2012

Foto beneden: tegelwerk in het treinstation van Porto.

Gisteren hebben we de stad Porto bezocht. Het begon met een lekker lunch in een restaurantje vlak bij onze haven. Een groente soep die erg lekker van smaak maar wat lauw van temperatuur was. Daarna duck-rice, eentje (of eendje?) waar we allemaal lekker van gegeten hebben. Een minuscuul kopje zeer sterke koffie. Perfect.

Daarna lopend naar het eindpunt van de metro. Onderweg kwamen we langs de industrie haven waar een containerschip werd gelost, een cruiseschip werd beladen en waar enorme windmolenwieken lagen te wachten op montage.

Kaartje kopen bij de metro met uitleg in Portugees was lastig. De engelse vertaling hielp een beetje, maar niet genoeg. In plaats van 5 dagkaarten voor 1 persoon kocht Edwin een kaart voor 5 dagen voor 1 persoon. O jee, wat nu, moeten we zwart rijden, of hebben we eigenlijk gewoon genoeg betaald? De hele dag werden we niet gecontroleerd, en poortjes waar je door heen moet zijn er ook niet. Dat ging goed.

We stapten uit in hartje stad bij Trindade. Daar is een kerk en het stadhuis en daaraf loopt de stad naar beneden naar de rivier de Douro. We lopen op ons gemak de helling af en moeten dan wachten voor een stoplicht en krijgen de slappe lach. Precies voor ons stopt een vrachtauto met een wooncontainer die precies middendoor geknipt lijkt. De vloer, het dak en de achterkant is er, maar de voorkant waar wij tegen aan kijken is weg. Net alsof je naar het decor van een klucht van John Lanting aan het kijken bent. Toneelspelers zijn er niet, het wordt groen en de vrachtauto rijdt weer door.

We lopen verder langs hoge gebouwen met mooie gevels en komen dan bij een kerk met wit/blauwe tegels op de gevel. Dat is typisch Portugees, zo blijkt. Vergeet Delfsblauw, dit is veel mooier, groter en levensecht.

Even later lopen we centraal station van Porto binnen en staan we versteld van de taferelen die daar met wit/blauwe tegels zijn uitgebeeld. De beroemde veldslagen die door de Portugezen zijn gewonnen kun je hier zien op een formaat groter dan de Nachtwacht. Indrukwekkend.

We lopen door naar de rivier en staan plotseling bovenop (!) een gigantische ijzeren boogbrug gemaakt dor Gustaf Eiffel (ja, die van de Eiffeltoren). Naar schatting zestig meter onder ons rijden de auto's, en nog lager stroomt de rivier. De rivieroevers zijn hier steile rotsen waar de stad op en over is gebouwd.  Het uitzicht beide kanten op is fenomenaal. Aan de overkant is het district waar alle Portwijn wordt verhandeld. Ooit heeft iemand brandewijn toegevoegd aan wijn om verdere gisting tegen te gaan, dit mengsel was zoet, bevat meer alcohol en viel vooral in Engelse kelen erg in de smaak: Portwijn (of ook wel Port) was uitgevonden. Porto is de hoofdstad van de wereld wat betreft Port en alle grote merken hebben hier hun handelscentra (Sandeman, Offley, Caleb, Ferreira, etc).

We bekijken het van grote hoogte en zien de rode daken daar diep beneden langs de rivier. Op de rivier liggen, ter nagedachtenis aan de tijd van vroeger, de boten met spitse boeg en hek waarmee port vanuit het binnenland van Porto naar de zeehaven werd gebracht voor export naar Engeland en elders.

Tegenwoordig is er weer zeilende vrachtvaart, kijk maar eens naar Tres Hombres

https://www.treshombres.eu

Zij varen met een zeilschip een route in Europa langs Portugal, Engeland, Duitsland en Noorwegen waar ze op een deel van de reis Port vervoeren naar Engeland. Mooi initiatief.

We overwegen om met de kabelbaan naar beneden te gaan (dat scheelt een zeer steile afdaling), maar kiezen uiteindelijk toch maar voor de metro terug naar onze boot.

Vlak voor het eindpunt van de metro stappen we nog uit in een straat vol met winkels. Want er moeten nog dingen gekocht worden, zo vinden de kinderen. Maaike Grytsje zit te springen om een paar sandalen, Sjouke Lute heeft een zeer schaarse garderobe (want: groeispurt en slijtage), en Laurens Hendrik wil ook een trendy hoody, net als de andere twee. Edwin en Marttje geloven het wel en drinken een cappuccino. Een kwartiertje later toch maar eens even kijken in de winkel waar Sjouke Lute en Laurens Hendrik zijn ingedoken. Het is een kleding/schoenen winkel met 50% korting op alles en veel prijzen onder de 10 euro. Dat scheelt. De jongens vragen van alles aan de winkeldame, die breeduit lacht om dat charmante jongetje uit Holanda (die van 9) en de wannabe-bink (die van 13). We zijn de enige klanten dus ze heeft alle tijd. Een half uurtje later gaan we met een tas vol spullen de winkel uit voor het laatste stukje met de metro.

Om weer over de haven te komen moeten we 25 meter omhoog, dat kan met trap of met lift. De dames kiezen voor de lift, maar deze wil wel naar boven, maar de deur gaat daar niet open, dus weer naar beneden en dan toch met de trap. Op de brug komt Maaike Grytsje nog een Portugese Dude tegen die precies dezelfde hoody draagt als zij een paar dagen geleden gekocht heeft, hoe is het mogelijk?

De vrijdag staat in het teken van huiswerk, en klussen. Marttje maakt een aantal toetsvragen voor de kinderen; we willen de komende dagen testen hoe goed de kinderen op niveau zijn (zelf vinden ze dat het prima gaat). 

Onze tweede accu heeft ook kuren gehad, en hebben we in vroeg stadium elektrisch losgekoppeld, wel zo prettig, dan blijft de automatische piloot en de GPS gewoon werken. De dame van de watersport winkel WOW, de charmante Aude uit Tours (Frankrijk), helpt waar ze kan en regelt een nieuwe accu die Edwin zelf inbouwt op vrijdagmiddag. In de haven zijn veel aardige zeilers. Een jong Noors stel heeft nog wat Brunost voor ons, zo horen we op een avond als we samen onze wijn drinken op hun schip. Een Deense boot heeft een jongen van 12 die wel wil voetballen en mee wil naar het strand met onze jongens. En een Zweedse boot heeft een dochter van 16 waarvan de nagels vakkundig worden gelakt door Maaike Grytsje. Een middag over de grens praten is ook een talenpracticum.

Blijft alleen nog dat vervelende gevalletje van de Type cursus waarvan de software het niet doet. We hebben van Typetotaal uit Norg zeer ruimhartig software en toetsenbord ontvangen om Laurens Hendrik te leren typen. Maar we hebben verzuimd om in Assen de software te installeren en testen, en nu doet hij het niet. Wat nu? Edwin moet het dan maar proberen, installeert alles weer opnieuw vanaf CD rom, op twee verschillende laptops, maar krijgt steeds de melding dat de software verlopen is.

Plotseling krijgt Edwin een ingeving, hij verandert het jaartal van de laptop van Laurens Hendrik van 2019 naar 2012, en warempel, de software werkt meteen!

Een daverend gedacht vult onze boot!

Dan is het nu tijd voor een glaasje port. 

Edwin