Na een rustige nacht in de haven van Enkhuizen en een ontbijt met verse broodjes gaan we het IJsselmeer weer op met windkracht 3 uit het zuiden. De zon schijnt heerlijk en het is zeer aangenaam op het water. We zeilen een flink stuk in de richting van Stavoren en komen daarbij op een aantal plaatsen midden op het IJsselmeer lange rijen fuiken tegen. Je ziet ze bijna niet, alleen een paar kleine zwarte vlaggetjes, goed opletten dus.
Dan is het bijna lunchtijd en gaan we voor anker, ook dat moeten we leren. Sjouke Lute en Maaike Grtytsje op het voordek met ieder een eigen taak, Laurens Hendrik aan het roer en de motor onder toeziend oog van Marttje, en Edwin die heen en weer loopt. Het anker valt, de boot drijft langzaam achteruit en we steken 25 meter ketting. De markering op de ketting die we eerder hadden aangebracht blijkt nu erg nuttig. Om te kijken of het anker houdt nemen we om de 5 minuten een GPS peiling, onze positie veranderd in twintig minuten niet meer dan 3 meter, dus dat zit wel goed. Sjouke Lute en Laurens Hendrik hebben het inmiddels in de felle zon zo warm dat ze wel willen zwemmen. We leggen een stootkussen aan een lijn in het water en doen de zwemtrap uit. Sjouke Lute is welgeteld 5 seconden in het water voor hij de trapweer opklimt, het water is toch nog erg koud zo vroeg in het seizoen. Laurens Hendrik houdt het nog minder lang uit. Maaike Grytsje is deze keer de slimste, ze gaat alleen pootjebaden.
Maar na wat opwarmen in de zon, zoeken de jongens toch weer verkoeling en besluit Laurens Hendrik om de Icebucket-challenge te gaan doen. Een hele emmer koud water over zijn blote bast. Een stuk of 5 emmers later zijn hij en Sjouke Lute genoeg afgekoeld en gaan we lunchen. Marttje heeft een heerlijke venkel - komkommer - dadel salade gemaakt die ons prima smaakt.
We hijsen het anker weer en zien dat de bodem van het IJsselmeer hier donkergrijs en kleiachtig is, die de neuringlijn van ons anker flink zwart heeft gemaakt. De volgende keer moeten we hier een drijvende lijn voor nemen, die blijft vrij van de bodem.
We zeilen verder naar Stavoren en komen in de file voor de sluis. Na wat manouvreren gaan de schippers netjes in volgorde van aankomst aanmeren bij de wachtsteiger - de schippers zijn hier hoffelijk en behulpzaam, en dat voorbeeld volgen wij. We gaan langszij bij een groot alumimium jacht en helpen andere jachten en een schouw een plekje te vinden. Een kwartiertje later zijn de noorder en zuidersluis tegelijk klaar voor naar binnen schutten en kan de hele vloot in een keer naar binnen. Het is wel hutje-mutje in de sluis, maar het past precies.
Dan varen we in colonne naar de brug bij Warns en kunnen even later op de Morra de genua hijsen. Met halve tot ruime wind gaat het bij 3 tot 4 Beaufort best lekker. Om grootzeil te hijsen moeten we in de wind, maar dat kan in het niet zo brede vaarwater niet. Edwin bedenkt dat hij een opschieter met motor kan maken in een zijvaarwater, maar dat blijkt maar 1 meter 90 diep dus de motor moet volle kracht achteruit om weer vrij te komen en dat lukt bij de eerste poging.
Dan maar alleen met de genua. Maaike Grytsje komt aan het roer en mag de groene vaarwater tonnen aan stuurbooord houden. Dat gaat haar heel goed af. Ze presteert het zelfs om een Lemsteraak die volledig tuig voert in te halen, dat is Edwin in zijn hele zeilcarriere in open zeilboten nog nooit gelukt. Reden voor een grote glimlach bij alle opvarenden.
Met het eiland van Heeg aan stuurboord rollen we de genua in en leggen aan in onze thuishaven. Een mooie eerste tocht, we zijn een goed team, alles is gelukt.
Edwin
Reactie plaatsen
Reacties