Walvis in zicht

Het hogedruk gebied boven de Azoren is sterk, en voor ons betekent dat een strakblauwe hemel, een warme zon en wind uit het noordoosten. De wind zal vandaag aanhalen tot 5 tot 6 Beaufort, maar wij hebben nu eerst nog maar een kleine windkracht 2. Prima weer om te starten.

Sinds gisteren is Kostja aan boord, een zeilvriend van Edwin uit de tijd dat ze samen op het Tjeukemeer zeilen, op de open houten zeilboten van de BSG uit Wattenscheid. Dat waren de dagen van Alouette, Kranich, Adebar, Sjouke, Margje en Rosinante, de houten boten van de prachtige vloot die meer dan 40 jaar op het Tjeukemeer gezeild heeft. De vriendschap met Kostja begon in 1986, ik ben daarom erg blij dat hij met ons meezeilt.

We blijken zijn hulp vandaag hard nodig te hebben. Na een uur varen ruiken we een scherpe zwavellucht in de kajuit. Na inspectie door Kostja komt aan het licht dat er iets mis is met een van onze service accu's.
De accu voelt warm, het deksel staat bol en er kringelt wat rook vanaf de houten kast die tegen de accu aan staat.

Foute boel, mogelijk is er kortsluiting in de accu. De andere electrische systemen doen het nog, maar we nemen geen enkel risico, we schakelen direct alle electriciteit uit, verbreken het contact van de hoofdschakelaars. Daarmee valt ook de GPS en de automatische piloot uit, en is onze electronische navigatie niet meer mogelijk. De warme accu krijgt nu geen voeding meer en zal nu gaan afkoelen, dit voorkomt verder escalatie.

Edwin zoekt de papieren kaarten van deze omgeving en we gaan over op het aloude navigatie systeem.
Met de verrekijker zoeken we op de kant punten die we op de kaart zien en visueel herkennen
(La Coruna, de vuurtoren Torre de Hercules, hoge bergpunten, lichtbakens en dorpen).
Om het half uur nemen we kruispeilingen naar deze punten met onze verrekijker-met-kompas. De peilingen die we waarnemen tekenen we met potlood in op de kaart en
het kruispunt van twee aldus genomen peilingen is onze geschatte positie.
Omdat ons log niet meer werkt moeten we onze snelheid schatten uit de afgelegde weg in een half uur tijd.
Het blijkt belangrijk voortdurend de kust in de gaten te houden omdat er wel heel heuvels met windmolens zijn die toch wel erg op elkaar lijken, zeker omdat de zon ongunstig staat en we met tegenlicht naar de kust moeten turen.

De accu koelt langzaam af, gelukkig, het belangrijkste gevaar lijkt geweken te zijn.
We zetten zoveel mogelijk ramen wagenwijd open om de penetrante zwavellucht te ventileren, dat kan omdat het maar windkracht 3 is en er weinig golven zijn.
De mijlen glijden aan ons voorbij en we halen ongeveer 5 knopen over de grond, zo blijkt uit onze kruispeilingen.
Langzaam word de wind sterker.

Omdat we nu steeds met de hand moeten sturen, staat er steeds iemand aan het stuurwiel.
Kostja en Edwin sturen om de beurt, en proberen het schip bij een hele ruime koers over stuurboord rustig te houden,
terwijl de hoger wordende golven juist het schip laten slingeren en gieren.
Edwin staat aan het stuurwiel en ziet plotseling een witte schim in het water, ongeveer 10 meter aan stuurboord en een meter of 2 diep.
Edwin schrikt, dit zal toch geen ondiepe plek zijn? Nee dat kan niet, het water is hier 100 meter diep.
Een walvis! Plotseling zien we het allemaal, een waterpluim blaast omhoog, ongeveer twee meter in de lucht, een meter of twintig achter onze boot.
De walvis ademt uit!
De walvis licht stil of zwemt een tegengestelde koers aan ons.
Drie keer kunnen we de waterpluim zien. Prachtig.

Onze eerste walvis, hopelijk komen er meer.

Ook zien we deze dag een aantal dolfijnen.

Dan komen we in de buurt van onze bestemming Muxia, een goede veilige haven in de Ria de Muxia.
We weten niet of de motor zal starten, omdat we een probleem met een accu hebben.
Het kan zijn dat de accu van de dieselmotor oom problemen heeft.
We willen het niet vroegtijdig uitproberen, bang dat de defecte accu weer heet zal worden.
Daarom zeilen we met heel klein tuig (alleen een grootzeil gereefd tot 20% en zonder genua) met 4 knopen zo ver mogelijk door.

De Ria de Muxia heeft een grote ondiepte waar we omheen moeten zeilen. Edwin tekent op de kaart een veilige route in, waarbij we eerst een tijd een koers 170 graden aanhouden naar een bergtop, en daarna de veilige koers 108 graden naar het geleide licht in de baai (Punta de Lago).
Als we tenslotte de vuurtoren van Cabo Villano pal noord hebben, kunnen we veilig naar de havenhoofden van de baai van Muxia sturen. Dat is het plan, nu de uitvoering nog.

Maaike Grytsje krijgt de verrekijker en neemt voortdurend peilingen van de vuurtoren van Cabo Villan, van een kerkje bij Playa Lago del Norte 
Edwin tekent steeds de posities in, en Kostja stuurt met vaste hand naar Playa Arnela.
Uit een van de kruispeilingen blijkt dat we precies op de uitgestippelde route zitten (+/- 50 meter), onze aanpakt werkt!

Dan is het zaak rustig te blijven en de procedure koel en precies verder uit te voeren.
Zodra we het geleide licht van Punta de Lago met de verrekijker in de smiezen hebben, is het zaak het juiste moment af te wachten voor de draai naar bakboord.
Na 45 minuten op de 170 graden koers blijkt uit de peilingen dat we op het kantelpunt zitten en volgen nu de volgens de kaart te volgen koers 108 graden.
Warempel, het geleide licht van Punta de Norte hebben we nu precies voor ons.
So far, so good.

We kunnen deze koers gelukkig in een keer bezeilen, op een aan de windse koers, en kunnen dus recht naar het geleide licht toe varen.
We rollen de genua in om vaart te minderen.
De rotsen van Muxia zien we aan stuurboord dichterbij komen, maar ze blijven op de veilige afstand van een halve mijl.
Onze diepte meter werkt niet (omdat we alle electra uitgeschakeld hebben), en het dieptelood dat we hebben is niet bruikbaar omdat we daarvoor te snel varen.
Dat is best spannend, maar de kaart heeft de juiste diepte, dus zolang we de goede koers houden hebben we meer dan 20 meter water.
 
Dan komt het moment waarop Maaike Grytsje vaststelt dat de vuurtoren van Cabo Vilano pal noord staat en we dus kunnen afbuigen naar de haven.
Door deze koerswijziging blijven we vrij van een ondiepte ten noord-oosten van de lichtenlijn en volgen we diep water naar de haven.
Dit is het laatste punt waar we onder zeil nog kunnen omkeren, of dieper de Ria inzeilen naar een luwe plek, mocht de dieselmotor niet willen starten.
De motor start bij de eerste poging, we noemen hem liefkozend Gerrit, en zijn vandaag heel erg blij met zijn prestatie!

Snel halen we het restant van het grootzeil in en varen met een ruime boog om de klippen net ten oosten van Muxia naar de havenhoofden.
Met langzaam draaiende motor varen we de haven in die bijna leeg blijkt te zijn. Er is volop plek.
We zoeken een box waar we tegen de wind in kunnen aanleggen, dat is vandaag een makkie, zelfs bij de nog steeds harde wind.

Dan ligt de boot vast en gaan we de accu nader inspecteren. Hij is inmiddels afgekoeld, maar duidelijk defect want het deksel staat bol en we zien bruine spatten op het houtwerk rond de betreffende accu.
Na telefonisch overleg met Herman concluderen we dat het mogelijk kortsluiting in de accu is, met kokende accu vloeistof tot gevolg, leidend tot hogere druk in de behuizing van de de accu, waardoor de vloeistof eruit is gespetterd in de omringende kast van polyester en hout.
We koppelen met electrisch geisoleerd gereedschap de accu los.
Even komt Edwin per ongeluk gelijktijdig tegen plus en min pool en zien een flinke vonkenregen. Twee minuten later is de klus geklaard en is de boosdoener accu gescheiden van de rest van het systeem.
Dan proberen we of de rest van de electra het nog doet, we schakelen alle systemen weer in, gelukkig alles doet het.

Dan leggen we de walstroomkabel uit en proberen of we nu stroom toevoer hebben. Nee! Dat is balen, is er meer kapot dan we dachten? Na wat onderzoek blijkt dat het probleem in de stroompaal aan land zit, als we in een ander contact aansluiten hebben we wel stroom en begint ons laadapparaat weer te laden.
De accu spanning loopt weer op. De conclusie is dus: defecte accu, rest is intact, de zwavelgeur is weg. We hebben de schade beperkt kunnen houden.

Nu nog een nieuwe accu zien te krijgen. Edwin meldt ons aan bij de havenmeester van Muxia, die in dit geval de pompbediende is van het benzine station, een aardige dame met de naam Naomi. In de meeste havens kun je ook brandstof krijgen, maar hier is het juist andersom: bij dit Shell station kun je ook in de haven aanmeren.
Na de aanmeldprocedure met paspoorten, scheepspapieren en het bekende Spaanse formulier komt de belangrijkste vraag, hoe krijgen we een accu?
Naomi spreekt geen engels, dus met veel handen en voeten werk probeer ik haar duidelijk te maken wat er aan de hand is. Dat lukt niet echt.
Dan gaat Edwin weer naar de boot en neemt per ongeluk het zojuist ingevulde formulier mee.
Binnen twee minuten staat Naomi naast onze boot, of ze het formulier wel weer terug mag hebben. Natuurlijk mag dat, maar dan kan ze ook direct even in de boot kijken.
Edwin wijst de defecte accu aan en maakt het internationaal bekende ontploffingsgebaar met beide handen (+ BOEM geluid !!). Daarna is haar meteen duidelijk wat er gebeuren moet: Clemente, haar vaste mechanicus moet ernaar kijken. We suggereren nog dat er een electrotechnicus naar moet kijken, maar Naomi weet het zeker: Clemente. Morgen wordt er gebeld (nu is het al te laat) en zal het worden opgelost.
De volgende morgen is Naomi vervangen door Marcus, maar hij is volledig op de hoogte (Naomi heeft het keurig opgeschreven in het overdrachtsboekje).
Marcus spreekt wel engels en begrijpt direct dat niet een klus is voor Clemente, maar voor Pepe (de electro-man).
Hij begint te bellen en heeft binnen no time twee opties. Na opmeten van de accu blijkt een van twee precies te passen, en in de loop van de middag zal Pepe komen met een nieuwe accu.
Rond 1600 komt Pepe op de steiger met kar met accu en gereedschap. Een half uurtje later is de klus geklaard en werkt de nieuwe accu. Alles wat we kunnen testen werkt ook naar behoren.
Eindelijk kunnen we weer opgelucht ademhalen, het probleem is opgelost voor driehonderd euro en we hebben een prachtige dag in Muxia gehad (zie aparte blog).
Morgen kunnen we weer zeilen!

Tot slot, voor de liefhebbers, hier een foto van de papieren kaart met de hand navigatie naar de haven van Muxia. De lijnen zijn peilingen naar de bekende punten op het land, de driehoekjes zijn onze positie op het moment van peiling. De route op deze kaart heeft ons ongeveer een uur gekost om te zeilen. Papier is toch wel heel waardevol als alle elektronica uitvalt.

Edwin