dat betekent dat wij straks voorin de rij staan.
En Duitse toerist besluit op het laatste moment niet in te stappen, want hij wil een zitplaats. "Stehen will ich nicht, dan bleibe ich hier lieber sitzen" zegt de man tot zijn in NASA T-shirt geklede vrouw en gaat weer bij de halte zitten.
Tien minuten later komt er een nieuwe tram, in spongebob kleuren, waar we in kunnen. Maar hier zijn alle zitplaatsen al bezet, dus moeten we staan. En dus ook de Duitser, die nu zichtbaar baalt dat hij de vorige tram heeft overgeslagen.
Toch is Europa erin 75 jaar enorm op vooruit gegaan als de enige Duitse expansie drift  zitplaatsen in een tram betreft.

Dan stapt de helft van de passagiers uit en kunnen we allemaal zitten. Met de ramen wagenwijd open kun je half uit het raam hangen en alles om ons heen goed bekijken. We worden een tijdje gevolgd door een motor met twee fotografen, die het op onze tram hebben voorzien. Zijn dit paparazzi die een celebrity in onze tram hebben gespot?

We zien geen ons bekende wereldburgers.

Wat is het dan, zit er iets op ons dak?  Nee, ze kijken niet omhoog.

Dan stopt de tram een paar minuten bij een bepaald punt en stappen de fotografen af. Ze fotograferen nu de tram uit allerlei hoeken, vanuit kikvors perspectief, in verschillende standen ten opzichte van de zon.

Dan besluit Edwin voor paparazzi te gaan spelen en zet een van de twee fotografen herhaaldelijk op de foto - de dame in kwestie krijgt het door maar gaat onvermoeibaar door met haar werk. Drie minuten lang heeft ze een grimas op haar gezicht - de perfecte foto is er nog niet bij. Dan ineens is er een grote lach, ze heeft het plaatje perfect vastgelegd. Mocht u in de internationale media een tram uit Lissabon met spongebob beschildering aantreffen, kijk dan naar de linkerkant van de tram, daar zitten wij!

De tram rijdt weer verder, we klimmen een heel eind, rijden vlak naast het kasteel bovenop de oude stad, slingeren dan weer een heel end naar benden, komen langs de Maria van Magdalena kerk, kijken uit over de Rio Tejo. Steeds heb je uitzicht op de zijstraten, die vaak steil naar beneden lopen. Het ritje duurt een minuut of twintig, dan zijn we weer bij Martim Moniz.

We pakken de metro terug naar Cais do Sodre. In de metro horen we Zuid-Afrikaans. Het is een echtpaar met een jongetje. Edwin vraagt of ze op vakantie zijn. Ja, dat ook, maar eigenlijk zoeken ze een nieuw land om in te wonen. Ze zijn de criminaliteit van Zuid Afrika beu. Het klimaat van Portugal en Spanje bevalt hen goed, daarom zoeken ze hier.

In Cais de Sodre lopen we naar de plek waar diverse koffietentjes aan de over van de Rio Tejo zijn. We kiezen er een met lekkere taart en genieten dan van cappuccino, chocolade taart, amandeltaart of een wafel met ijs. Laurens Hendrik eet zijn vingers er haast bij op, zo lekker vindt hij het.
Dan  nemen we een moderne tram naar Belem. Helaas is in dit exemplaar de airconditioning uitgevallen, zodat het aanvoelt als een Finse sauna (en dat zonder meerprijs!).
Maar ook deze beproeving overleven we als we bij het klooster in Belem uitstappen. De wind onder de schaduwrijke bomen in het park brengt de nodige verkoeling.

We willen vandaag moderne kunst gaan bekijken in het museum Berardo. Ze hebben hier van de avant garde schilders van 1900 tot nu werk hangen. We zien werk van Picasso, Dali, Duchamp, Miro, Mondriaan, en vele anderen. Van de meeste kunstenaars hangt er maar een enkel werk, zodat je meer een tijdsbeeld krijgt van hoe de kunst zich heeft ontwikkeld, dan van wat iedere kunstenaar afzonderlijk zoal gedaan heeft. Maar het is erg mooi.
Laurens Hendrik heeft op school ooit een tekening moeten maken in de stijl van Miro, en vind het superleuk dat hij nu samen op de foto kan met een werk van deze grote  meester.

We hadden gehoopt op een schilderij van Dali, maar zien alleen een object, zijn telefoon met een kreeft als spreekhoorn.
Maar ook dat is natuurlijk surrealistisch en typisch Dali.

In de moderne vleugel  van het museum (1960 tot nu) zien we werk van Warhol en veel Pop Art, waar Maaike Grytsje fan van is. Ook zien we een zuil van 1.5 meter hoog, 1 meter breed en 15 centimeter dik waar tussen plexiglas allerlei afval is geperst. Deze kunstenaar waarschuwde al in 1971 voor te veel afval, in dezelfde tijd dat de club van Rome waarschuwde voor grenzen aan de groei.
Het beeld wat mij uit die jaren vooral is bij gebleven is de wereld als een brandend kaarsje dat langzaam de wereld uitholt. Ik vraag mezelf af of we genoeg doen, met zijn allen, om dit wereldprobleem tegen te gaan.

Dan komen we op een afdeling met bewegende kunst, vergelijkbaar met het Technical Art festival in Enschede. We zien een grote machine met allerlei afval, en snappen niet wat dat betekent. Een paar minuten later blijkt het een schudmachine die met hels kabaal de hele zaak gaat zeven. Ook zien we een aanhangwagen waar iemand een perspex bak in gemaakt heeft met daarin een schuine vloer. Op de muur is een video geprojecteerd van een ritje met deze aanhangwagen waarbij de perspex bak half vol water was. We zien grote golven, het lijkt wel een rampenfilm uit Hollywood uit de jaren dat special effects nog met minimale middelen gemaakt werden.

En dan is er nog een boormachine die een speeldoosje laat draaiden waarop Fur Elise van Beethoven te horen is.

Tenslotte zien we een schilderij dat gemaakt is met een stuiterende, in verf bedekte, basketbal. Ook is er een film van de kunstenaar te zien hoe hij het gemaakt heeft, mooi idee, dat kun je in een sporthal prima nadoen. Wel graag de vloer goed afplakken, anders wordt het een kliederboel.

Dan gaan we weer met de tram terug. Maaike Grytsje en Edwin stappen uit bij Alcantara, om de haven te bezoeken waar de schoolboeken van het Vincent van Gogh zouden moeten zijn. Volgens de track-and-trace code zijn de boeken al ruim een dag in Lissabon, dat zou de koerierdienst nu toch al lang moeten hebben bezorgd. In het kantoor van de havenmeester melden wij ons, en hij weet direct waar het over gaat (kennelijk hebben we genoeg mails gestuurd en vaak genoeg gebeld om op zijn radarscherm te komen). Maar helaas, nog steeds niets. Misschien morgen. Maar morgen en de dag erna is de windvoorspelling gunstig om de Algarve te halen, en willen we weg. We besluiten dan Lissabon nog een keer per auto aan te doen, omdat we toch nog een paar dagen met een huurauto gaan rondrijden.

Inmiddels zijn Laurens Hendrik, Sjouke Lute en Marttje aangekomen bij de boot. Het plan was om nog een mooi zandkasteel te maken net voor hoogwater, om te kijken wat de vloed daarmee zou doen. Maar daar komt weinig van. Havenmeester Ricardo spreekt Marttje aan en verzoekt de Bleu Magenta op een andere plaats aan te meren. Geheel onverwacht, en zonder dat de havenmeester in kennis was gesteld, heeft de Amoroso een pleziervaart met 40 bezoekers aan boord. De kapitein van der Amoroso is er nog niet, maar de passagiers zitten al wel aan boord. Wat nu, Edwin en Maaike Grytsje zijn nog in Cais de Sodre?
Na wat heen en weer bellen zal de mevrouw van het museum ons afhalen van de veerponthaven in Seixal om ons sneller naar de Bleu Magenta te krijgen (scheelt 15 minuten lopen, en komt ons erg goed uit). Zo gebeld, zo gedaan.

Een paar minuten nadat de kapitein van de Amoroso aan boord is staan ook Maaike Grytsje en Edwin op de kade. Direct moeten we in actie, met opkomend tij, 3 knopen stroom op de kont, en 15 knopen wind op de kop. Dit alles onder toeziend oog van 40 passagiers en 4 bemanningsleden  van de Amoroso. Het lukt, verdient niet de schoonheidsprijs, maar geen schade opgelopen of veroorzaakt. De stroom bleek sterker dan de wind, en dus hadden we beter achteruit weg kunnen varen.  Een paar minuten later sturen we netjes tegen de stroom in naast de Monshadow, de boot van een  Amerikaans gepensioneerd echtpaar. Ricardo helpt ons de boot vast maken en verontschuldigd zich ons niet eerder in kennis gesteld te hebben van het vertrek van de Amoroso. Hij hoorde het ook niet eerder. Uiteindelijk hebben de passagiers maar een paar minuten hoeven wachten, en dat was geen straf in het mooie weer met het mooie uitzicht.

Dan kunnen we nu eindelijk douchen. Dat gebeurt hier in het VVV kantoor, met vandaag Margarita als de dame van dienst. Ze heeft gehoord van de snelle actie voor de Amoroso en heeft daarom speciaal voor ons de douches na sluitingstijd opengehouden, wat lief van haar.

Dan kijken we nog eens over de mooie baai, het is nu hoog water. Er liggen ongeveer 40 schepen (meest zeiljachten) aan afmeerboeien. Dat is een drijvende boei met een ring waar je je boot aan vast kan maken. Onder de boei zit aan een ketting een groot blok beton, dat de boei (de afgemeerde boot) keurig op zijn  plek houdt. In deze baai met sterke getijde stroming is dat de beste manier van afmeren. Aan de stand van de boten kun je precies zien of het eb of vloed is. Bij vloed staan elke boeg naar het oosten, bij eb naar het westen. 
In de baai lag gisteren nog een Amerikaanse boot, die van Paul en Lori (sailingvessel Imagine squared). De avonturen van 4 jaar onderweg kun je lezen op de blogs op https://imagine-cruising.com/

Een uur later komt de Amoroso weer terug, alle passagiers zijn verdwenen. Hopelijk zijn die in goede gezondheid elders  afgestapt. De kapitein laat even zien hoe je met volle kracht vooruit en volle kracht achteruit de boot tegen de kade positioneerd . Hij blijft slechts een meter van hek van de Bleu Magenta af. Vakwerk. Petje af.

Erg vriendelijk lijkt de crew van de Amoroso niet, er kan geen lachje af en zelfs terug groeten is te veel gevaagd. Wel apart, alle andere Portugezen die we tegenkomen lopen over van vriendelijkheid en welwillendheid.

Dan willen we lekker uit eten, maar het is 18:30 en dat is voor alle restaurants die we langs lopen te vroeg. Totdat  we bij de Ziel van de Rivier komen (Alma do Rio) het biologische restaurant van Debora Castro. Ze blijkt net begonnen te zijn met haar restaurant aan de Rua Paiva Coelho 92. Het bevalt ons enorm goed.  De bediening is charmant,  het eten is heerlijk en origineel. We eten gazpacho, een bowl salade en een groene curry met pasta, tapas met brood en een heerlijke witte wijn uit de streek net ten zuiden van Lissabon.  Alle eten is super vers en smaakt uitstekend. Het kleine restaurant geeft ons een huiskamersfeer. Debora heeft zichtbaar passie voor het koken. Ze heeft een goede vriendin gevraagd te helpen in de bediening, en dat gaat ze prima af.

Een heerlijke afsluiting van een mooie dag!

Edwin