Het kleine Muxia

Ik was vergeten om deze blog online te zetten, dus vandaar een wat oudere blog .

Woensdag 4 september en donderdag 5 september 2019

Vandaag blijven we in Muxia. Een klein dorpje in een mooie ria met meer terrasjes dan huisjes.

In de ochtend zijn wij alle drie begonnen met huiswerk, en om saaie details uit te sparen ga ik er niet verder op in. Ondertussen besluiten Edwin en Kostja (voor dezen die hem nog niet kennen, een oude zeilvriend van Edwin die het ongelofelijk leuk vindt met ons mee te zeilen) een wandeling te maken. Als ze terug komen overtuigen ze ons allemaal om mee te komen naar een klein kerkje op de rotsen. Omdat de accu man net is gearriveerd, kan Edwin niet weg, en neemt Kostja de kinderen mee naar het strand waar we een riviertje vinden en volgen tot we niet meer verder kunnen. Dan lopen we terug en besluiten we Edwin en Marttje op te halen voor het kerkje.

Een accu is net vervangen en Edwin doet zijn schoenen aan. Al hoewel, hij probeerde, maar hij kon zijn schoenen niet vinden! Drie keer is hij de boot door geweest. In het schoenen luikje? Nee. In mijn hut? Nee. In de kuip? Nee, ook niet. Hij vraagt aan Sjouke Lute waar hij zijn schoenen heeft neer gezet. “Nou, gewoon buiten!” Dan komt Kostja tot een besef. “Zaten ze in een blauwe vuilnis zak?” Ja antwoorde Sjouke Lute. “Oh, dan denk ik dat ik ze samen met de vuilnis heb weggegooid.” Dus heel het Bleu Magenta team naar de vuilnis bak lopen, en kijken. En ja hoor, de eerste vuilnis zak die we pakken is gelijk raak! Een paar bergschoenen, crogs en laarsjes komen tevoorschijn. Alles in een rugzak gedaan en dan met zijn allen banjeren naar het kerkje. Eerst langs de haven, dan de boulevard over en langs steegjes komen we bij een kapel uit. Daar volgen we een klein paadje omhoog en uiteindelijk komen we bij een kleine kaap uit met aan de linker kant een groot rotsen monument, en aan de rechterkant het kerkje! Onbeschrijfelijk mooi-  gelukkig hebben we foto’s (zie de galerij). Lekker geklauterd op de rotsen en de jongens zijn ook allemaal lekker nat geworden.

Omdat de jongens een langere weg terug wilden lopen zijn de dames het dorpje in geweest om nog een taart voor de visite van vanavond te kopen. Na een beetje rondlopen komen we uit bij een klein bakkertje. Omdat het al bijna sluitingstijd is, ligt er niet veel meer in de winkel. Als we naar binnen lopen staat er eerst niemand, maar van achter komt een oud vrouwtje met een schort-shirt, en een soort showercap maar dan om te voorkomen dat haar haar in het deeg komt op. Ze sprak geen woord Engels, maar we wezen de taart aan die we wilden. Een lekkere amandeltaart, een specialiteit van die streek. Ze haalt een verse taart van achter en pakt een ijzeren kruis (diezelfde als die van Santiago de Compostella), legt hem op de taart en begint poedersuiker te strooien. Als ze klaar is schrijft ze op hoeveel de taart kost; €22,- Ai, niet alleen prijzig, we hebben maar twee briefjes van tien euro bij ons. Dus leggen we de twee briefjes op de toonbank en proberen we uit te leggen dat we niet meer hebben. Gelukkig snapte die mevrouw dat en mochten we hem voor twintig meenemen.

Daarna besluiten we ergens een hapje te gaan eten en belanden we in een leuk restaurantje met muziek uit de jaren 60/70/80. We hebben daar heerlijk gegeten. Halverwege sloeg het weer om van zonnig zonnebrillen weer naar mistig regenachtig spelletjes weer. “Oh shit! De ramen staan nog allemaal open!” roept Edwin. Hij snel een sprintje trekken naar de boot en even later komt hij nog redelijk droog terug.

Op de boot aangekomen maken we ons klaar voor bezoek, want we hebben een Duits gezin ontmoet die ook een jaar aan het zeilen is. Zij hebben drie dochters, waarvan een 21 is en niet meezeilt, een van twaalf en een van acht. Deze mensen zijn van plan om in november mee te doen aan de Ark (een evenement waarmee je in een groep van in dit geval ongeveer 200 boten gezamenlijk oversteekt naar de Caribische zee.)  Leuke mensen met leuke verhalen.

Donderdag 5 september

Op een gegeven moment maakt Edwin mij wakker. Maar de puber in mij wilde niet luisteren en dus draaide ik mij om. Even later kwam hij terug en ik vroeg: “Wat is er? Waarom word ik wakker gemaakt?” Omdat we gaan zeilen was Edwin zijn antwoord. Oh, daar had ik niet op gerekend. Maar ja, opzich is het ook niet zo gek op een zeilboot. Even snel ontbijten en om half elf voeren we. Er stond al gelijk een straffe windkracht 6 en we gingen heel erg heen en weer. Laurens Hendrik vond dat niet zo fijn, maar toen we eenmaal het zeil hadden gehezen en we stabiel lagen was alles weer goed. Grote golven hadden we! Fantastisch! Al voelde Marttje zich er niet helemaal thuis bij.

De zon was er continu en we konden ver kijken. Op een gegeven moment zijn de dichter langs de kust gevaren en hadden we wat comfortabelere golfen en beter uitzicht. We zijn langs kaap de Finisterre gezeild. Dat is het westelijkste puntje van Spanje, en betekent in het Spaans het einde van de aarde. Daarna kwamen we ook al gauw bij onze eind bestemming: het kleine plaatsje Muros. Toen we kwamen aan varen zagen we een hele boel rook. Als eerste dachten we dat het industrie was, maar later bleek dat het te veel rook voor industrie is. Toen keken we wat beter en bleek dat er een bosbrand aan de overkant van de ria heerst. Na een lastige aanleg manoeuvre vanwege de harde zijwind hebben we restjes pizza met soep en pannenkoeken gegeten.  Daarna zijn Kostja en Edwin naar Fransen op een bijzondere zeilboot geweest en hebben ze later een frisse duik genomen. Ondertussen hebben Sjouke Lute en Laurens Hendrik een strand gevonden en daar gestoeid. En ze hebben op rotsen gestaan.

Maaike Grytsje